صلح یکی از نیازمندی های مهم جوامع بشری بوده و رسیدن به صلح پایدار آرزو و خواست همه میباشد، ولی مردم افغانستان بیشتر در آرزوی صلح و ثبات به سر میبرند، زیرا گذشت سه دهه جنگ های داخلی به ویژه دهۀ اخیر دموکراسی با حضور نیروهای نظامی بیش از چهل کشور خارجی با حمایت همه جانبۀ جامعه بخاطر تامین امنیت وبازسازی افغانستان بازهم کبوتری صلح در فراز جغرافیای افغانستان آشیانه اختیار نکرده و تلاش های که در جستجوی این کبوتر گمشده انجام یافته است یا اندک بوده و یاهم نتیجۀ مثبت چندانی درپی نداشته است، امروز تامین صلح وثبات دائیمی جز برنامه های مهم دولت و حامیان بین المللی افغانستان تلقی میگردد، گفت شنود های دپلوماتیک درسطح منطقه و کشور های ذیدخل در قضایای افغانستان در محور توجه قرار دارد.
آخرین برداشت ها که از وضعیت افغانستان مطرح است، راه حل مشکلات کنونی درچوکات گفتگو ومیکانیزم های سیاسی عنوان و پایان بخشیدن به این معضل از طریق راهبرد نظامی ناممکن خوانده شده است، اکثر کارشناسان به این باور است که باید تمرکز اساسی درتامین صلح وثبات افغانستان دربعد منطقوی آن معطوف باشد.
بعد از شکست رژیم خودکامه طالبانی، هدف رسیدن به صلح در صدر برنامه های کاری دولت افغانستان قرار داشت ولی با گذشت تقریبا یکدهه با آنکه افغانستان از لحاظ تشکیل قوت های نظامی وامنیتی دست آوردهای مهمی داشته است، رسیدن به صلح یک آرمان وخواستی بیش نبوده است، زیرا بعد ازتاسیس حکومت موقت دردسامبر ۲۰۰۱ (جدی ۱۳۸۰) الی سال ۲۰۰۵ وضعیت امنیتی رو به بهبود بود، فعالیت های تخریبی وعملیات های مسلحانۀ طالبان درهمه جا کاهش یافته و دریک سیرنزولی به سرمیبرد، اما بعد ازسال ۲۰۰۵ نه تنها اینکه روند تحقق یافتن صلح وثبات دائیمی درافغانستان پیشرفت وموفقیت نداشت بلکه صداهای فیر وانفجار از برخی مناطق سرحدی کشور برای ازهم پاشیدن شیرازۀ نوپای صلح وامنیت بلند گردید ، این فعالیت ها که درقالب جاسازی ماین های کنارجاده وسرک، حملات انتحاری وعملیات مسلحانه اجرا میشد زنگ خطر وهشداری بود برای دولت مرکزی که منجر به سقوط بعضی ولسوالی ها وهمچنان برگشت حضور دوبارۀ طالبان به عنوان مخالفین مسلح دولت، به صدا درآمد، بنابرین نیروهای خارجی وافغان درطول چند سال گذشته عملیات های متعددی را تحت عناوین مختلف (عقاب، خنجر، امید، ابتکار، و…….. ) را ه اندازی نمود این عملیات با تلفات نظامیان بین المللی، داخلی وافرادملکی همراه بود ولی با وجود این همه طرح های نظامی که در قالب استراتیژی جنگ کشور های بین المللی درچوکات ناتو وهمچنان برنامه های محو ونابودی تروریستان والقاعده ازسوی افغانستان مطرح شده بود ، بازهم وضعیت امروزی ازلحاظ امنیتی درمقایسه به سالهای ۱۳۸۱ و۱۳۸۲ بدتر گردیده ، حملات انتحاری وفعالیت های طالبان افزایش یافته است، درآغاز سالهای ۲۰۰۶ تنها دربرخی مناطق مرزی افغانستان باپاکستان طالبان تازه به فعالیت های تخریبی آغازنموده بود ولی دامنۀ فعالیت های طالبان از سمت شرق وجنوب به شمال کشور نیز وسعت پیدا کرد.
وضعیت به وجود آمده وگسترش حضور طالبان درشمال سبب نگرانی دولت افغانستان شد، بعد از انتخاب مجدد حامدکرزی به حیث رئیس جمهور، جرگۀ ملی مشورتی صلح دربرج ثور سال روان به اشتراک بیش از ۱۸۰۰ تن از روشنفکران، متنفذین قومی، سران جهادی ونماینده گان زنان تدویرگردید ویکی از مفاهیم این جرگه تشکیل شورای عالی صلح بود که با عضویت ۶۸ تن از سران قومی، رهبران جهادی و نماینده گان جامعۀ مدنی و زنان تاسیس شد، از زمان اعلان رسمی تاسیس شورای عالی صلح تقربیا چهارماه میگزرد این شورا سفر به برخی ولایات کشور داشته و اولین سفرخارجی خویش را درهفته جاری به پاکستان داشت، هیئت شورای عالی صلح بعد از بازگشت ، دیدارشان بامقامات پاکستان را پر از دست آورد خواندند، با این حال حرف وحدیث های از گشایش نماینده گی سیاسی طالبان درترکیه نیز مطرح است. اما آنچه برای مردم افغانستان درخور توجه و بااهمیت تلقی میگردد دست آوردهای واقعی این نشست که همانا گشایش روزنۀ به سوی صلح باشد ، میباشد، زیرا بحث وگفتگوها با کشور همسایه پاکستان درگذشته نیز انجام شده است، جرگۀ منطقوی صلح نمونۀ بارز این موضوع میباشد ، درنشست که جرگه منطقوی صلح که درکابل داشت، سایراشتراک کننده گان به ویژه سران پاکستانی دست همکاری وایجاد زمنیۀ صلح وثبات را درسینه میکوبیدند واز مشترکات فرهنگی ، تاریخی وبسا موضوعات مهم دیگردرصحبت های شان دیده میشد اما درحقیقت هیچ عملکرد صادقانۀ که بتواند برای تحقق یافتن اهداف ومفاهیم این نشست نقطۀ عملی باشد دیده نشد، بلکه برعکس موضوع برخورداری طالبان ازحمایت برخی عناصر فعال در دستگاۀ دولت پاکستان بخوبی هویدا و روشن است، دستگیری سران طالبان درپاکستان و فعالیت بیش از چهل هزار مدرسه که عمدتا دربخش تربیه و تجهیز طالبان ودیگر گروه های تندرو در داخل خاک پاکستان فعالیت دارند دال براین مدعاست.
پس اگر در قسمت صلح و ثبات افغانستان جامعۀ جهانی بالای اسلام آباد فشار وارد نکند، باز هم این گفت و شنود ها به نتیجه نخواهد رسید زیرا جانب پاکستانی از زوایای مختلف در قضایای افغانستان مداخله دارد، یکی از این ابزارها حمایت از گروه طالبان میباشد، این بار شورای صلح به دست آوردهای اشاره میکند اما امید براین است که پاکستان به تعهدات خویش دراین زمنیه صادقانه عمل کند.
