تاریخ، را آمیزه اى از افکار، عقاید و آداب و رسوم در گستره زمان گفته اند و بیان واقعیات آن به واقع نگرى و روشن بینى نیاز دارد. پرداختن به مقطعى از تاریخ بدون درک و شناخت واقعیات حاکم بر آن، کارى به دور از شیوه تحقیق بوده و پرداختن به تحلیل واقعیت ها و تحلیل آن همراه با دخالت حبّ و بغض ها هم شیوه کم اثر است. تحلیل تاریخ چهار دهۀ اخیر کشور م از این روش ها به دور نمانده، و این خط در منابع واقعه نگارى افغانستان معاصر قابل مشاهده است. در این فضاى مشوّش و غبار آلود نگارش حقایق، شناخت و تفکیک واقعیت ها از بافته ها و گره ها امرىیست نهایت دشوار و در عین حال ضرور است.که ما هم در زمرۀ سائرین درین زمینه زبان خامه را بحکم واقعیت نگری بکار می بریم. اما آنچه راکه مینویسیم زیادتر میخوانند ولی عادت کرده اند که به آن عمل نکنند در این کشور شنیدن زیاد است عمل کردن هیچ.
افغانها از دیر زمانیست که حرکتهای افراطی ای چپی و راستی را به تجربه گرفته اند، حرکتهایی که نه بر اساس استراتیژی دوامدار و مشخص و اندیشه و تفکر خاص بلکه بر اساس حب و بغض ها مؤقتی وریاست طلبی ها همواره با یک شکل وقیافه خاص تبارز نموده ودر هر مقطعی از تاریخ رنگ و مسیر عوض کرده اند،چه بسا که در تضاد با مسیر قبلی قدم بر داشته اند. پدید آمدن چنین جریانها و مجموعه ها در زمان جهاد وپس از آن از مثالهای بارز تاریخی کشور است وبه خصوص بعد از به وجود آمدن طالبان خشن و اداره استعبدادی شان تا حکومت های مؤقت,انتقالی تا انتخابی در افغانستان بازار بیشتر پیداکرده است و هننوز اکثریت شان مشغول سود جوئی اند و فریت کاری ها و خاک زدن به چشم ملت دوام دارد.
ملت هم در بحر حیرت وتعجب فرورفته و همواره این سؤال در اذهان عمومی خطور می کند که آیا رفتار و کردار قبلی این آقایون درست بوده یا مشی وسیاست فعلی شان ؟.!! اگر قبلا درست عمل می کرده اند پس حالا چرا از راه راست رو گردان شده ومسیرغلط را می پیمایند واگر امروز راه اصلی و وحقیقت را بر گزیده اند ، دیروزچرا مردم را با شعار های پر رنگ اسلامی و لباس های کاپی شده فریب دادند با تسبیح های هزار دانه یی به ظاهر اسلامی بزرگترین مصیبت هارا بر مردم خود روا داشتند .؟ گاهی بنام چپ افراطی، گاهی بنام راست افراطی ، گاهی نکتائی گاهی دستار چپن و قبأی رنگارنگ اینها هنوز خود را سر قافله و ملت را نوکر زر خرید می پندارند.
ظهور ابن الوقتی و نرخ روز نان خوردن و لباس پوشیدن در عرصه سیاسی افغانستان چیز تازه ای نیست بلکه در گذشته ها هم روند همآهنگی وهمکاری مقطعی افکار متضاد به خاطرمصالح شخصی وجود داشته که درنهایت امربه تازه گی ها ریاکاره تر موزه پا کانه و بی شرمانه تر و خاینانه تر شده میرود چاپلوسان همه در بارها و سردار ها خود را وارث ملت میدانند از عملکرد در رشوت و اختلاس شرم ندارند بار بار دیده شده اکثر سیاسیون کشور بخاطر مصالح شخصی حاضر به چرخش یکصد وهشتاد درجه اند ،اما از جرات یک اقدام کوچک به نفع ملت وچرخش ساده که تبلور از شهامت سیاسی، جرأت إخلاق إجتماعی ونشانه میهن دوستی وخدا پرستی است طرفه میروند !؟ وآن اینکه از طریق رسانه ها واطلاعات جمعی به پیشگاه ملت حاضر شوند واز گذشته که ایشان را از یکدیگر دور وآلۀ دست بیگانگان ساخته اظهار ندامت وپشیمانی نمایند واز آتشیکه بر سر ملت ریختند وایشان را بر خاکستر سیه روزی ها وبد بختی ها نشاندند معذرت بخواهندو بگویند بشما خدمت کرده نتوانستیم دروغ گو بودیم و بس.
آیا طرح نظام سیاسی مبنی بر عدالت اجتماعی بخصوص با موجودیت اختلاس ملیون ها دالر جاسوس بیگانه بودن سرنوشت آن چه میشود؟ تیشه به ریشه نظام موجود نمی زند که، میزند.
واقعیت این است که اگر از کلی گوئی ومعادلات مجهول ومبهم بگذریم آهداف درازمدت و کوتاه مدت این دولت و سیاسیون آن معلوم نیست یا ما نمیدانیم؟ این را هم میدانیم که أعضای دولت قادر به حل این معضل موجود نیستند.
هر حرکت سیاسی دلائل موجودیت ومسیر حرکت خودرا مشخص وویژه گی های ممیزۀ خودرا از دیگران بر جسته میسازد،اما طوریکه ملاحظه میگردد وضع موجود دولت نه خواستگاه استثنائی دارد ونه شاخص های که ملت را به آینده امیدوار بسازد.
ولی به هر حال افراد وعناصر بی مایه و بی اساس همیشه در.تاریخ پیدا میشوند که برای رسیدن به قدرت دین و مذهب خود را می فروشند.
ذکر اوصافیکه در فوق برای آدمهای به ظاهر وطن دوست اشاره شد به معنای سر زنش کردن کل ملت ومسلمانان افغانستان نیست ونمی توان نا امیدانه همه را از میدان بیرون شده وبه انحراف رفته پنداشت که بحمدالله حرکتهای وسیع ومردمی همچنان در صحنه هستند که میتوان به ایشان إعتماد کرد اگر چه همه جانبه تبارز نیافته اند، اما زمان این حقیقت را به آزمایش خواهد گرفت و دیر یا زود انتظار دیرینه ملت بر آورده میشود و ملت از تسلط سیاسیون مافیایی نجات می یابند بر آرودن این هدف زمان آسانتر می گردد که همه نیرو های ملی مردمی و وطن دوست در یک صف واحد مشت کوبنده شوند و بر سینه خود پرستان و سیاسیون ابن الوقت بکوبند.
