خیلی‌ها به جای سنجش گذار از انزوای تاجیکان و پارسی زبانان و اوزبیکان و هزاره‌ها و دگر دودمان‌های در حاشیه رانده شده از سوی جهان، نسخه‌ی التماس و تَوَهُم و ترس را به مردم تلقین می‌کنند. در ماجرای ویران‌سازی آرام‌گاه استاد خلیلی، اگر از یک سو، خِرَدِ جمعی هم‌بسته‌گی را نمایش دادیم، از سوی دگر برخی خدایی خدمت‌گاران برای طالب، وقت مقالاتی نوشته و نفی کردن‌ها را شروع و بیانیه‌های بدکردم منتشر کردند. و تلویزیون پخش‌کننده‌ی خبر تا آن‌جا خرد شد که معذرت خواست.
در میانه‌ی دیدگاه‌های متملقانه، دو تا نظر من را شوکه کرد، یکی از یسنا که گفت استاد خلیلی در دانش‌گاه کابل آرام‌گاه نه دارد و دگر مقاله‌یی، زیر نام « موضع‌گیری بی‌ربط به نفع طالبان است، از آقای ولی‌زاده». اینان و چندین تا مانند اینان به ماهیت پیدایش یک اجماع خودجوش هم‌گرایی راستین و نشانه‌های بارز آگاهی مردم، مشک‌های آب سوزان نادانی سیاسی و جبن شان را بر تنه‌ی تازه بارور شده‌ی هویت‌شناسی و تبارشناسی و دفاع از داعیه‌ی آزادی ریختند. من همان سخنان چند پارسال پیش خود را تکرارمی کنم:
اگر آدم نام‌وری بودی، حتمی نی‌ست که راست می‌گی. پس وقتی نه می‌دانی محتوا را از شکل و اهمیت را از بی اهمیتی تشخیص بدی، خاموشی‌ات به‌تر است، از فرافکنی جبونانه. برای طالب فرقی نه دارد که تو چی کردی و چی گفتی. طالب حفره‌های پرتاب و گودال‌های پرت‌گاه همه را از پیش آماده کرده. تو در برابر مبارزان هر فرافکنی که کنی، جایت‌همان گودال‌ها و پرت‌گاه‌هاست. پس هر نکته را به فرصت تبدیل کن، نه فرصت را به فرقت و جُبن.
سپیدار باش، چون اگر شکستی مانند سپیدار شکسته که از تل خاک جوانه می‌زند و قد می‌افرازد. تو هم قد برافراز.
مکتب دینی فلسفی من بیش از این نه میدانم، حاصل شکست یک سپیدار است.
#مکتب_من_بیش_از_این_نه_میدانم
#مکتب_نوین
#مکتب_اندیشه
#مکتب_صلح
#مکتب_انسانیت
#مکتب_جوانان
#فلسفه_نوین
#فلسفه_آینده
#انقلاب_دانش
#انقلاب_انسانی
#تعامل_انسان_و_ماشین
#هوش_مصنوعی
#جهان_جدید
#تمدن_نوین
#اندیشه_جاویدان
#جوانان_آینده
#IKnowNoMore
#MBIKSchool
#NewPhilosophy
#FuturePhilosophy
#SchoolOfHumanity
#PeaceSchool
#YouthFuture
#AIPhilosophy
#HumanAIConnection
#KnowledgeRevolution
#HumanRevolution
#EndlessHumanity
