به گفته یکی از افراد متخصص ” مردم به یکدیگر توصیه میکنند تا افغانستان را ترک کنند و دور بمانند”
منبع : دیلی تلگراف
نویسندگان : بن فارمر و عزت الله مهرداد
مترجم : سیدجمال اخگر
در کافی شاپ های شیک غرب کابل ، یک موضوع بطور فزاینده در مکالمه بین مشتریان تحصیل کرده افغان در حال رشد است.
این دانشجویان و متخصصان ملبس با لباس های شیک ، اغلب به عنوان آینده درخشان افغانستان محسوب می شوند ، اما افزایش خشونت ها در پایتخت افکار را از ساختن کشور به ترک آن تغییر داده است.
کارزار ترور و هدف قراردادن افغان های تحصیل کرده و اغلبا لیبرال ، بخشی از جامعه را که به عنوان یکی از بزرگترین دست آورد های ۲۰ سال گذشته پنداشته می شود ، دلسرد ساخته است.
کشتار روزنامه نگاران ، کارمندان دولت ، قضات ، فعالان و روحانیون میانه رو بسیاری را قانع کرده است که اکنون امید به آینده ای امن فقط در خارج از کشور موجود است. عزیمت نخبگان ، خطر فرار مغز ها همراه با حاصل دو دهه آموزش ، تجربه و تعهد است.
مرضیه مهاجر ، یک تن از مجریان تلویزیون ، هفته گذشته به تلگراف گفت :” این یک موضوع جدی برای ما است ، دوستانم همه به دنبال فرصتی برای رفتن از کشور هستند.”
طالبان با استفاده از ماین های چسپکی دست ساخت در موتر ها روزانه در شهر شش میلیون نفری کابل انفجار های را انجام میدهند. تنها در هفته گذشته سه یا چهار انفجار در یک روز رخ داده است.
در حالیکه تعداد اندکی از این حملات مسئولیت گرفته می شود، بیشتر این اهداف نیروهای امنیتی و مقامات دولتی اند ، اما مهمترین اهداف این گروه اعضای جامعه مدنی بوده اند.
تصور می رود که بخش عمده ای از این حملات کار طالبان باشد ، که برای ترسانیدن مخالفین ایدولوژیک قبل از هرگونه گفتگو برای رسیدن به یک توافق سیاسی به آن دست می زنند. شورشیان دست داشتن در چنین حملات را رد می کنند.
برخی از این حملات به سایر شبه نظامیان نسبت داده می شود، و همچنین ممکن کار باند های جنایتکاردر پایتخت که اغلب از حمایت سیاسی برخوردار هستند ، باشد.
این شبهه وجود دارد که برخی از این حملات ممکن کار جناح های سیاسی باشد که با راه اندازی آن گفتگو های صلح با طالبان را بی اعتبار کنند.
فاطمه فرامرز، یک خبرنگار افغان گفت :” عاملین این ترور ها اکثراً افراد ناشناس هستند که بازداشت و مجازات نمی شوند ، بنابرین باعث وحشت و ترس من می شود”.
ترس به اندازه زیاد است که وقتی صبح از خانه بیرون میشیم ، به این فکر میکنم که آیا عصر دوباره بر می گردم یا نه “.
وی گفت ، با موجودیت چنین وضعیت ، چهار نفر از دوستان او طی ماه های گذشته کشور را ترک کرده اند. دو نفر که برای تحصیلات به اروپا رفته بودند نتوانستند برگردند و دو نفر دیگر موفق شدند خود را به ترکیه برسانند.
این خانم که ۳۰ سال سن و در رشته روابط بین الملل از قرغزیستان ماستری دارد گفت که می خواست افغانستان را ترک کند ، اما تلاش دارد راهی برای بردن مادرش پیدا کند.
وی گفت ” اگر چه دوستان من در مورد ترک کشور علنی صحبت نمی کنند ، اما آنها همواره تلاش دارند از کشور خارج شوند . و اگر فرصتی برای خارج رفتن داشته باشند دریغ نمی کنند”.
بر اساس توافق خروج دونالد ترامپ با طالبان ، نیروهای آمریکایی قرار است تا ماه می افغانستان را ترک کنند و جوبایدن ، جانشین وی، غور دارد که آیا به جدول زمانی ترامپ پابند باشد یا خیر.
خشونت های طالبان همچنان ادامه دارد ، گفتگو ها بمنظوررسیدن به یک توافق سیاسی به سختی آغاز شده است و گفته می شود که شورشیان رابطه نزدیک خود با القاعده را حفظ کرده اند.
این ترورها اکنون به بلاتکلیفی ها در مورد برنامه های آمریکا افزوده و وحشت را در میان طبقه تحصیل کرده در شهر ها گسترش داده است.
برای سفر های اکادمیک ، بورسیه ها یا کنفرانس های متصل به تحصیل یا بورس تحصیلی امکان دسترسی به کشور های ، هند ، ترکیه ، اروپا یا آمریکا وجود دارد که در آن صورت می توانند برای اقامت و درخواست پناهندگی تلاش کنند.
دیپلومات ها و مقامات غربی از جریان فزاینده ای تماس کارمندان افغان برای دریافت کمک برای ترک کشور خبر می دهند. برای کسانیکه چنین دسترسی وجود ندارد ، تلاش دارند از راه غیر قانونی به اروپا مهاجر شوند.
شهرزاد اکبر ، رئیس کمیسیون حقوق بشر افغانستان ، گفت که او شخصاً ۱۰ یا ۱۱ دوست و آشنایی را می شناسد که طی هفته های اخیر افغانستان را ترک کرده ، و عمدتاً به ترکیه و هند رفته اند.
خیلی نگران کننده است ” مردم می روند ، مردم کشته یا تهدید می شوند و سپس از ناراحتی درین مورد صحبت نمی کنند.
من نگران آینده هستم ، این همه چگونه پایان خواهد یافت . مردم بیشتر به فکر رفتن از کشور هستند و یا هم رفته اند .
“مردم فکر می کنند که این وضعیت موقتی است ، اما من فکر می کنم همه کسانی که ترک کرده اند در حال انتظار برای بهتر شدن وضعیت هستند و اگر این حالت موقتی شش یا ۹ ماه ادامه پیدا کند پس مردم برای بازگشت با چالش مواجه می شود” .
“با بیشتر افرادی که من صحبت می کنم ، به نظر آنها عاقلانه ترین راه این است که حفظ جان خود را در اولویت قرار دهند. حتی تا دوسال قبل هم چنین شرایط وجود نداشت. قبلا اصرار دوستان بر ترک کشور وجود نداشت . اکنون مردم از یکدیگر می خواهند که از کشور دور شوند و دور بمانند. ”
هدف قرار دادن روشنفکران ، فعالان و ترقی خواهان بیشتر دلسرد کننده است زیرا این اتفاق قبلاً در‌جریان فصل های تاریک ۴۰ سال گذشته این کشور رخ داده است.
بسیاری از کسانی که از جنگ ها جان سالم به در بردند و در تبعید به سر میبردند، پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱ دوباره بازگشتند و امیدوار بودند که بتوانند کشور خود را تغییر دهند. در عوض آنها و فرزندانشان دوباره با مشکل ترک کشور روبرو شدند.
یکی از فارغ التحصیلان ۲۸ ساله دانشگاه و روزنامه نگار که خواست نامش فاش نشود ، گفت: “ما فکر نمی کنیم که در اینجا آینده ای داشته باشیم.”
وی گفت: “وقتی نوجوان بودم فکر می کردم افغانستان را خواهیم ساخت و تمام مشکلاتی که داشتیم را حل خواهیم کرد. اما وقتی بزرگتر شدم ، مشکلات بزرگتر شدند و فکر می کنم مشکل نسبت به توان ما بزرگتر باشد. “
