در بیست سال گذشته بطور نسبی فرصتِ فعالیت در تمام زمینه‌ها فراهم بود، ازین دوره استفاده‌ی چندان درستِ صورت نگرفت و بخصوص نخبگان، کوتاه‌فکری‌ها و فرصت‌سوزی‌های زیاد نمودند که به پاره‌ی آن کوتاه اشاره می‌شود.
– در حوزه سیاست، سران و سیاست‌مداران ما از مسیر و مسایل اصلی دور بودند و به حاشیه‌ی‌های مضحک خویش خوری، خودزنی و یخن‌کشک و عیش و عشرت گشت و گام می‌نمودند. اداره و اختیار و صلاحیت و صلابت دستِ دیگران بود که با رویکرد منافعِ تباری و حذف و طرد حکومت می‌نمود. از لیدر تا مامور ما توجیه‌کننده اعمال فاشیستی سران حکومت بود که با بی‌شرمی و روسیاهی تمام از واقعیت‌های تلخِ حق‌کشی چشم می‌بست و با تملق و دروغ دوام می‌آورد. از احرازگر پستِ معاونیت تا ماموریت فقط معاش‌خور و توجیه و تمجید‌‌کننده‌ی دیگران بود و حتا بارها بارها خلاف منافع مردم و علیه جنبش‌های حق‌خواهی سنگر گرفته شد که نمونه‌های آن از آفتاب روشن است و ضرورت به یاد‌آوری نیست. هیچِ قدمی‌که برای امروز و فرداهای ما مفید باشد برداشته نشد. فقط در وقت انتخابات هیاهو گر و بوجی‌های رای بودیم که به نفعِ این و آن می‌ریختیم. نتیجه‌ی این تجربه ناکام جز حسرت و پشیمانی تلخ چیزی نیست.
– در حوزه آموزش و تحصیل نیز رشد چندان نکردیم که برای ما مایه‌ی مسرت و مباهات باشد. به قول استاد امیری ما دچار توهم آگاهی بودیم و نه صاحب آن. هیاهو و لاف و بلوف‌های بی‌مورد و ادعا و باورهای کاذب و روشن‌فکرمآبی‌های تقلیدی و مضحک باعث شد که هیچ کاری جدی و گامِ محکم در این بخش برداشته نشود. به اندازه کافی لیسانس و ماستر و دکتر داریم و هیچ‌یکِ آن ظرفیت آن‌چنانی‌را به دست نیاورد تا پاسخ‌گوی نیازهای امروز و فردای ما باشد. در حالی‌که امکان داشت در مدت بیست سال در بخش‌های مهم علوم، ظرفیت‌های عظیم علمی بار و بر می‌گرفت و ناجی وضعیت ما می‌شد.
– در حوزه اقتصاد نیز بدبخت‌تر از آنیم که در مقابل دیگران حرفِ برای گفتن داشته باشیم. دیگران کارهای بنیادی اقتصادی کردند و تعدادِ قابل توجه شان در سطح ملی و بین‌المللی تجارت دارند.
امروز بیچاره‌تر از آنیم که نتیجه‌ی فرصت بیست‌سال گذشته‌را میمون و مبارک به پنداریم و به آن افتخار نماییم. و اکنون نیز دچار آسیب‌های هستیم که از گذشته‌های دور و نزدیک از آن زخم خورده‌ایم و اگر به کنش و کردار و دیدگاه ما تغییر نیاید، امیدِ برای فردای بهتر نیست. متباقی‌را خود دانید.
