جوانان به عنوان بزرگترین ترین نیروی فیزیکی و فکری به شمار می روند که قادر اند در راستای آبادانی و شکوفایی یک کشور نقش بسزایی را ایفا و گام های موثر را در ساختار جامعه شان بردارند.
به راستی مسئولیت و وجیبۀ ما جوانان افغانستان که در واقع آینده سازان فردای این میهن می باشیم در قبال مردم و کشورمان چیست؟
در شرایط کنونی ده ها هزار تن از جوانان افغانستان علاوه بر ممالک همسایه به کشورهای دیگری نظیر عربستان ، اتحادیه اروپا ، آمریکا ، استرالیا و… زنده گی می کنند و این نیروی محرک جامعه برای اینکه خودشان را به کشورهای دیگر برسانند ناگزیر اند راه های سخت و دشواری را عبور نمایند تا بتوانند خود را به کشور مورد نظر برسند.
تحمل این همه زحمات برای آن است تا روزگار بهتری را در آنجا سپری کنند؛ اما شوربختانه طی پانزده سال گذشته پر طرفدار ترین مکان برای پناهجویی و مهمترین مقصد برای جوانان افغانستانی (استرالیا) بوده است.
جوانانی که با تحمل هزاران مشکل و هزینۀ ده ها هزار دالر برای رسیدن به استرالیا ؛ سرنوشت شانارا به دست هیولاها (قاچاقبران) سپرده اند که در فرجام تعداد زیاد شان خوراک نهنگان و ماهیان شده اند و آن وعده که خود را به مقصد رسانده اند دلخوشی چندانی از مقصد مهاجرت خویش ندارند.
طی نزده سال گذشته دستکم صدها تن از جوانان مان در مهاجرت جانهای شانرا از دست داده اند ( کسانی غرق دریا شدند ، عده ای در جنگ های سوریه ، عراق و .. زیر نام لشکر فاطمیون از سوی ایران کشته شدند و جمعیتی را هم ظلم و استبداد نظامیان پاکستان راهی زندان و ابدیت ساخت ) از سوی هم آنهایی که شانس یاری شان کرده و از خشم بحر ، قهر جنگ و طعمۀ نهنگ ها نجات پیدا کرده سر و سامان بهتری ندارند.
به خوبی می دانیم افغانستان در شرایط کنونی به شدت نیازمند کار ، تلاش ، عرق ریزی نسل جوان است و کشور ما یکی از غنی ترین کشور ها از نگاه منابع طبیعی در منطقه می باشد؛ اما فقر، بیکاری ، نا امنی و عدم توجه حکومت به چالش ها و خواست های جوانان باعث شده که نیروی جوان از کشور فرار و در خدمت کشورهای دیگر قرار گیرند.
آیا تنها وجیبه و مسئولیت ما جوانان این است که برای جا و مکانی بهتر کشور خود را ترک گفته و ناجوانمردانه نام کشورمان را در صدر جدول فرار مغز ها در سطح جهان رقم بزنیم ؟
به راستی وظیفۀ ما در برابر آب و خاکی که در آن تغذیه و بزرگ شدیم چیست؟
آیا لذتی بزرگتر از این سراغ دارید که برای میهن و هم میهنان عزیزمان سربلندی و افتخار کمایی کنیم و فریاد یک ملت با غرور و سرافراز و مترقی را در چهار گوشۀ جهان بلند نمائیم؟
در واقعیت امر ماضی ، حال و آیندۀ ما را مدیون سرزمین مان افغانستان است.
سرزمینی که میراث انسان هایی است که برای بقای آن جنگیده ، گرسنگی ها را تحمل کرده ، قربانی داده و شهید شده اند تا افغانستان سربلند را برای من و تو به یادگار بمانند.
بلی این هدیۀ پاک پدران من و تو است ، برای من و تو جوانی که بی اعتنا به گنجینه های آن از آن میگذریم و درخواست پناهجویی برای بیگانگان میدهیم.
برای من و تویی که تنها در خیال منافع و خوش گذرانی فردی خویش هستیم .
آیا نمی دانیم که همه جهان چشم به اندوخته های درونی کشور من و تو دوخته اند و در کمین فرصتی اند تا دزدانه منابع من و تو را به یغما ببرند.
باید بدانیم که ما از این دشمنان رنج های بسیاری را در ادوار تاریخ متحمل شده ایم ولی حیف که هنوز توانایی تشخیص دشمنان خود را نداریم.
آری…وظیفه ی من و تو این است که تلاش و زحمت بکشیم ، از کشور خویش فرار نه نمائیم، در امر استخراج از منابع طبیعی و ملی خود عرق بریزیم و از آن پاسداری کنیم ، سپس نام افغانستان را با غرور فریاد بزنیم ، به تاریخ ۵ هزار ساله ی خود افتخار کنیم و در پایان یک افغانستانی واقعی باشیم.
