هر تصمیم ملی که در سطح کشور گرفته میشود، نتائج و دست آورد های آن پیشبینی شود. گرچه عدۀ پیشبنی در نتائج را قضاوت قبلالوقت میدانند، اما من میگویم که اگر سیاستمدار و یا تحلیل گری توان پیش بینی نتائج تصامیم بزرگ را نداشته باشد، عیب بزرگی است.
حال تعامل در بر خورد های سیاسی اینطور هست که حکومت و طرفداران آن چشم پت تمام منتقدین سیاسی خود را منفی باف و مخالف می پندارد، همان است که سخنگویان جانب دولت با بی تحملی تمام نقطه نظرات تمام صاحب نظران را رد میکنند و طور خشک بر حقانیت حکومت حکم میکنند و به همین ترتیب حرکات و تصامیم خود سر دولت هم از نظر سیاسیون و مبتکرین جامعه مدنی بباد انتقاد گرفته میشود، به همه حال درین نوشته به همه مسائل تماس نمیگیریم؛ تنها روی دست آورد های احتمالی جرگه مشورتی که در آستانه بر گزاری است کمی مکث مینمائیم.
۱– اجندای جرگه صلح از طرف حکومت إعلان نشده، تنها کلی گوئی شده که روی امکانات صلح و شرائط صلح و جنگ صحبت میشود.
۲- بارک اوباما در جریان سفر آقای کرزی خطوط قرمز صلح را تعین کرده است. یعنی صلح با کسانیکه قانون اساسی افغانستان را بپذیرند، سلاح خود را تسلیم کنند و در لست سیاه نباشند و به زندگی عادی خود ادامه دهند؟
۳- برای بر گزاری جرگه صلح که ۱۶۶۰ نفر شرکت میکند، سه روزز تعین شده است، در حالیکه ۲۰۰ تن را سیاستمداران کشور های خارجی تشکیل میدهند.
۴- ظرفیت سه روز برای ابراز نظر است و یا نتیجه گیری و یا مشوره؟
مثلا: روز اول مقدمه و بیانیه افتتاحیه رئیس جمهور و فاروق وردک، روز دوم بیانات ۵ دقیقه ای حدود ۲۰ شخصیت سیاسی و تحلیگر، و روز سوم بلند کردن دست به بخاطر تأئید قطعه نامه که صادر شده، ..
حال شما فکر کنید برای مشوره ۱۶۰۰ تن از لحاظ زمانی کدام ظرفیت پیشبینی شده است؛ مشوره و تفاهم و تبادل نظر و استدلال در کدام روز صورت میگیرد. مگر اینجا سه نفر صحبت میکند و سائرین کادو اند؟ نه خیر! هر کس در محفل میرود تصمیم دارد اظهار نظر کند، مشوره کند.
واقعیت این است که بدون منفی بافی به تناسب مصرف و مقدمه سنجی هیچ نتیجه قابل انتظار بدست نمی اید.
نتیجه خوب
صلح ممکن است اگر طالبان خاستار مشارکت سیاسی باشند و از تمامیت خواهی دست بر دارند.
صلح ممکن است اگر دولت حاضر باشد در تدوین قانون اساسی نظر مخالفین را بگیرد و ایشان را به قانون متعهد سازد.
اگر طالبان خروج بلا قید وشرط نیرو های خارجی را شرط مذاکره بدانند و حکومت افغانستان شرط قبول قانون اساسی و گذاشتن سلاح. پس این دو طرفه به معنی ادامه جنگ است، نه صلح.
