اساسا اگر دولت روسیه که آقای کابلوف از آن در این نشست نمایند گی می کند و ابتکار آن را به دست دارد، به این امید باشد که با گروه طالبان تعامل کرده و با این کار می توانند موفق به تشکیل یک دولت فراگیر شوند، با تروریسم و مواد مخدر، مبارزه کنند، یک خیال خام و یک محاسبه اشتباه است. چون ماهیتا گروه طالبان یک گروه تروریستی است و از بیش از بیست گروه تروریستی خارجی و مخل امنیت در منطقه، میزبانی می کند، در قاچاق مواد مخدر به طور سیستماتیک نقش دارد و هیچگاه تن به تشکیل یک دولتی نمی دهد که در آن شریک قدرت با سایر گروه ها باشد. چنین انتظاری از گروه طالبان، فقط تلف کردن وقت است. زیرا ماهیت تروریستی گروه طالبان، از هیچ کس پنهان نیست. این گروه برای بی ثباتی منطقه و ترویج تروریسم، جدایی طلبی و تندرویی، روی صحنه آورده شده تا تمام منطقه را دچار یک بحران عمیق امنیتی وسیاسی سازد. اولین نشانه ها و پیامد های به قدرت رسیدن طالبان پس از دوسال اوج بی سابقه حملات تروریستی و فعال گروه های تروریست در ایران و پاکستان است. گروه های تروریستی از کشور های آسیای مرکزی، در انتظار فرصت هستند تا اولین ضربات را به امنیت آسیای مرکزی وارد کنند. در ضمن، حجم بی سابقه مدارس دینی که در آن تنها تندرویی، خشونت و بمب گذاری، آموزش داده می شود، نشان می دهد که اولین اقدام این گروه ها، با چالش مواجه ساختن امنیت در منطقه و مناطق پیرامونی است و درضمن، تمام این افراد با ایده های تروریستی و جهاد فرا افغانستانی، آموزش می بینند و برای عملیاتی شدن طرح های تروریستی، آماده می شوند. بر علاوه، طالبان با مواد مخدر و مافیای قاچاق آن، پیوند نا گسستنی دارند. این گروه از درک کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر، سالانه میلیون ها دالر به دست می آورند و آن را صرف مصارف رژیم شان و مدارسی تندرویی ای تحت کنترول شان در خاک افغانستان می کنند که برای امنیت منطقه، خطرناک است و به عنوان یک چالش جدی امنیتی و بی ثباتی، محسوب خواهد شد.
طالبان ابزار کشور های فرا منطقه است که به اساس یک محاسبه دقیق، برای فاز بعدی رقابت میان فرا منطقه برضد منطقه و امنیت آن، به قدرت رسیده اند. دارای تجهیزات سنگین نظامی بجا مانده از دولت قبلی اند که ساخت امریکا میباشند و ماهانه ده ها میلیون دالر جهت تداوم و بقای شان از جانب فرا منطقه پرداخت می شود. به این اساس انتظار زیاد و جای خوشبینی برای چنین نشست ها وجود ندارد. شاید روسیه و کشور های منطقه از درک خطر روز افزون تروریسم در خاک افغانستان تحت کنترول طالبان، دست به چنین ابتکاری زده باشد و احساس مسولیت کنند، اما واقعیت مسئله این است که افغانستان با بودن طالبان به هر شکلی یا حکومت مشارکتی و یا موجودیت خود طالبان در قدرت به شکل فعلی، نمی تواند به ثبات برسد. بنا منطقه باید با راهکار های قاطع و سازنده تر در صدد کمک به مردم افغانستان باشد تا از شر تروریسم نهادینه شده در افغانستان نجات یابند و همانند سایر کشور های منطقه، در صلح و صفا زیست کنند. نکته مهم این است که ماهیتا بحران افغانستان، راه حل نظامی دارد نه سیاسی. چون طالبان به زور و خشونت قدرت را کسب کرده اند، بنا حاضر به مفاهمه و گفتگو برای حل معضله افغانستان نیستند و این موضوع متاسفانه در محاسبات کشور های منطقه و همسایه، مورد اغماض قرار می گیرد. راه حل سیاسی، بعداز یک جنگ فیصله کن برضد تروریسم چند ملیتی و خود طالبان، می تواند یکی از گزینه ها باشد.
