سخنرانی احمدولی مسعود در نشست بزرگ مشورتی حوزۀ جهاد و مقاومت در بنیاد شهید احمدشاه مسعود، ۱۴ عقرب ۱۳۹۷
به نام خداوند متعال
مهمانان عزیر خوش آمدید!
امروز می‌خواهم روی دو موضوع مهم ملی با شما مشورت کنم: مسالۀ انتخابات ریاست‌جمهوریِ پیش‌رو و گفت‌وگوهای صلح با گروه طالبان که در شش ماه پسین خیلی جدی شده است.
حوزۀ مقاومت در این دو مورد باید تصمیم مشترک و جدی خود را داشته باشد. هرچند رای‌زنی‌ها در میان برخی سران حوزۀ مقاومت برای رفتن در تکت‌های انتخاباتی مشترک جریان دارد، اما تصمیم ما این است تا یک نامزد مستقل از حوزۀ جهاد و مقاومت برای انتخابات ریاست‌جمهوری داشته باشیم.
این موضوع را امروز در بنیاد شهید مسعود که همواره محور گفت‌وگوها و جلسه‌ها این حوزه بوده با شما شریک می‌کنم تا تصمیم نهایی را در این مورد اعلام کنید؛ زیرا در طول ۱۷ سال تلاش و سرمایه‌گذاری‌های هنگفت، هنوز جنگ در افغانستان ادامه دارد و نتیجه بحرانی است که افغانستان درد آن را می‌کشد. دولت برنامه‌یی برای بهبود وضعیت نداشته و هم‌چنان، حوزۀ مقاومت فاقد برنامۀ مدون بود. این بی‌برنامه‌گی سبب شد تا دیگران از میان سران حوزۀ جهاد و مقاومت سربازگیری کنند.
۱۷ سال فرد محوری در کشور نتوانسته چالش‌ها و مشکلات را حل کند، بلکه چالش‌ها تشدید شده و اوضاع بحرانی‌تر از گذشته به نظر می‌رسد. افرادی که از بیرون آورده شدند نتوانستند برنامه‌یی برای مهار مشکلات داشته باشند؛ اما ما برای شرکای بیرونی خود می‌گویم، کسانی را که شما به‌نام «کی‌ها» آوردید، نمی‌توانند بحران کنونی را حل کنند، این موضوع را من در صحبت با سفیران کشورهای خارجی یادآوری کردم و تأکید داشتم که برای ما «کی» مهم نیست، اما «چه باید کرد» مهم است.
آقای غنی گفته است که دوباره نامزد ریاست‌جمهوری می‌شود تا «فصل ناتمام خود را به اتمام» برساند. کدام فصل؟! دوباره نامزد می‌شود تا برای شخصیت‌ها و افراد حوزۀ مقاومت پرونده سازی کند، سران جهاد مقاومت را از بدنۀ حکومت حذف کند.
در پنج‌سال عمر حکومت وحدت ملی، آقای غنی نتوانسته جنگِ وزیر را با معین ختم کند! چگونه ادعا می‌کند که فصل ناتمام جنگ را تمام می‌کند؟ کشورهای بیرونی از هیچ نامزدی حمایت نمی‌کنند و هر فردی که در انتخابات ریاست‌جمهوریِ پیش‌رو برنده شود، مورد حمایت و تعامل کشورهای بیرونی است. سران حکومت وحدت ملی حتا برای شرکای بین‌المللی افغانستان به عنوان یک دردِ سر مطرح شده‌اند و دیگر قابل پذیرش نیستند.
افرادِ آورده شده از بیرون نتوانستند چالش‌ها و مشکلات کشور را حل کنند و حتا سبب تشدید چالش نیز شده‌اند. در اوایل حکومت کرزی برای من معاونیت اول ریاست‌جمهوری پیشنهاد شد، نپذیرفتم، وزارت خارجه و وزارت مخابرات پیشنهاد شد، اما مورد قبول ما واقع نشد، چون ما می‌خواستیم که در تصمیم‌گیری کلان دولت سهیم باشیم و نمی‌خواستیم که مامور و تکمیل کنندۀ حلقۀ دیگران واقع شویم. کرزی صاحب باری از من پرسان کرد که چرا به تمام درخواست‌های ما پاسخ منفی دادی؟ برایش گفتم که ما داعیۀ کلان داریم و نمی‌خواهیم که مامور شویم! برای کرزی صاحب گفتم که مامور شدن را قبول نداریم تا امروز هیچ پُست و سمت حکومتی را نپذیرفتم و گفتم هیچ کرسی برای من قابل قبول نیست تا زمانی که نظام تغییر کند.
روزنامۀ ماندگار را برای بلند کردن صدای مردم حمایت کردم، از نشانی جریان سیاسی آجندای ملی، طرح وفاق ملی را برای بیرون رفتن از چالش‌های کشور مطرح کردیم، طرح حکومت وحدت ملی را ارایه کردیم، اما مورد قبول کسی قرار نگرفت تا این که جان‌کری (وزیر خارجۀ پیشین امریکا) نسخۀ کاپی آن را بالای سران حکومت وحدت ملی قبولاند، اما توافق‌نامۀ حکومت وحدت ملی عملی نشد.
ما در انتخابات ریاست‌جمهوری، نامزد مستقل را معرفی می‌کنیم و قدرت‌مندانه به پیش‌می‌رویم. ما در مورد موضوعات بزرگ ملی تصمیم‌گیر هستیم، مامور کسی نمی‌شویم، ما در تاریخ معاصر کشور سهم به‌سزا داشته‌ایم، این افتخارات از مردم افغانستان است و امروز نمی‌شود چند تن از بیرون آورده شده در رابطه به سرنوشت مردم ما تصمیم بگیرند. رفتن در تکت‌های انتخاباتی تجربۀ خوبی نبوده، اما اگر کسی تصمیم فردی می‌گیرد، به مجموع حوزۀ جهاد و مقاومت ربطی ندارد. حوزۀ جهاد و مقاومت باید نامزد مستقل خود را در انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده داشته باشند تا بتوانند محوری را در این حوزه ایجاد کنند.
رای‌زنی‌هایی که در میان برخی از چهره‌ها وجود دارد، بیشتر به‌خاطر تکت‌های مشترک است، اما تجربه ثابت کرده که فرد دوم بودن نتیجۀ مطلوبی در پی نداشته است.
در هفده سال گذشته چالش‌ها و بی‌برنامه‌گی‌ها در سطح رهبری حکومت و حوزۀ مقاومت وجود داشت، اما در حال حاضر باید به فکر ایجادِ نظامی باشیم که همه در چرخۀ تصمیم‌گیری آن شریک باشند، حال زمان آن فرا رسیده تا در مشورت و رای‌زنی با مردم و سران حوزۀ جهاد و مقاومت، تصمیمِ نهایی خود را برای اشتراک در انتخابات ریاست‌جمهوریِ پیش‌رو قطعی کنیم و به‌زودی تصمیم نهایی را با مردم شریک سازیم.
مسألۀ صلح
پروسۀ صلح یک مسألۀ پایدار و حیاتی برای مردم افغانستان است و حوزۀ جهاد و مقاومت موضع روشن خود را با خطوط قرمز در این مورد باید داشته باشد، در رابطه به صلح باید همۀ ما تصمیم جدی داشته باشیم؛ زیرا مخالفان و طرف اصلی درگیر با گروه طالبان حوزۀ مقاومت بوده است. اشرف غنی، خلیل‌زاد و گلبدین که با گروه طالبان کاری نداشتند. در طول بیش از چهار سال رهبران حکومت نتوانستند چالش‌های داخلی را حل کنند. توافق‌نامۀ حکومت وحدت ملی که ضمانت بین‌المللی داشت عملی نشد، حکومت تمام راه‌ها را برای گفت‌وگو با گروه طالبان روی دست گرفت، اما گروه طالبان حکومت وحدت ملی را مشروع و دارای صلاحیت نمی‌دانند و همواره به پیشنهادهای حکومت نه گفتند و خواستار گفت‌وگوی مستقیم با ایالات متحدۀ امریکا شدند. این نشان می‌دهد که حکومت مشورعیت خود را از دست داده و صلح و جنگ ما به دست بیرونی‌ها قرار گرفته است.
آمدن زلمی خلیل‌زاد، حکومت را در روند گفت‌وگوهای صلح دست و پاچه کرده است، اما دولت باید بداند که در شش ماه نمی‌تواند به صلح برسد. گروه طالبان با اشرف غنی، گلبدین و سلطان زوی و…، کاری ندارند و با آنان صلح نمی‌کنند. حوزۀ مقاومت که طرف اصلی گروه طالبان در جریان جنگ‌های و مقاومت بود از چارچوب روند گفت‌وگوهای صلح با این گروه بیرون گذاشته شده‌اند.
من در یک گفت‌وگو با یکی از سفیران کشورهای بیرونی گفتم که طرف اصل منازعۀ و صلح با گروه طالبان حوزۀ مقاومت است و اما حکومت نقش این حوزه را در گفت‌وگوهای صلح در نظر نگرفته است. سفیر یک کشور خارجی در صحبت با من اصرار کرد که باید نماینده‌یی از طرف حوزۀ مقاومت به قطر سفر کند تا با گروه طالبان دیدار داشته باشد، اما من گفتم که تا هنوز در این مورد ما تصمیم نگرفتهایم. اما حالا در مشورت با بزرگان حوزۀ مقاومت در رابطه به صلح افغانستان که یک امر جدی و ضروری است، تصمیم می‌گیریم و سهم فعالانۀ خود را ادا می‌کنیم.
طالبان در قدم نخست دشمن مجاهدان و مقاومت‌گران، در قدم دوم دشمن تحصیل و آزادی زنان، در قدم سوم دشمن بازمانده‌گان قربانیان نیروهای دفاعی – امنیتی و در قدم چهارم دشمن جامعۀ مدنی هستند، اما حکومت هیچ کدام از این جریان‌ها را در روند گفت‌وگوهای صلح با گروه طالبان در نظر نگرفته است.
