در این پسین روز ها با ایجاد شورای مقاومت ملی در ترکیه طالب پرستان بی همه چیز در رسانه های مجازی دو باره فعال شده اند و زیر نام به اصطلاح صلح سراسری و خلع سلاح مردم و جلوگیری از جنگ را بهانه قرار داده و در پی آن شده اند که چون مجاهدین و رهبران قومی در افغانستان امتحان شان را داده اند، دیگر لازم نیست بالای این ها اعتماد کرد، بهتر است تا بجای این ها مجلس بزرگ ملی دایر گردد، و صلح در افغانستان برقرار شود.
در ظاهر امر این اندیشه برای فریب مردم درست می نماید.
فرایند این اندیشه چنین خواهد بود :
خلع سلاح جنبش های آزادی بخش در شمال و پنجشیر به نفع طالبان.
ایجاد یک مجلس عوامفریبانه قومی و قبیله یی و تداوم قدرت طالبان که تا دندان مسلح هستند و قدرت را در اختیار دارند.
آوردن یک چهار نفر آغا بلی در این شورا و در فرجام امارت طالبان را باید قبول کنند.
قدرت ارتشی کما فی السابق ( مانند گذشته) در اختیار طالبان باشد
غنی، کرزی و طالب ها با چند مزدور دیگر در قدرت سهیم شوند، افغانستان گل و گلزار می شود.
در پاسخ این اندیشه شوم و سیاه باید چنین استدلال کرد :
به این ها باید نوشت که :
خلع سلاح؟
کی سلاح دارد؟
بدون شک طالب!
کی قدرت دارد؟. طالب!.
کی می خواهد شورای سراسری، صلح، دموکراسی و آزادی را مانع شود؟
بدون شک طالب!
کی دموکراسی و چشمه ها و مظاهر آن پارلمان و شورا های ولایتی و ولسوالی را لغو کرد!
طالبان!
کی زنان را در خانه زندانی کرد؟
طالبان
این داستان مرا به یاد مجلس موشان انداخت که فیصله کردند که چون پشک یا گربه پنهان و مخفی بالای آنها حمله می کند و تعداد آنها را می گیرد و می خورد، بهتر است به گردن پشک یک زنگوله آویزان کنند، تا حینیکه بالای موش ها می تازد، از آواز زنگوله پراگنده شوند.
مشکل شان در این بود که زنگوله را کی در گردن پشک بیاندازد.
ایدون آرزو های صلح، شورای ملی، خلع سلاح، ایجاد ارگانهای مردمی!
این ها همان زنگوله ها اند، این را کی در گردن پشک بیاندازد.
یعنی این مفاهیم و این آرزو ها را کی برباد داده است؟
طالب!
اگر هدف لابیگران طالب پرستان خلع سلاح بیست نفر پنجشیری، بغلانی یا بدخشانی است که خلع سلاح شوند و به طالب ها تسلیم شوند، تا طالب ها به آرامش حکومت کنند،
این دیگر لابی گری مادر رندانه به نفع طالب ها است.
هدف این لابیگران اگر این است، که دیگر هیچ نیروی مخالف طالب نباید تشکل شود، کوبیدن شورا های آزادی بخش و ضد طالبان را به نام مجاهدین و توپک سالار کوبیدن باز هم لابیگری برای طالبان است.
از دید من :
طالب به هیچ منزل انسانیت نمی نشیند، همه چشمه های انسانیت، دموکراسی، دادخواهی، را کور کرده است، هر سنگری و هر جنبشی که بر ضد این گروه متحجر، فاشیست، ضد زبان و فرهنگ فارسی دری، و ضد زن و ضد حقوق بشر ایجاد شود و پا بگیرد، یک اقدام و کار شایسته و بجا است.
به این آقایان باید گفت :
تروریست، مسلح،. انتحاری، خطر ناک و آدمکش در افغانستان تنها طالبان و رژیم فاشیست غنی و باند او است.
هر نوع صلح و هر گونه نشست در افغانستان در وجود این دو گروه فاشیست مردود و منکوب به تحریم است.
افغانستان سرزمین گل های اقوام گوناگون است.
شرکت هزاره ها،. تاجیک ها، ازبک ها،. ودیگر تبار ها در نشست های ملی حتمی است.
پیش از همه باید تمام نامه های دولتی مانند گذشته به زبان فارسی و پشتو انجام شود.
تمام لواحه ادارات دولتی مانند گذشته دو زبانه فارسی و پشتو شود.
رهبران طالبان دست از حکومت تک قومی و تک زبانی فاشیستی بردارند.
طالبان به زور و توطئه باند غنی آمدند و باید به زور و تلاش مشترک مردم از قدرت خلع شوند.
هیچ گربه به نام خدا موش ها را شکار نمی کند.
هیچ طالبی حاضر نیست تا از اریکه قدرت عقب بنشیند.
این لابیگری ها به منظور فریب مردم است.
بگذارید تا نیرو های مردمی و شورا های ضد طالبان گسترش بیابد.
این جا هدف از جنگ نیست.
اینجا نیرومند شدن مردم و تضعیف طالبان مطرح است.
جنگجو و آدمکش و انتحاری مفت گردن به صلح نمی نهند.
او با فریب می خواهد قدرت ش را جاودانه بسازد.
شرم به آنهای که با ساده نگری فریب طالبان را می خورد.
با درود ومهر
