انتخابات اخیر بجای اینکه افغانستان را بسوی مشروعیت و حمایت مردمی و ثبات سیاسی به پیش ببرد، برخلاف بسوی بحران و کشمکش داخلی سوق می دهد. افزون بر آن رسوایی تقلبات از محدوده افغانستان فراتر رفته و باعث تنش و اختلافات شدید میان حامیان خارجی دولت افغانستان نیز شده است. پرسش اساسی اینست که چرا رسوایی تقلبات انتخابات جهانی شده است؟
واقعیت اینست که تقلب یکی از معایب دموکراسی در جهان معاصر است که هیچ انتخاباتی حتا در دموکراتیک ترین کشور ها از گزند آن در امن نیست. اما تقلب تا تقلب است. اکثریت تقلبات در یک پرده و یک پیمانه صورت می گیرد. آن چیزیکه در انتخابات افغانستان اخیراً رخ داد به بسیار مشکل می توان آنرا در چهارچوب تقلبات معمولی و یا مروج در جهان به حساب آورد. بدون شک هیچ کسی از انتخابات افغانستان با توجه به چالش های نا امنی، بیسوادی گسترده، فقر شدید، گرایشات قومی، محل گرایی و ساختار سیاسی فاسد نتایج بدون عیب و معجزه انتظار نداشت. اما دزدی بی پرده و یا تهدید توسط عوامل دولت با همدستی کمیسیون انتخابات را نمی توان تقلب عادی نامیده و از آن چشم پوشی نمود.
امریکاییها و متحدین آن تمام سرمایگذاری خویش را بالای انتخابات اخیر افغانستان نموده بودند و تصور می کردند که حکومت جدید کابل با کسب مشروعیت و حمایت مردمی می تواند بحیث ماشین سیاسی جدید در پیاده نمودن راهبرد غرب نقش فعال بازی کند. چنانچه آنان بیشتر از ۲۲۰ میلیون دالر را در برگزاری انتخابات هزینه نمودند و هزاران سر باز را برای تامین امنیت آن گماشتند. اما نتایج انتخابات بر خلاف توقع تا آن حدی سر شار از فریب، دزدی و تهدید بود که مشروعیت تمام روند را زیر سوال برد.
امریکاییها برای حفظ اعتبار خود شان در ابتدا تلاش نمودند که پرده بر روی رسوایی تقلبات افغانستان به اندازند، و در جستجوی راه های حل سیاسی میان حامد کرزی و رقیب وی داکتر عبدالله شدند. اما رسوایی تقلبات انتخابات افغانستان به حدیست که در چند هفته اخیر غرب با همه تلاشها نه توانستند آنرا از انظار جهانیان پنهان کنند.
ازینرو آنها نه توانستند انتخابات را باطل اعلام کنند و نه هم توانستند آنرا مشروع بشمارند. اما حالا به نظر می رسد که هم خون و هم پول غرب صرف انتخابات تقلبی شده است. به نظر غرب حامد کرزی و کمیسیون انتخاباتی همدست ایشان مسوول تقلبات و بحران کنونیست. اما جناب کرزی انتخابات افغانستان را سالم می شمارد و هر نوع تردید در نتایج انتخابات را توسط حامیان خارجی اش مداخله در امورد داخلی افغانستان می شمارد. این در حالیست که کرزی بعد از سقوط طالبان به زور امریکاییها در قدرت افغانستان نصب گردیده و در انتخابات ۲۰۰۴ از راه تقلبات گسترده توسط بوش در قدرت ابقا ء شد و حالا نیز بدون حمایت نظامی و مالی و سیاسی آنها برای یک ساعت هم در قدرت باقی نخواد ماند.
نقش داکترعبدالله و رسانه های غربی در افشاء تقلبات
فکر میشود پرده برداری از مهندسی تقلبات و رسوایی آن تا سطح جهانی قبل از همه محصول عوامل ذیل است:
۱. تسلیم ناپزیری و عدم سازش داکتر عبدالله با گروه تقلب سالاران حاکم نقش خیلی تعین کننده را بازی نموده است. واقعیت اینست که ایشان با اتخاذ موضع گیری قاطع، اصولی ، مدبرانه و شکیبانه از یک طرف و ارایه اسناد انکار ناپزیر به مردم افغانستان و جامعه جهانی از طرف دیگرنه تنها متقلبین ، بلکه جامعه جهانی را در وضعیت دشوار قرار داده و آنها را نگران عواقب احتمالی نا دیده گرفتن حقوق مشروع مردم افغانستان ساختند.
۲. از نقش افشا گرانه و دادخواهانه برخی بزرگان وهموطنان جنوب کشور بویژه مردم شورابک قندهار یاد نمود. دزدیدن رای مردم و انتقال آن به حساب کرزی یکی از بدترین مواردی بود که برای کرزی و کمیسیون انتخابات حیثیت و آبرو نگذاشتند. افزون بر آن افشاگری ها ی برخی نمایندگان مردم پکتیا و بسیاری افرادی صادق دیگر از مناطق مختلف افغانستان نیز نقش بزرگ را در رسوایی تقلبکاران بازی نموده اند.
۳. استدلال ها و حق طلبی های سخنگویان، صاحب نظران و طرفداران داکتر عبدالله در رسانه های داخلی و خارجی نیز نقش در افشاء تقلبات توسط کمیسیون انتخابات بازی نمود. این در حالیست که بسیاری اعضای کمیسیون مذکور و هواه خواهان کرزی در زیر تاثیر فشار استدلال های مستدل و منطقی رقبای کرزی قرار گرفته توازن فکری خود را از دست داده و به چرندگویی و تناقض گویی رجوع کردند. جالب اینست که حامد کرزی در مصاحبه با فیگارو گفته بود : “تقلبات برای رشد دموکراسی اجتناب نا پزیر است.” بدین ترتیب کرزی این همه تقلبات سازماند شده را بخاطر رشد دموکراسی نموده است!
۴. از نقش و تاثیر گذاری رسانه های جهانی نیز در افشاء و جهانی ساختن رسوایی تقلبات افغانستان نیز مدیون بود. چنانچه تعداد مقالات افشاء گرانه در رسانه های معتبر غربی بیشتر از حدی انتظار بوده است.
بسیاری رسانه های غربی رهبران غرب را از عواقب خطرناک چشم پوشی از تقلبات افغانستان هوشدار دادند. بگونه مثل دیوید کامرون از حزب محافظه کار بریتانیا که فکر میشود نخست وزیر سال آینده بریتانیا در انتخابات این کشور باشد اخیراً حکومت آقای گوردون براون نخست وزیر کشورش را انتقاد نمود که حکومت او پول و خون سربازان کشورش را قربانی ” تقلبات بی پرده” در افغانستان نموده است. اما این تنها بریتانیا نیست بسیاری حکومت های های غربی دیگر نیز زیر فشار افکار عامه و اپوزیسیون در پارلمانهای شان قرار گرفته اند تا حکومت نا مشروع کرزی را برسمیت نشناسند.
بدون شک غرب ملانصرالدین نخواهد بود که تا حال یک رژیم فاسد سالارو مواد مخدر را در تحت رهبری کرزی حمایت می کرد، بعد ازین رژیم نا مشروع ملی و تقلب سالار را به قیمت بزرگ حمایت بی دریغ نمایند.
شاید کرزی تصور کند که از اختلافات جامعه جهانی بر سر نتایج انتخابات افغانستان سود برده و به کمک برخی رهبران حکومت بریتانیا و کای آیده نماینده خاص ملل متحد در امور افغانستان که از رهبری ضعیفی نظیر کرزی بیشتر سود می برند تا یک رییس جمهور قوی و مردم سالار ، جامعه جهانی را متقاعد سازند که بیشتر از یک میلیون رای تقلبی به نفع کرزی چشم پوشی نموده و نتایج منتشره توسط کمیسیون انتخابات را تایید کنند. اما به نظر می رسد که نه ناظران بین المللی می توانند چشم پوشی از تقلبات انکار ناپزیر کنند و نه مردم افغانستان حاضر به پزیرش آن خواهند بود.
ازینرو بسیاری ها فکر می کنند دور دوم انتخابات اجتناب ناپزیر است. دور دوم انتخابات نیز آسان نخواهد بود مگر اینکه چند تدابیر اساسی گرفته شود:
۱. زمان تمدید حکومت کرزی بر خلاف قانون اساسی افغانستان بار دیگر به پایان رسیده و برای انجام یک انتخابات سالم و بدون تکرار اشتباهات گذشته، قدرت از کرزی به یک حکومت سرپرست موقتی انتقال داده شود که از فرایند انتخابات مدیریت لازم کند؛
۲. کمیسیون نام نهاد” مستقل انتخابات” که مسوول مهندسی تقلبات اخیر است نه تنها منحل شود، بلکه رییس و بسیاری اعضای ارشد آن به محاکمه کشانیده شده تا تقلب گران بعدی درس بگیرند.
