اخیراً از ورای رسانه ها جریان مستقیم جلسه پارلمان افغانستان را به تماشا نشسته بودم و منتظر بودم وکلای محترم ملت که به نمایندگی از من و میلیون ها من دیگر که زحمات زیادی را به جان خریده به پای صندوق های رأی رفتیم تا به زندگی مدنی و منطقی رمق حیات داده، ارزش ها و هنجار های دموکراسی را نهادینه و به دفاع از حقوق خویش نماینده ی را به خانه ملت بفرستیم تا وی از حقوق و آزادی های ما پاسداری و حفاظت نماید؛ چه اقدامات را روی دست می گیرد، روی چه آجندا های مهم ملی و کشوری بحث و تبادل نظر می کند چون امروز ما با موضوعات حاد و سرنوشت ساز مواجه هستیم یکی از آنها خروج نیروهای خارجی از افغانستان و انتقال مسؤولیت به نیروهای امنیتی داخلی است که بحثی کلانی را می طلبد و می بایست نمایندگان مردم آن را مورد غور و مداقه قرار میداد، باید پیرامون اینکه آیا بعد از خروج نیروهای خارجی از افغانستان نیروهای امنیتی ما قادر خواهند بود تا از وجب وجب خاک خود دفاع نمایند اینکه نیروهای امنیتی کشور دلیر و شجاع، متعهد به حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشورش اند و هرگونه تهدید را قادر اند دفع نمایند، شکی نیست اما این نیروها به تجهیزات مدرن جنگی نیاز دارند آیا نیروهای خارجی و جامعه جهانی ضمانت های لازم را به منظور تمویل و تجهیز این نیروها به مردم افغانستان خواهند داد تا نگذارند یکبار دیگر این سرزمین لانهای اجنبیهای تروریست و مافیای مواد مخدر گردند میبایست نمایندگان مردم در راستای این مهم، بحث و تبادل نظر و راه حل های را پیشکش می کرد.
موضوع دوم مطرح بحث تجاوز صریح و آشکار نظامیان پاکستانی به قلمرو افغانستان است؛ از مدتی بدین سو مناطق مرزی افغانستان هدف موشک های پاکستانی قرار می گیرد، که تعداد زیادی شهروندان کشور بالاثر آن آسیب دیده اند با وجود اعتراض های پیاپی مقامات افغانستانی آنها بی شرمانه از موضوع انکار و گاهی مضحکانه ادعا می کند که شورشیان از قلمرو افغانستان مناطق پاکستان را هدف قرار می دهد اما نمایندگان محترم ملت به جای موضع گیری روشن در قبال این قضیه با بوت از یکدیگر استقبال و از نظریات یکدیگر پذیرایی می کنند.
بحث دیگری که مطرح هست پیمان استراتیژیک و دراز مدت افغانستان با ایالات متحده امریکا است که باید از دیدگاه حقوقی و قانونی موشگافی گردد منافع افغانستان و خواسته های شهروندان این سرزمین در آن اولویت بندی و تشخیص گردد و ضمانت های لازم را در این راستا اخذ بدارد.
اما دریغ زمانیکه نماینده گان ما به پارلمان راه یافت برای بار اول به موضوع چون معاش، خرچ دسترخوان، موتر لکس چند هزار دالری، زمین، محافظین شخصی و …پرداختند من که انگشتم را طالب به اتهام رأی دادن و انتخاب نماینده ام بریده بود، و ده ها مثل من را در روز انتخابات در مراکز رأی دهی هدف قرار داده و به شهادت رسانیده بود، فراموش کردند و نوید های که به من داده بود را نیز به باد فراموشی سپرد اکنون این نمایندگان با حکومت درگیر اند فیصله محکمه خاص مبنی بر اخراج تعداد نمایندگان به اتهام تقلب در انتخابات به مزاقش خوش نیامده در صدد ابقای آنها با تمام قوت اند.
همین چند روز پیش بود که تعداد از نمایندگان در جریان جلسه با بوت و مشت از یکدیگر استقبال کردند در صورتیکه مردم به آنها رأی داده بود تا مشکلات و موانع را از طریق گفتمان به حلاجی گرفته راه حل های منطقی را بیابند، با زبان خشونت نه بل با زبان قلم و سخن بر چالش ها فایق آیند، مبرهن است که مردم از زبان خشونت سخت بیزار اند و به این باور رسیده اند که زبان زور و خشونت زبان امروزی نیست بر می گردد به عقب و گذشته های بسیار دور و ما می خواهیم به جلو حرکت کنیم، امروز باید از مجاری مدنی و زبانی راه حل ها را یافت و با زبان منطق و قلم بر موانع چیره گشت نه با حواله مشت و لنگه کفش.
از جانب دیگر مجادله که بین محکمه خاص و کمیسیون انتخابات یا به زبان دیگر بین محکمه خاص و پارلمان جریان دارد از دیدگاه مردم به نفع ملت نیست هر دو باید در صدد تأمین منافع عمومی باشند به قانون و حقوق احترام گذاشته، قوانین را به نفع خویش و ضرر دیگری تفسیر و تأویل نه بل در راستای قانون گرایی و نهادینه نمودن ارزش های حقوقی گام برداشته وظایف محوله قانونی اش را به منصه اجراء قرار دهند.
