در دایره بین المللی پوشیده نیست، که غالبا تنش ها و تقابلات دول بر مبنای (عرف بین المللی، دوکتورین بین المللی، رویه قضایی بین المللی و معاهدات بین المللی) که از منابع بنیادین بین الملل تلقی میشوند، حل و فصل میگردند.
این نکته نیز مجهول نیست، که نخستین نهاد های حل منازعات و تنظیم روابط بین المللی تحت عنوان (کنسل، سفارت، کنفرانس، اتحادیه ها، جامعه ملل و سازمان ملل متحد) از قرن ۱۵م الی (۱۹۴۵) یکی پی دیگر به منظور انتظام بخشیدن روابط و جلوگیری از بحران های احتمالی بین الملل تاسیسس گردیدند؛ سازمان ملل متحد که عالی ترین نهادبین المللی است، بعد از جنگ دوم جهانی ایجاد گردیده و دقیق ۶۱ سال از عمرش میگذرد، این سازمان علی رغم دست آورد های بی سابقه ی که دارد؛ تا کنون نتوانسته برخی از بحرانات دول عضوش را درمقا طع شکننده ی زمانی به اسرع وقت فروکش نماید.
یکی از معضلات که اینک دیگر به اوج خود رسیده، همانا فعالیت های سری جمهوری اسلامی ایران مبنی بردست رسی آن کشوربه تسلیحات هسته ای است. با وجود اینکه ایران کنوانسیون (عدم توسل به تسلیحات هسته ای) را امضاء نموده، با زیر پا نمودن تعهدات خویش در جهت مسلح شدن اسلحه هسته ای پیوسته تلاش میورزد، که این چنین حرکت ها این کشور، نوعی عدول از معیارات پذیرفته شده بین المللی واهداف شورای امنیت سازمان ملل متحد به شمار میرود؛ این رکن از سازمان که مکلفیت اساسی اش تامین امنیت بین اللمللی است، از چندین سال بدین سو، با تبانی اژانس بین المللی انرژی اتومی وشماری از قدرت های اروپایی پیوسته کوشش مینمایند ،تا جمهوری اسلامی ایران را متقاعد سازند.
که از این رویکرد خود اباء ورزد؛اما ایران به برحق بودن خود دراین راستا همچنان تاکید میورزد.هرچند ایران دراین باب از جانب شورای امنیت ملل متحد چندین قطعنامه تحریمی وتنبیه را تاکنون در یافت کرده است؛اما چون از حمایت روسیه در شورای امنیت سازمان ملل متحد برخوردار است وروسیه امتیاز حق( وتو) را دارد بناء بدون کدام هراس به فعالیت های زیر زمینی خود ادامه میدهد.حالا بیم آن میرود که اگر ایران با باج پردازی به روسیه همچنان برتداوم فعالیت های خویش تاکید ورزد. واز سوی، شورای امنیت با مجموعه ای ازجناح های ذیدخل درقضیه اتمی ایران بر تشدید تحریم ها، وسایر فشارهای دیپلوماتیک از مجاری مختلف از جمله قطعنامه های الزامی تلاش کند. بی تردید، که شورای امنیت نخواهد توانست که اکثرت کیفی آرای (پنج کشور دایمی وچهار کشور غیر دایمی) را بدست آرد؛ بنابر این، به وضوح میتوان گفت: که استمرار این وضعیت دقیق منتهی میشودبه نقطه (بن بست) و بن بست به آن نکته گفته میشود که در واقع تمام مجرا های دیپلوماتیک مبنی بر حل یک مسله مسدود میگردند، جز تقابل و تقابل جمهوری اسلامی ایران با ایالات متحده امریکا ومتحدان اروپایی اش ضمن ایجاد یک جبهه جدید در منطقه، و منتفی نمودن بحث همگرایی منطقه ای تاثیرات سوء بر سایر ابعاد منطقه نیز خواهد داشت.
