درگیری های مسلحانه اخیر که در واقع از مناطق بهسود و دایمیرداد به شهر کابل قاچاق شده و خطی از انتقام و آتش دارد؛ هم نتیجه سفر های تحریک کننده مقامات دولتی و نیز ناتکمیل ماندن پروژه های برهم زدن امنیت توسط طرفهای است که زنده گی خود را در مرگ دیگران دیده و از تجارت خون و درد مردم؛ به آسایشگاه های داخلی و خارجی دست یافته اند. این درگیری مسلحانه که با این سرعت مناطق مختلف غرب کابل را دربرگرفت؛ نشان میدهد که هم پروسه خلع سلاح گروه های مسلح غیر مسوول یک حرف مفت و فریبنده بوده و هم سران باند های مسلح برای بهره برداری از احساسات مردم شان سرمایه گذاری انسانی و آماده گی قبلی نظامی داشته اند. به چالش کشانیدن نیرو های مجهز اردو و پولیس ملی و حمله به تاسیسات نظامی پایتخت؛ مصداق این ادعاست.
بعضی گروه ها در سایه حاتم بخشی ها و حمایت های مصلحتی آقای کرزی آنقدر چاق و چله شده اند که حتی خاطر نازک و مجبوریت های سیاسی وی را برنمیتابند و اگر لقمه ای از مائده قدرت و ثروت شان کم شود و یا طعم محدودیت وشفافیت داشته باشد؛ دندان های انتقام نشان میدهند و دست فتنه از آستین دین و قوم بیرون میکشند؛ نه لحاظ دوستی روا میدارند و نه رسم وفاداری بجا میآورند.
اگر دولت و نیرو های ناتو به این بهانه موضوع خلع سلاح گروه های مسلح غیرمسوول شهر کابل را که در گذشته سابقه جنایتکارانه داشته و رقابت های آنها به خرابی پایتخت و کشته شدن مردم بی گناه ملکی آن انجامیده است؛ جدی نگیرند و شهر کابل را غیر نظامی نسازند، هر تلاشی برای تغییر تامین امنیت از طریق سرکوب طالبان در ولایات دور افتاده چون هلمند و کنر بی فایده خواهد بود. هرنوع مدارا با آشوبگران و هر امتیازی به جنایتکاران؛ زمینه اقدامات خشونت بار و تخریب کننده را در آینده دربر خواهد داشت و بزودی جریان های سیاسی همسو و همسود از این ماجرا های فتنه انگیز و نیز کشور های همسایه عقب این درگیری های مسلحانه قومی و مذهبی را تشویق به اقدامات بیشتر خواهد کرد .
چهره ها و جریانهای قومی- سیاسی دخیل و استفاده جو از این فضا سازی ها؛ کاملا معلوم الحال و برای مردم آفتابی اند و نیازی به فال بینی ندارد. فقط دولت و جامعه جهانی باید عزم خود را برای تطبیق قانون و کشانیدن عناصر استفاده جو به محاکمه جزم کند تا دست ظلم و چپاول را از گردن مردم دور سازد در غیر آن تساهل امروزی با آشوبگران یک عقبگرد ارتجاعی و یک مرگ تدریجی برای هویت و امنیت جمعی ما در آینده خواهد بود. گرچه نیرو های امنیتی کشورکنترول اوضاع را بدست دارند؛ اما اگر این مشکل راه حل عقلانی و سیاسی نیابد؛ بزودی این آرامش قبل از توفان پایان خواهد یافت و بحران وارد مرحله عملیاتی و جنگ نیابتی رهبران شده و سلاح های زیر خاکی؛ بار دیگر روغن مالی خواهد شد تا به نام دفاع از قوم؛ صفحه دیگر از جنایت بر اوراق تاریخ افزوده شود. به این ترتیب کابلیان مار گزیده باید گوش به آواز پس لرزه های این ماجرا ها باشند و متاسفانه برای یک سفر ناخواسته دیگر آماده.
