تجمع اعتراضی در آمستردام: طالبان را به رسمیت نشناسید

ما زنان معترض، کنش‌گران مدنی و سیاسی، فعالان حقوق بشر، دانشگاهیان و نمایندگان جوامع اقلیت و تبعیدی، در چهارمین سالروز واگذاری افغانستان به گر‌وه تروریستی طالبان، این قطعنامه را با نگرانی عمیق درباره وضعیت کنونی کشور و روند خطرناک مشروعیت‌بخشی به این گروه تروریستی صادر می‌کنیم.

از زمان تسلط دوباره گروه تروریستی طالبان، زنان به شکل کامل از آموزش، کار و حضور در فضای عمومی حذف شده‌اند، کودکان مجبور به فراگیری آموزه‌های تروریستی‌اند، ده‌ها گروه تروریستی منطقه‌ای و جهانی در افغانستان حضور و فعالیت دارند، آزادی بیان نابود شده و اقشار مختلف مردم افغانستان، به‌ویژه اقوام و مذاهب گوناگون، با تبعیض ساختاری، کوچ اجباری، غصب زمین، و خشونت سیستماتیک روبه‌رو هستند. میلیون‌ها تن ناگزیر به مهاجرت شده‌اند که در در شرایطی سخت و بی‌ثبات، با تهدید اخراج و بازداشت در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند و هزاران نیروی نظامی پیشین، کنشگران سیاسی و روزنامه‌نگاران تحت تعقیب، بازداشت و کشتار روبه‌رو اند.

بر اساس اصول منشور سازمان ملل، اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون ژنو، و کنوانسیون منع تبعیض علیه زنان (CEDAW)، اعمال گروه تروریستی طالبان از جمله آپارتاید جنسیتی، حذف اقلیت‌ها، و خشونت‌های هدفمند، می‌تواند در چارچوب ماده ۷ اساسنامه دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC)، به‌عنوان «جنایت علیه بشریت» و «تروریسم ساختاری» قلمداد شود.

ما هشدار می‌دهیم که هرگونه تعامل، همکاری، یا عادی‌سازی روابط با طالبان، مشروعیت‌بخشی به جنایت‌های این گروه تروریستی است. دولت‌هایی که چنین مسیری را انتخاب می‌کنند، نه تنها مسئولیت بین‌المللی خود را نقض می‌کنند، بلکه در تقویت یک رژیم تروریستی سهیم خواهند بود.

ما خواهان آن هستیم که:

• هیچ دولتی طالبان را به‌رسمیت نشناسد و این گروه، هم‌چنان در فهرست گروه‌های تروریستی باقی بماند.

* سیاست‌های طالبان در قبال زنان، مصداق عینی آپارتاید جنسیتی است. کشورها و دادگاه‌های بین‌المللی، مسوولیت دارند تا رژیم آپارتاید در افغانستان را به رسمیت بشناسند.

* کشورهای دموکراتیک مکلف‌اند جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت از سوی گروه تروریستی طالبان را به رسمیت شناخته و آن را از طریق دادگاه‌های بین‌المللی دنبال کنند.

* هرنوع کمک مالی به رهبران تروریست طالبان قطع و کمک‌های بشردوستانه به افغانستان، تحت میکانیزم‌های شفاف و پاسخ‌گو صورت بگیرد.

• کشورهای میزبان از بازگرداندن اجباری پناهجویان افغانستانی خودداری کنند و سیاست‌های مهاجرتی خود را بر اساس حمایت از زنان، کودکان و کنشگران تدوین نمایند.

• سازمان ملل، دادگاه کیفری بین‌المللی، و نهادهای مسئول حقوق بشری، مکانیسم‌های فوری و الزام‌آور برای پیگرد جنایات طالبان و حمایت از قربانیان و خانواده‌های در خطر ایجاد کنند.

* دولت‌ها به جای تعامل با طالبان، گفت‌وگوهای شان را با مردم افغانستان آغاز و روی میکانیزم دولت عبوری با مردم و نمایندگان جامعه‌ی مدنی افغانستان، به توافق برسند.

در آستانه ۱۵ آگوست، ما با صدایی واحد اعلام می‌کنیم:

مشروعیت‌بخشی به طالبان، یعنی مشروعیت‌بخشی به تروریسم، رژیم آپارتاید و سرکوب انسانیت است.