در ۱۸ سال اخیر ما شاهد دو قطب انتخاباتی بودیم؛ قطب جهادیان منسوب به شمال و تکنوکراتان جنوب در زیر چتر پشتونولی.
بسیاری مردم جنوب از طالب تا مجاهد به تکنوکراتان ملحد و دست پرورده مکاتب صهیونیزم در زیر چتر پشتونولی بیعت کردند. اما در شمال مر دم از چپ تا راست به جهادیان شمال بیعیت کردند.
تکنوکراتان پشتونولی با شعار سقوط جهادیان جنگ سالار شمال در راستای حاکمیت پشتون محوری وارد بازی شدند.
اما جهادیان شمال با شعار “شاخ کمونیزم را شکستیم” و شاخ “تکنوکراتان ملحد” را نیز خواهیم شکست وارد بازی شدند.
اما در انتخابات ۲۰۱۴ ریاست جمهوری جهادیان شمال علیرغم اینکه انتخابات را برده بودند، ولی تکنوکراتان به زور امریکا شاخ جهادیان شمال را شکستند.
حالا در انتخابات ۲۰۱۹ بسیاری جهادیان شمال به این نتیجه رسیده اند که صد بار هم انتخابات را ببرند، امریکاییها به آنها اجازه حکومت کردن نمی دهند. زیرا جهان بر سر تکنوکراتان سرمایه‌گذاری استراتیژیک نموده اند.
چندین روز است که جهادیان شمال سفره های پر از نعمات خداوندی از “شیر مرغ تا جان آدم” در کاخ های مجلل پهن کرده اند ، ولی تا هنوز نتوانسته اند سه معاون وفادار به تکنو کراتان ملحد معرفی کنند.
واقعیت اینست که بیشترین وقت آنها صرف خوردن غذاهای لذیذ و نماز های شکرانه و دعا بر سر یافتن سه تا معاون وفادار سپری میشود.
اما در جرگه پشتونولی همه چیز از قبل تعین شده است و نیاز به بحث های داغ و چانه زنی نیست.
در محور سفره پشتونولی سفیر امریکا و انگلیس نشسته و کاندیدای مورد اعتماد شانرا برای بزرگان پشتونولی معرفی می کنند. هیچ کسی جرات مخالفت را ندارد. در نتیجه همه تابعیت می کنند و با دعای خیر توسط استخاره چی معروف رئیس جمهور مورد حمایت آمریکا معرفی میشود.
در مجلس جهادیان دو مشکل عمده وجود دارد: نخست اینکه در قانون اساسی افغانستان معاون سوم گنجایش ندارد. چانه زنی برای معاونیت سوم ضیاع وقت است.
هم چنان یک مشکل کلان در مجلس جهادیان اینست که هر کس به یک مهره تکنوکرات خاص پشتونولی بیعت کرده است. یکی خود را معاون وفادار غنی میشمارد، دیگری معاون وفادار زلمی رسول و سومی به داوود زی بیعیت کرده و چهارمی به حنیف اتمر و حتا به گل زمان هم بیعیت شده.
در جرگه پشتونولی مشکل بر سر رییس جمهور نیست، زیرا این مشکل را امریکاییها حل می کنند. ولی مشکل در انتخاب معاونان در کمپ‌پشتونولی بسیار داغ است.
اتاق فکر پشتونولی به این باور است که از میان شمال معاونان فاسد، بیسواد و ترسو انتخاب شود تا ادعای قدرت و حق طلبی نکنند.
یک تفاوت اساسی میان شمال و جنوب اینست که در شمال شعار های جهادی در ۱۸ سال اخیر بیشتر بلند بوده است. ولی در جنوب شعار پشتون محوری و تمامیت خواهی بسیار پر رنگ بوده است.
با توجه به دو گرایش متضاد قدرت میان شمال و جنوب انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۹ در محور پشتونیزم کشور را به پرتگاه تباهی بیشتر سوق خواهد داد.
برای نجات افغانستان ازین پرتگاه و توازن قدرت میان شمال و جنوب باید بجای معاونیت پرستی بی اقتدار باید ریاست جمهوری را از دست تکنوکراتان تبهکار بیرون کرد. شکستن شاخ تکبر تکنوکراتان تبهکار با اسلام سیاسی و جهادی غیر عملی است.
نبرد قدرت در افغانستان میان اسلام و سکولاریزم نیست. این یک نبرد تاریخی میان سلیمانی های اوغان و فرزندان هندوکش است که سه سده است به اشکال مختلف جریان دارد.
معاون شدن بی اقتدار بمعنای خود کشی سیاسی است.
