خبر و دیدگاه

برنامه های بایدن برای افغانستان چیست؟

دریک کشور کثیرالقومی مانند افغانستان که سایر حکومت های خودکامه در آن با شکست مواجه شده است، یک سیستم حکومتی دموکراتیک و غیر متمرکز تنها گزینه مناسب به نظر می رسد .

منبع : نشنل انترست

نویسندگان: عمر شریفی، مایکل هانلن

مترجم:سیدجمال اخگر

تقسیم قدرت با طالبان یک مفهوم در قلب استراتژی جدید دولت بایدن برای افغانستان است ، زیرا این کشور به دنبال تشکیل سریع یک دولت ائتلافی جدید در اجلاس آینده در ترکیه است.اما خود این مفهوم ، باورپذیری را مشکل می کند.

ظاهرا مردم تصور می کنند گروه که افغانستان را در دهه ۱۹۹۰ به عصر حجر بازگرداند، و سپس عاملین حادثه ۱۱ سپتامبر را پناه داد و از آنها محافظت کرد ، و رابطه خود  با القاعده را حفظ کرد داوطلبانه یک دولت موقت جدید با برخی از عناصر دولت رئیس جمهور اشرف غنی یا سایر رهبران سیاسی و جامعه مدنی افغانستان – درست زمانیکه به نظر می رسد ایالات متحده و ناتو آماده ترک صحنه افغانستان هستند ، تشکیل می دهد.

با این حال ایده رئیس جمهور بایدن بهتر از ده یا بیست سال جنگ طولانی دیگر ، که در آن نیروهای دولتی آهسته آهسته قلمرو بیشتر را  به تندروها از دست می دهند و در عین حال نیرو های خارجی در حال توقف خونریزی و جنگ هستند.امسال بایدن بیشتربرای بیرون کردن نیرو های آمریکایی تمایل داشته است ، یکی به  دلیل ناراحتی از رویکرد غنی در گفتگوهای صلح قبلی با طالبان است.

– چی باید کرد ؟

بهترین روش آزمایش دو طرف مذاکره با پیشنهادات مشخص برای تقسیم قدرت است. با بهترین شانس ، آنها سپس خودشان شروع به مصالحه می کنند ، هرچند ممکن است روند کند باشد. اما حتی اگر این امکان وجود نداشته باشد ، واکنش طالبان و دولت به ما نشان خواهد داد که کدام طرف برای صلح تلاش بیشتری می کند. حتی در صورت عدم وجود توافق موفق ، می تواند به بایدن کمک کند تا تصمیم بگیرد که آیا نیروهای آمریکایی باید بمانند یا بروند.

اگر دولت افغانستان صداقت بیشتری نسبت به طالبان در تلاش برای صلح نشان دهد ، به ویژه در ابتدا ، این نشان می دهد که نیروهای خارجی باید عزیمت خود را بیشتر به تأخیر بیندازند. بنابراین ، چگونه می تواند یک جنبش بنیادگرای اسلامگرا و مستبد واقعاً با گروهی از رهبران سیاسی و مدنی که خود را  به دموکراسی و حقوق فردی اختصاص داده اند ، تقسیم کند؟

با محوری ترین مسئله ، امنیت شروع کنید. ارتش و نیروهای پولیس افغانستان چگونه می توانند با طرف مقابل – یعنی دشمن فعلی – همکاری کنند؟

پاسخ نادرست به این سوال که اگر یک افراطی مسولیت را بدوش بگیرد می تواند کودتا برپا کند.

یا اگر نیروهای امنیتی تحت رهبری بد و مناقشه ای متلاشی شوند ، می تواند به جنگ داخلی و هرج و مرج منجر شود.

ما برای ایجاد یک نیروی امنیتی واحد افغانستان یک روند چند مرحله ای را پیشنهاد  می کنیم .

این باید با یک آتش بس عمومی بین دولت فعلی و نیروهای طالبان آغاز شود. هرکدام می توانستند در قلمرو و محدوده اختیارات خود آزادانه عمل کنند.

مراکز هماهنگی منطقه ای با علاوه طالبان و مقامات دولتی بر این عملیات نظارت می کنند – زمینه را برای ادغام طولانی مدت “کندک” های مختلف در یک سیستم مانند گارد ملی فراهم می کنند.

با برقراری آتش بس ، نیروهای نظامی بین المللی می توانند برنامه خروج  خود از افغانستان را تکمیل کنند اما مشروط  بر اینکه طالبان دیگر از القاعده برای برگشت دعوت نکنند و پناهگاه های امن طالبان در پاکستان تعطیل شود.

این تنظیمات احتمالاً باید توسط یک تیم ناظر سازمان ملل متحد که پرسنل آن اکثرا از کشور های مسلمان تشکیل شده باشد ، نظارت شود. جامعه بین المللی می تواند به جای تأمین هزینه فقط ارتش و پولیس افغانستان ، مشروط بر تایید تیم نظارتی سازمان ملل از تعطیل شدن پناهگاه های امن این گروه در پاکستان به هردو طرف هزینه پرداخت کند.

سپس مسئله تقسیم قدرت سیاسی و تقنینی و بودجه ای مطرح است .

طبق  قانون اساسی سال ۲۰۰۴ ، رئیس جمهور قدرت و صلاحیت زیادی برخوردار است. این باید تغییر کند. در غیر این صورت ، رقابت‌برای  برنده شدن در  انتخاب رئیس جمهور بعدی مذاکرات صلح را از ابتدا نابود خواهد کرد.

در دولت مرکزی ، مجلس نمایندگان باید تقویت شود و احتمالاً باید پست نخست وزیری نیز ایجاد شود. سپس ، سه مرکز رسمی قدرت وجود خواهد داشت: رئیس جمهور ، نخست وزیر و رئیس مجلس نمایندگان .

یکی از دو سمت اول ( رییس جمهور و نخست وزیر ) ممکن است توسط شورای علما انتخاب شود تا از مشارکت مذهبی در دولت اطمینان حاصل شود. اولین مقام ممکن است یکی از اعضای رهبری کنونی طالبان باشد. بقیه ، به همراه اعضای پارلمان ، مانند امروز ، انتخاب  شوند.

هر قانون جدیدی به حمایت قوای مقننه و اجرایی دولت احتیاج خواهد داشت.

حتی احزاب ناسیونالیست پشتون  مانند افغان ملت  نیز از این نوع ایده ها برای یک مجلس قوی تر امروز برخوردار هستند ، بنابراین این مسئله بصورت ناگهانی صورت نگرفته است . هنوز هم این اصلاحات احتمالاً طالبان را به  قدرت در حد  انتظار یا خواسته هایشان  در کابل نمی رساند.

همانطور که پژوهشگران  مانند لورل میلر از گروه بحران بین المللی و همچنین بسیاری از افغانها پیشنهاد شده است. راه حل این نیست که‌ به طالبان امتیاز بیشتر داده شود ، بلکه اجازه دهیم آنها در سطح محلی نیز برای آن رقابت کنند .

انتخابات مستقیم برای پست های ولایت  و شهرداری می تواند برگزار شود. آموزش و پرورش می تواند به صورت محلی نظارت شود. بودجه مربوط به مدارس و سایر ارگان های دولتی می تواند مستقیماً به دولتهای محلی اختصاص یابد و به عنوان روشی برای وفاداری مورد نظر توسط کابل پرداخت و یا از آنها دریغ نشود.

این رویکرد به طالبان انگیزه می دهد تا سعی کنند مردم محلی را نه با زور گویی و ایدلوژی افراطی ، بلکه با کمک خود به کیفیت زندگی، به نفع خود جلب کنند – حتی اگر دیدگاه آن بسیار محافظه کارانه و اسلام گرا باشد.

گزینه های مختلفی برای سیستم حقوقی به هم ریخته فعلی  وجود دارد. یک سیستم قضایی موازی ممکن است کارساز باشد ، خصوصاً با توجه به این واقعیت که قانون عرفی در بسیاری از مناطق افغانستان معمولاً به عنوان جانشین یا جایگزین قانون رسمی رایج است.

به عنوان مثال ، دادگاه شرعی مبتنی بر مدل های خارجی و دادگاه مدنی می تواند تشکیل شود. یعنی عموماً شهروندان در انتخاب سیستم دادگاه برای انتخاب آزادند. در صورت اختلاف نظر بین طرفین دعوا ، مقامات محلی می توانند تصمیم گیرنده باشند.

با گذشت زمان ، این اصلاحات مختلف سیاسی به طالبان انگیزه می دهد تا به جای یک حرکت جهادی به یک جنبش سیاسی تبدیل شوند. حتی اگر این یک ماشین سیاسی بازوی قدرتمند با جنبه های مختلف ضد دموکراتیک باشد ، منابع مالی جامعه بین المللی می تواند رفتار آنها را در محدوده نگهدارد.

دریک کشور چند قومی مانند افغانستان که سایر حکومت های خودکامه در آن با شکست مواجه شده است ، یک سیستم حکومتی دموکراتیک و غیر متمرکز تنها گزینه مناسب به نظر می رسد.

همچنین ممکن است این تنها ایده ای باشد که هم غنی و هم طالبان می توانند آن را بپذیرند ، زیرا هیچ یک از این دو واقعاً دیگری را مشروع نمی دانند. به احتمال زیاد ، این نوع اقدامات فوری برای صلح نه مورد تایید تیم دولت و نه گروه طالبان قرار خواهد گرفت.

هر دو طرف فکر می کنند (احتمالاً اشتباه) که در هر گفتگویی حرف اول را می زنند. برای آزمایش ، قرار دادن ایده های واقعی پیش روی هیئات دوطرف و مشاهده عکس العمل آنها  امیدوار کننده ترین روشی است که در حال حاضر در دسترس ما است – و اگر خوش شانس باشیم ،  فرایند مذاکره واقعی را شروع کنیم.

در همین حال ، اگر دولت غنی طوری که به نظر می رسد حداقل مقداری انعطاف پذیری نشان دهد ، ایالات متحده و ناتو باید نشان دهند که نیروهای آنها تا زمان توافق باقی می مانند.

وگرنه تقریباً به طور قطع هرگونه چشم انداز ترغیب طالبان خلافت خواه را  که واقعاً باید در شیوه های گذشته خود تجدید نظر کند و به سازش برسد با شکست مواجه می کند .

 عمر شریف استاد دانشگاه آمریکایی افغانستان است.

مایکل اوهانلون یکی از اعضای ارشد موسسه بروکینگز است.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا