درینکه ۷۰ تا ۸۰ درصد انتقاد های استاد عطا به داکترعبدالله اختصاص یافته بود بدین معناست که ایشان دروازه مصالحه را با اشرف غنی باز گذاشته اند. و ازینکه صلاح الدین ربانی، رییس جمعیت، هنوز جز دولت است، آینده حکایت از آن دارد که مصالحه بر مقاطعه و تقابل پیشی خواهد گرفت.
برای استاد عطا بهتر بود، بجای عبدالله، همه تیغ را متوجه ارگ و انحصارگرایی قومی میکرد چون عبدالله و بیعرضگی او حاجت به معرفی بیشتر نداشت. یعنی کنش استاد بیشتر انتقام جویانه و احساساتی بود تا عقلانی. و نیز تلاشی بود تا معامله ساده لوحانه و نافرجام خویش با غنی بیشتر توجیه کند.
نتایج احتمالی این غایله:
اول، مصالحه صورت میگیرد. یعنی استاد میرود ولی یک شخص “توافقی” والی بلخ میشود.
دوم، کار توزیع شناسنامه های برقی، با تحمیل هویت اوغانی، در جریان همین کشمکشها آغاز خواهد شد.
سوم، جمعیت و حوزه تاجیکها خیلی پراگنده تر از پیش خواهند شد. چون عبدالله، بکمک دستگاه ارگ، دیگر علنی تر ازین پس علیه استاد عطا دست بکار خواهد شد. فراموش نکنید که جمعیتی ها و تاجیکهای فرصت طلب و قابل خرید کم نیستند!
راه حل معقول:
اگر این غایله به تقابل تمام عیار جمعیت، تاجیکها و متحدین شان علیه دستگاه تمامیتخواه غلزایی بیانجامد بهتر از گزینه های دیگر خواهد بود. چون فاشیزم غلزایی ثابت کرده است که غیر از برنامه حذف چیزی بنام سیاست بُرد بُرد و عدالت اجتماعی نمیشناسد. گزینه های دیگر بمعنی مرگ تدریجی برای حوزه ما و در مجموع تداوم خرخری در تمام کشور خواهد بود، مگر اینکه معجزه یی رخ دهد.
سخن آخر اینکه غیر از نظام فدرال همه راه حل های دیگر همه به ترکستان منتهی خواهند شد. تقابل تمام عیار، در حضور جامعه جهانی، این راه حل را جهانی خواهد ساخت.
___
