زنان قبل از تصرف برخی از شهر های افغانستان از سوی شورشیان طالب از محلات خویش در حال فرار اند

نویسنده: لین اودنیل

مترجم: شمس حقجو

افغانستان- بامیان: افراد مسلح طالبان هنگامی که در ماه جاری یکی از ولسوالی های دورافتاده در افغانستان را تصرف کردند، دست به ترور مردم زدند، دکاکین را غارت کردند و سپس کاری بس نگران کننده تر انجام داند: این گروه از مردم محل خواستار نام وسن دختران و زنانی شدند که به گفته آنها قرار بود به عقد جنگجویان جوان آنها در بیایند.

به گفته مردم ولسوالی سیغان، در ارتفاعات مرکزی ولایت بامیان ، شورشیان طالب برخی از مردان را که در مقابل این خواست آنها مقاومت می کردند را مورد ضرب و شتم قرار داده و برخی از باشندگان را مجبور کردند تا الماری لباس هایشان را نشان دهند تا سن دختران و زنانی که در آنجا زندگی می کردند را تشخیص کنند. در میان زنانی که نام آنها را طالبان با خود داشتند ، نام زنان بیوه نیروهای امنیتی که بر ضد شورشیان جنگیده اند شامل بود. زنان وحشت زده از ربوده شدن و مجبور به بردگی جنسی شدن توسط طالبان با استفاده از  هر وسیله ممکن از جمله اتومبیل کرایی، گادی یا با پای پیاده از آنچه بدترین کابوس خود عنوان می کنند فرار کنند‌.

باعث سخی زاده، معلم ۲۸ ساله ریاضی گفت:” وقتی مردم محلی از این موضوع مطلع شدند همه زنان خود را از سیغان بیرون کردند ، به ویژه دختران جوان ،  اولین کسانی بودند که تخلیه شدند.”وی گفت از ترس این که شورشیان در داخل منزل وی ماین گذاری کنند ، هنگامی که درهای خانه خود را بست ، توسط افراد مسلح طالبان مورد ضرب و شتم قرار گرفت. برخی از زنان موفق به فرار به ولایت های دیگر شدند ، در حالی که برخی دیگر به روستاهای اطراف ولسوالی سیغان پناه بردند. از جمله کسانی که بازگشته اند همسر دو ماهه باعث سخی زاده ، نفیسه سخی زاده ۲۴ ساله است که همراه با خواهرش بصیره ۳۰ ساله و یک دختر کاکایش تمنا ۱۹ ساله که نام خانوادگی خود را نگفتند به کابل فرار کرده بودند. در طول سفر ۱۵۰ مایلی ، آنها مرتباً در ایست های بازرسی طالبان متوقف می شدند. آنها اخیراً به سیغان بازگشتند. آنها در حالی که صورت شان بجز چشمان  با چادر پوشیده بود و بر روی تشک در خانه مشترک نه چندان دور از جاده اصلی شهر نشسته  بودند از وحشت خود برای حمله طالبان و غارت خانه ها و اماکن تجارتی و این که برای زنان آنها چه برنامه داشتند حکایت کردند. در ماه های اخیر شایعاتی مبنی بر افراط و تفریط طالبان در مناطقی که طی پیشروی تهاجمی در سراسر کشور انجام داده اند ، منتشر شده است.شورشیان پرچم سفید خود را بالای حدود یک سوم ولسوالی های افغانستان به اهتزاز درآورده اند ، زیرا نیروهای امنیتی دولت تحت رهبری ضعیف و نبود استراتژی برای جلوگیری از پیشرفت طالبان دست و پنجه نرم می کنند. در ولایت بامیان ، جایی که ارتش افغانستان حضور  ندارد ، پلیس محلی در همکاری  با شبه نظامیان به اصطلاح  خیزش های مردمی تلاش می کنند تا طالبان را در دو ولسوالی – سیغان و کهمرد شکست دهد.

محمد طاهر زهیر ، والی ولایت بامیان گفت که شورشیان ۶۰ تا ۱۰۰ مایل از کوه ها و خارج از ولایت بامیان رانده شده اند. زهیر در سخنرانی خود در مسجدی در بامیان به مناسبت جشنواره عید قربان، طرح آدم ربایی و ازدواج با زنان را انتقام گیری خطرناک و بی رحمانه از همسران و بیوه های نیروهای امنیتی که برای شما جنگیده اند” توصیف کرد. به گفته آقای زهیر، پولیس و باشندگان، شورشیان طالب در ۱۴ جولای سیغان را تصرف کردند و به مدت ۴ روز این ولسوالی در دست آنها بود تا این که در یک درگیری شدید دو ساعته توسط افراد خیزش مردمی مجبور به عقب نشینی شدند. نیروهای امنیتی دیر به صحنه آمدند ، زیرا طالبان جاده منتهی به مرکز منطقه را ماین گذاری کرده بودند.

طالبان در طی این چهار روز، به زنان دستور دادند که در خانه های خود بمانند، مغازه ها و انبار های سوخت را غارت کردند، به جستجوی کارمندان دولتی پرداختند، خانه ها را برای دریافت سلاح تلاشی کردند، تحت نام عشر (مالیات شرعی) از مردم مواد غذایی و مواشی سرقت  کردند و بالای هر خانه مالیات ۸۰۰۰ افغانی معادل ۱۰۰ دالر وضع کردند. ترسناک ترین مورد برای خانواده های سیغان این بود که طالبان از مساجد محلی دستور تهیه لیست کلیه زنان و بیوه های جوان را صادر کردند. شورشیان همچنین فیلم های مردان محل را که به نیروهای مسلح ملی پیوسته اند، خواه کشته شده باشند و یا هم تا هنوز خدمت می کنند را همراه با نام همسران شان خواستار شدند. تمنا ، در مصاحبه ای در ولسوالی سیغان به تاریخ ۲۱ جولای گفت که او از بازگشت طالبان و تلاش آنها برای جمع آوری زنان محل می ترسد. عمر صدر، استاد علوم سیاسی دانشگاه آمریکایی افغانستان گفت، طالبان از یک ایدولوژی اسلامی بسیار سخت گیرانه پیروی می کنند که زنان را کنیز یا کالای غنیمت تلقی می کند. وی گفت: ” این اتفاق قبلاً افتاده بود، در دهه ۱۹۹۰ وقتی کابل و مناطق در شمال سقوط کرد – آنها زنان را ربودند و آنها را مجبور به ازدواج با افراد خود کردند.” “هنگامی که جهادیست هایی مانند طالبان سرزمینی را تصرف می کنند ، هر املاکی که در آنجا باشد ، ایدئولوژی آنها به آنها اجازه می دهد آن را به عنوان غنیمت (غنایم جنگ) ادعا و مالک شوند. این غنیمت گیری شامل زنان نیز می شود، آنها حتی مجبور نیستند با این زنان ازدواج کنند که این نوع از بردگی جنسی است”. وی گفت که این نوعی از پاک سازی قومی نیز است، زیرا فرهنگ عمدتاً پشتون طالبان در نهایت با ادغام زنان در جامعه پشتون ژن های سایر اقوام را کم رنگ می کنند. پیروزی های نظامی شورشیان در ماه های اخیر این نگرانی را افزایش داده است که پیشرفت های ۲۰ ساله در عرصه های حقوق زنان از به سرعت از بین برود. جنگ مرگ و زندگی علیه طالبان در سیغان یکی از هشت ولسوالی های ولایت بامیان که به دلیل مجسمه های عظیم بودا که در مارچ ۲۰۰۱ توسط این گروه تخریب شد مشهور است، جریان دارد. رژیم طالبان در اواخر همان سال، پس از حملات ۱۱ سپتامبر توسط القاعده که در آن زمان به این گروه پناه برده بود، سرنگون شد. رهبران طالبان از مرز شرقی افغانستان به پاکستان فرار کردند، جایی که از آن زمان تا اکنون از پناهگاه و حمایت برخوردار بوده اند.

سیغان در یک دره حاصلخیز در هندوکش قرار داشته و حدود ۳۰،۰۰۰ نفر جمعیت دارد ، تاجیک های قومی بر مرکز منطقه تسلط دارند و مصروف دکانداری و تجارت هستند و هزاره ها روستا ها را اداره می کنند و مصروف کشت و زراعت گندم و میوه جات بوده و مواشی پرورش می دهند. به گفته باعث سخی زاده معم ریاضی ، برخی از شورشیان که وارد این ولسوالی شده بودند اصلاً به زبان دری ،زبان محلی آنجا تکلم نمی کردند. صورت رهبران آنها پوشیده بوده و با هیچ باشنده محل صحبت نمی کردند و فقط به دیگران هدایت می دادند . آنها تنها حفر سنگر های خود ذریعه اسکواتور را فرماندهی کردند.

نفیسه سخی زاده گفت که او و دیگر زنان در خانه به محض شنیدن آمدن طالبان و عقب نشینی نیروهای محلی از سیغان فرار کردند. وی گفت که یک شب در روستای محلی اقامت گزید، تا این که خبر رسید که طالبان کمیسیون را برای انجام وظایف خاص ایجاد کرده اند که یکی از وظایف آن ردیابی دختران جوان و زنان متاهل برای ازدواج بود. نفیسه گفت که آنها یک موتر اجاره کردند و به ولایت میدان وردک در همسایگی بامیان رفتند ولی در ترافیک وسایط نقلیه که از پیشروی طالبان فرار می کردند گیر کردند. وی گفت: “بنابراین ما از ماشین پیاده شدیم و چمدان های خود را در کراچی دستی قرار دادیم و آنها را هل دادیم.” ” آنجا واقعاً شلوغ بود و گرد غبار زیادی وجود داشت ، این واقعاً وحشتناک بود.”وی گفت که خواهر همسر وی نیز به این مهاجرت پیوست ، پس از آنکه ولسوال به پلیس محلی دستور داد در برابر پیشروی طالبان مقاومت نکنند آنها عقب نشینی کردند. این عقب نشینی به اصطلاح تاکتیکی تا زمان تغییرات اخیر در راس نهاد ها ، طالبان را قادر ساخته است تا ولسوالی های مختلف کشور را تحت کنترل خود درآورند. وی گفت: “همه زنهای خانواده ما رفتند” ، بعد از اینکه اخباری مبنی بر اینکه زنان و دختران را طالبان به زور به نکاح خود در میاورند، ولسوالی را ترک کردند. تمنا دختر عموی نفیسه گفت که وی تا هنوز از این که طالبان زنان را به ازدواج اجباری وادار می کنند بیم دارد. وی افزود که او و زنان جوان دیگر این ولسوالی از برگشت طالبان وحشت دارند. زهیر که یک سال به عنوان وزیر کابینه در کابل خدمت کرده بود در اوایل ماه جاری به عنوان والی ولایت بامیان تقرر حاصل کرد و به آنجا رفت. وی دستور داد تا پولیس و نیروهای خیزش مردمی موضع تهاجمی اختیار کنند که همه شاهد بودند که طی دو روز ولسوالی های سیغان و کهمرد از طالبان پس گرفته شد.

زهیر گفت طالبان همچنین دختران و زنان را در سایر مناطق کشور مجبور به ازدواج کردند وی از ولایات تخار و بدخشان در شمال کشور که مراکز آن در محاصره طالبان قرار داشت نام گرفت. زهیر در سخنرانی عیدی خود گفت ” طالبان سرکوب گر و قاتل هستند ، چرا از دست آنها فرار می کنید. با آنها مبارزه کنید یا بمیرید و یا آنها را بکشید.” سپس سخنان وی با نعره تکبیر “الله اکبر” بدرقه شد.

لین اودانل روزنامه نگار ، نویسنده و تحلیلگر استرالیایی است. وی بین سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۷ رئیس دفتر خبرگزاری فرانسه و آسوشیتدپرس در افغانستان بود.