به تازگی رییس ستاد ارتش پاکستان، گفته است که زندگی یک پاکستانی، از تمام افغانستان مهم تر است. این سخنان وی، موجی از واکنش ها را در صفحات مجازی، سیاستمداران، مباحث رسانه یی برانگیخته است. در امتداد همین خبر، قصد من بر این است تا چند نکته را به عنوان چرایی ایراد سخنان بی پیشینه از جانب رییس ستاد ارتش پاکستان، به عنوان تحلیل بنویسم:
- پیام جنرال عاصم منیر، احتمالا واکنشی است به اتحاد احتمالی میان هند و طالبان و امکان یک جور آمد راهبردی میان آنها. این اتحاد ممکن است به میانجیگری امریکایی ها صورت گیرد؛
- داخل شدن پاکستان در دایره بازی های منطقه ای و اظهار اولین کنش گفتاری از جانب ارتش پاکستان؛
- پیام جنرال عاصم منیر در واقع، تلاشی بود برای بلند بردن پرستیژ از دست رفته ارتش پاکستان بعد از موجی از حملات خونین در این کشور؛
- هدف عمده این سخنان وی، تلاشی است برای جامعه سیاسی منقطع و دارای گسستی که عمیقا دچار بحران پراکندگی سیاسی شده است؛
- وارد ساختن فشار روانی بالای طالبان که اندک اندک از اجندا های منافع پاکستان، فراتر رفته اند. در این راستا می توان از عصبانیت پاکستان از طالبان مبنی بر شکل گیری یک جریان جدا از برنامه های این کشور در افغانستان، حرف زد؛
- این حرف های وی، در واقع مصرف داخلی دارد و بیشتر معطوف به انتخابات پیشرو در این کشور است؛
- از جهتی، این سخنان شاید تلاشی باشد از طرف ارتش این کشور مبنی بر برائت زدایی از اتهامات وارده بر این کشور که نتوانسته کار عملی ای را در این راستا انجام دهد؛
- اتمام حجت به دشمنان پاکستان مانند پشتون ها، بلوچ ها و تی تی پی که فلسفه وجودی آن بیشتر مبتنی است بر کنترل سرکشی های آی اس آی در مواقع ضروری؛
- نشان دادن حسن نیت پاکستان در بعد خارجی برای ائتلاف منطقه ای که در حال شکل گیری است و ثابت ساختن صداقت ارتش این کشور در امر مبارزه با دشمنان آن. این کار در دو جهت به منافع پاکستان، بر می خورد.
اما به یاد داشته باشیم که افغانستان استخوانی است که در گلوی پاکستان فرورفته و برای پاکستان بسیار دشوار خواهد بود تا بتواند این استخوان را به تنهایی ببعلد و یا اینکه آن را هضم کند. در ضمن، پاکستانی ها برای عبور از وضعیت فعلی نا به سامان، هم در سطح داخلی و بین المللی، تلاش دارند در بحبوحه گذار ژئوپولیتیک، منافع خود را حفظ کنند و از گزند آسیب های احتمالی آن، در امان بمانند.
