موضوع مشروعیت مرز افغانستان – پاکستان (خط دیورند) در روزهاى اخیر خبر ساز شده است. ناموجه بودن ادعاى حاکمیت‌هاى گذشته افغانستان را از دیدگاه قانون و عرف بین المللى به مشکل میتوان تردید نمود، ولى تصور اینکه اعتراف رسمى به مشروعیت این مرز الزاماً از شرارت پیشگى پاکستان بکاهد را نیز اشتباهى بیش نمیتوان انگاشت. سالهاست که هدف و همت سیاسى پاکستان در افغانستان بمراتب فراتر از دسترسى به اعتراف مشروعیت مرز و حتى اطمینان از استقرار “روابط دوستانه” با حکومت افغانستان جولانگاه عمل میجوید.
سکان داران قدرت در پاکستان همانطورى که در عرصه هاى امنیتى و نظامى به شیوه هاى “نامتعارف” مبادرت میورزند، در امور سیاست، اقتصاد و روابط بین المللى نیز از ذهنیت و تفکر نامتعارف انگیزه و الهام میگیرند که درک درست آن در بسا موارد با وسایل و معیار هاى معمول تحلیلى به آسانى میسر نمیشود٠ توجیه تداوم امتیازات و منافع سیاسى و اقتصادى سکان داران قدرت قهریه در پاکستان ایجاب تداوم تشنج و خشونت در همسایگى این کشور را تا حدودى مینماید که رویهمرفته برایشان قابل مهار و مدیریت باشد.
و اما اذعان به اینکه گویا احتراز از اعتراف به مشروعیت “خط دیورند” را به عنوان وسیله چانه زنى در دورنماى بهبود روابط با پاکستان میتوان بکار برد را نیز توهمى بیش نمیتوان انگاشت. کافیست از خود بپرسیم که اگر حاکمیت پاکستان واقعاً از ناحیه عدم اعتراف رسمى افغانستان به مشروعیت “خط دیورند” احساس تهدید مینماید و در حالیکه قوانین تدوینى و عُرفى بین المللى در این مورد با موقف پاکستان همسویى دارد؛ پس چرا مسئله را این همه سالها به دادگاه عدالت بین المللى که مرجع معتبر حل چنین قضایا است پیشکش ننموده است؟
تفکر و سیاستگذارى نامتعارف حاکمیت در پاکستان از غائله “دیورند” و دیورندستیزى حاکمیت معروف افغانستان براى توجیه سیاست هاى تخریبى خود در عرصه بین المللى سود میبرد، که اختتام آن وسیله اى را از دست پاکستان بیرون مینماید که سالهاست بخاطر مظلوم نمایى خویش و تجلى عواطفگرایى و عقلانیت گریزى افغانستان مورد استفاده قرار داده است.
[pullquote]اذعان به اینکه گویا احتراز از اعتراف به مشروعیت “خط دیورند” را به عنوان وسیله چانه زنى در دورنماى بهبود روابط با پاکستان میتوان بکار برد را نیز توهمى بیش نمیتوان انگاشت.[/pullquote]اعتراف به مشروعیت مرز بین المللى بین دوکشور همسایه قبل از اینکه “امتیاز یکطرفه” به کَسى باشد، در واقع ضرورتیست که لزوم تقویه همبستگى ملى و روحیه شهروندى متساوى الحقوق در داخل کشور از یکطرف، و از جانب دیگر برون نمودن وسیله مظلوم نمایى از دست پاکستان و زدودن تصور عقلانیت گریزى و عواطفگرایى افغانستان در عرصه بین المللى، ایجاب آنرا مینماید.
