پوتین اولین کسی بود که پس از خروج عجولانه امریکا و ناتو از افغانستان با شادمانی اعلام نمود که لیبرال دموکراسی در جهان شکست خورده است.
چینایی ها با اعتماد به نفس بیشتر تایوان را تهدید کردند، که زود و یا دیر به چین الحاق خواهد شد. و تایوانی ها گفتند:” خوابهای طالبانی چین هرگز در تایوان به حقیقت مبدل نخواهد شد.”
واقعیت اینست که بعد از خروج عجولانه غرب از افغانستان تمام دست آورد ها و ارزشهای ۲۰ ساله غرب در افغانستان فروپاشید. به بیان دیگر نه تنها ارزش ها و دست آوردهای لیبرال دموکراسی غرب یک شبه فروپاشیدند، بلکه غرور، افتخارات و ارزشهای سنتی، اجتماعی و فرهنگی جامعه افغانستان نیز فرو پاشیدند.
اما جای آنرا نه مودل روسی گرفت، نه چینی و نه مودل ولایت فقیه جمهوری اسلامی ایران، بلکه جای آنرا مودل پاکستانی یعنی وحشت، بربریت، تحقیر، توهین، فقر، بیکاری، مهاجرت گرفت.
از پاکستان گرفته تا جمهوری اسلامی ایران، چین، روسیه و بسیاری کشور های آسیای میانه تصادفی از وحشت و بربریت طالبان با بی شرمی در کار زار جهانی دفاع نمی کنند. این کشور ها نه تنها از حضور نظامی امریکا و ناتو در افغانستان ترس داشتند، بلکه مودل پیشرفت و باز سازی افغانستان را برای کشور های شان تهدید از جانب لیبرال دموکراسی می دیدند.
واقعیت اینست صرف نظر از انتخابات جنجالی و تقلبی و فساد گسترده مافیایی در دستگاه دولت، رسانه های آزاد افغانستان، رشد جامعه مدنی، تمایل شدید دختر و پسر به فراگیری علوم، آموزش و پرورش و فراگیری زبانهای خارجی بویژه انگلیسی، رشد استعداد های برجسته زنان و دختران ، هم چنان باز سازی شهر ها و دهات کشور سیمای افغانستان را در ۲۰ سال گذشته تغییر داد. افغانستان از انزوای جهانی خارج شد و امنیت و باز سازی و دولت سازی آن در محور سیاست های جامعه جهانی قرار گرفت. سرازیر شدن پول های سرشار غرب در تاریخ یک سده اخیر افغانستان بی سابقه بود. اگر خیانت و جنایات تکنوکراتان فاسد و طالب پرست و همدستان شان یک قشر مافیای جهادی نمی بود، مودل رشد و پیشرفت افغانستان می توانست بحیث یک الگوی موفق در منطقه تبدیل شود و این کشور بحیث چهار راه توسعه اقتصادی و تجارت میان شرق و غرب در قلب آسیا تبدیل شود.
بیشترین مفاد اقتصادی را در ۲۰ سال اخیر پاکستانی ها، ایرانی ها، چینایی ها روسها و کشور های آسیای میانه کردند که به برکت پول های سرشار غرب افغانستان را به بازار امتعه بی کیفیت خود تبدیل کردند.
اما حالا افغانستان به مرکز صدور تروریزم بین المللی و موج بزرگی از مهاجران تبدیل شده است.
پاکستانی ها که معمولا در ۴۰ سال اخیر از طریق تربیت و صدور تروریزم و باج گیری از غرب اقتصاد خود را می چرخاندند، هر گز تحمل یک افغانستان با ثبات و پیشرفته را نداشتند. بلاخره آنها موفق شدند در همدستی با طالب پرست تبهکار نظیر خلیلزاد، کرزی، غنی احمدزی و همدستان شان افغانستان را از شاهراه پیشرفت محروم ساخته در انزوای جهانی قرار دادند.
حامیان خارجی طالبان از پاکستان گرفته تا ایران، چین و روسیه که لیبرال دموکراسی غرب را تهدید بخود می بینند، هیچ بدیلی بهتر از لیبرال دموکراسی در جهان ندارند. نه مودل تروریزم پاکستانی می تواند در افغانستان و منطقه ثبات و امنیت بیاورد و نه مودل ولایت فقیه و نه مودل دیکتاتوری کمونیستی چین و نه مودل دیکتاتوری ولادیمیر پوتین.
