بار دیگر دشمنان سوگند خورده ی مردم افغانستان دستهای خونین و جنایتکار خود را از استین بیرون اورده و جنایت بزرگی را در شهر کابل انجام دادند که ده ها خانواده را به غم نشاند.
حوالی ساعت هشت و نیم صبح پنجشنبه ۷ اکتوبر در برابر سفارت هندوستان و نزدیک بوزارت داخله انفجار مهیبی رخ داد که بنا بر گزارشهای اولیه ۱۲ کشته و ۸۳ زخمی بجا گذاشت که در میان آنها سه تن از دریوران شاروالی کابل نیز جانهای خود را از دست دادند.
این دومین باریست که در نزدیکی وزارت داخله افغانستان حمله مرگ بار صورت میگیرد، وزارتیکه باید امنیت سرتاسری کشور را تامین نماید اما متاسفانه قادر نیست امنیت خود را در چند قدمی تامین کند. جالب اینکه جناب وزیر، وزارت داخله را شکلی دیوارهای سمنتی گرفته است که شکل زندانی را بخود اختیار کرده و شاید هم آنها از پشت ان دیوار های بلند سمنتی نتوانند بیرون را بنگرند، در اینصورت تامین امنیت برای جناب وزیر تنها در محوطه وزارت خلاصه میشود و بس.
اما سوالیکه متوجه سازماندهان حملات انتحاری میشود این است که آیا انها با کشتن انسانهای بیگناه که با هزاران بدبختی و پریشان حالی دست و پنجه نرم میکنند، هنوز هم ادعا دارند که جهاد میکنند؟ این عمل غیر انسانی و غیر اسلامی را جز یک جنایت، جنایت غیر قابل بخشش نمیتوان نام دیگر گذاشت و مسببین آنرا باید یک جنایتکار بیرحم و سنگدل دشمن اسلام عزیز خواند.
امروز شاید یک خانواده از بابت این جنایت چند دالر بجیب زده باشد اما ده های دیگر که عزیزان خود را از دست داده اند در ماتم نشسته اند و بر گونه اشک میبارند و بالاخره این اشکها بمثابه ی دریای خروشانی مبدل خواهد که جنایتکارن را چون خس و خاشاک با خود خواهد برد و آنروز دور نیست، زیرا کاسه ی صبر مردم کاملا لبریز شده است.
طالب و القاعده چون مزدوران مزد بگیر در گروه باند جنایتکار آی اس آی پاکستان قرار دارند و هر انچه این دستگاه جهنمی بگوید انجام میدهند غافل از انکه این مردمان بی پناه را داد رسی واقعی است که روزی انتقامی سختی از مشت جنایتکارن خواهد گرفت.
انفجار امروزی توان نوشتن را از من گرفته است اما با نوشتن پیامی عنوانی طالب، القاعده و اقای گلبدین حکمتیار حداقل دلم را تسکین میدهم:
گوشست تو را، ولی شنیدن نتوان
با دیده ی تاریک تو، دیدن نتوان
در قلب سیا ملحدان نوری نیست
چون گاو شدی، بجز چریدن نتوان
به امید سیاه روزی دشمنان رنگارنگ مردم افغانستان.
