اخیراً در جریان عملیاتی بر مواضع شورشیان طالبی، یک چرخبال نیروهای ناتو در ولسوالی سید آباد ولایت میدان وردک سقوط نمود که بالاثر آن ۳۸ تن از سرنشینان آن که شامل ۳۰ تن از سربازان نیروهای ناتو، هفت تن از سربازان نیروهای اردوی ملی و یکتن از ترجمانان آن می باشند جان های شیرین خویش را از دست دادند.
این نیروها که از آن سوی این کره خاکی در افغانستان حضور یافته بودند تا به همنوعان افغانستانی خویش در تأمین ثبات و امنیت یاری رسانند، با جان فشانی های تمام در تحقق این امر کوشیدند و در این راه خود را قربانی نمودند، این قربانیان بنا بر اطلاعات منتشره در عملیات قتل اسامه بن لادن رهبر شبکه تروریستی القاعده، نیز سهم بارز از خود ایفا نمودند.
قتل این سربازان تأثر عمیق شهروندان افغانستانی را بر انگیخت چون افغانستان و مردم آن با درک این حقیقت که این نیروها به مثابه حامیانی عمل نمودند که افغانستان را از لانه ای تروریستان طالبی و القاعده که شامل جانیان و آدمکشان حرفوی که از فرط جنایت و دهشت در مأمن و مأوای اصلی شان برای شان جای پای باقی نمانده بود از ترس تطبیق مجازات فرار را بر قرار ترجیح داده، از هرگوشه و کنار جهان از شاخ افریقا شروع، الی چچن و ازبکستان و کشور های عربی و آسیایی حضور به هم رسانیده بودند و افغانستان را به مأمن دهشت و وحشت تبدیل و مصؤونیت را از شهروندان افغانستان ربوده بودند، امنیت و ثبات را به رؤیای دست نیافتنی برای این شهروندان خسته از جنگ و خشونت تبدیل نموده بودند، پاکسازی و بساط این سفاکان را برچیدند، از این لحاظ متأثر شدند چون مردم افغانستان ناسپاس نیستند فرق بین دو نوع حضور را می دانند یکی حضور طالبی و القاعده ایی که فقط برای تخریب ارزش ها و هنجار های پذیرفته شده این سرزمین میباشند.
و در این راستا به هر نوع عمل جنایتکارانه مبادرت ورزیدند، مکاتب و مدارس را سوختاندند و به مشت خاگستر تبدیل نمودند، آثار تاریخی و باستانی بامیان را به پارچه های خاک و سنگ تبدیلش نمودند و در گوشه و کنار این سرزمین به قتل های عام مانند قتل عام بامیان، مزار شریف و یکاولنگ و بعضاً زنجیره ایی مانند سو قصد های که در این اواخر بر علیه رهبران جهادی و شخصیت های سیاسی کشور صورت گرفت مبادرت ورزیدند و می ورزند و یکی حضور حسب فیصله شورای امنیت ملل متحد به منظور تأمین و برقراری ثبات و صلح در کشور میباشند که مردم آن از جنگ شدیداً خسته و متنفر گردیده و انتظار روزی را می کشیدند که مصلحی و یا ناجی ایی از گوشه ای همین کره خاکی به نجات آنان بشتابند و این مردم را از قید ظلم و استبداد نظام متحجر و فاشیست طالبانی نجات دهند و افغانستان را به عنوان کشور که به حقوق بشر احترام می گذارند نه ناقض حقوق بشر، عضو فعال جامعه جهانی اند نه کشور در حال زوال و سقوط، کشور است که در راستای امنیت جهانی نقش مهم و بارز را ایفا می نمایند نه کشوری که خود تهدید است علیه امنیت جهانی و منطقوی، مبدل سازند. پر واضح و مبرهن است که مردم افغانستان به کمک همین نیروها به این امور مهم دست یازیدند و امروز صاحب کشور و نظام مقتدر اند که متعهد به رعایت اصول و قواعد پذیرفته شده بین المللی می باشد، عضو فعال جامعه جهانی است و با همه کشور ها روابط حسنه و دیپلوماتیکی دارد امروز هیچ تهدیدی از این سرزمین متوجه امنیت جهانی نیست، صاحب قانون اساسی است که در آن از نظام تذکر به عمل آمده که مبتنی بر ارزش های دموکراتیک و مردم سالار اند، افغانستان که دیروز در حالت تبعید به سر می برد و به فراموشی سپرده شده بود امروز در محراق توجه جهانیان قرار دارد.
سفر های دیپلوماتیکی، دید و باز دید ها، روابط سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی با دنیای بیرون از این محدوده جغرافیایی در سطح و سیع و گسترده اش وجود دارد و می رود تا تحکیم یابد. در دست یافتن به همه این موارد این سربازان که قهرمانانه جان باختند و هزاران مثل آن رول بس بزرگی را ایفا نمودند گرچه سقوط این طیاره و جان باختن سرنشینان آن ضایعه بزرگی به ائتلاف بین المللی و دولت افغانستان در امر مبارزه با تروریزم به حساب میاید اما از دست دادن یک چرخ بال به نیروهای امریکایی و در مجموع به قوای ناتو کوچکترین کمبودی را بجا نخواهد گذاشت زیرا اگر یک چرخ بال در مبارزه با تروریزم ساقط گردیده هزاران چرخ بال دیگر منتظر استفاده در مبارزه علیه تروریزم است.
البته سقوط این چرخبال و قتل سرنشینان آن به جامعه جهانی نشان داد که تهدید طالبان و مخالفین مسلح هنوز وجود دارد و آنها نباید افغانستان را در این مقطع حساس تاریخی به حال خودش رها نمایند و مصمم تر از پیش در امر مبارزه با تروریزم این کشور و مردمش را یاری رسانند.
