طوریکه گفته میشود، قرار است اعضای هیئت های مذاکره کنندۀ صلح دولت افغانستان و تحریک طالبان بعد از گذشت سه ماه در دوحه بدون هیچ دستاوردی در راستای صلح، به مدت ۲۰ روز به تعطیلات بروند. البته آنعده اعضای هیئت دولت که خانه های شان در خارج از کشور است، به خارج میروند و آنهای که در افغانستان زنده گی میکنند به اینجا خواهند آمد. همینگونه آنعده اعضای طالبان که خانه های شان در قطر است، در همانجا میمانند و آنهائیکه خانه های شان در پاکستان است، به پاکستان میروند.
اینکه این تعطیلات، همزمان با فرا رسیدن ایام کرسمیس و سال نو عیسوی انجام می یابد؛ بدون شک نمایانگر وابستگی مستقیم و نبود استقلالیت و اختیار هردو طرف (دولت و طالبان) در پروسۀ مذاکرات صلح بوده و نسبت مصروفیت خارجی ها در ایام کریسمس، برای شان فرصت تعطیلات میسّر میگردد.
اما موضوع اصلی چگونگی حیات مردم زجرکشیده و در ماتم نشستۀ این سرزمین است که همه امید ها و آرزو های صلحخواهانۀ شان نسبت به بی پروائی ها، خودخواهی ها، قدرت طلبی ها و حرص سرمایه اندوزی رهبران هر دوطرف به یأس تبدیل گردیده است. مردم ما میدانند که زمامداران شان قصداً بخاطر طولانی شدن مدت حکمروائی خویش به بهانه های مختلف، دامنۀ خشونت و جنگ را در کشور گسترش میدهند. چنانچه این جنگ تحمیلی و لعنتی، هر روز فرزندان غریب و بیچاره را به قربانگاه میبرد؛ در حالیکه فرزندان رهبران هر دو طرف به دوام تحصیل و یا تجارت شخصی و عیاشی شان در خارج از کشور مصروف میباشند.
برای زمامداران ما بسیار آسان خواهد بود که بگویند: حملات وحشیانه را تقبیح میکنیم! سربازان ما بخاطر جمهوریت و تأمین امنیت مردم جان خود را از دست میدهند! ما تسلیت عرض میکنیم! ما خون این شهدا را از عاملان آن میگیریم! و ….
اما این حرف ها همه ریائی و بخاطر فریب مردم است. ورنه اگر برای این ها حیات مردم مهم باشد، چرا با وجود فرصت مساعد شده، با وجود گذشت سه ماه، حتی اجندای مشخصی در رابطه به صلح آماده نشده است. و حالا بعد از کار به اصطلاح دشوار طولانی و “پردستاورد” هیئت های مذاکره کننده به تعطیل می روند. شما همیشه در صحبت های تان از صلح با عزت و دوامدار صحبت میکنید، در حالیکه همه بخاطر داریم که چند سال پیش، بخاطر مذاکره با طالبان، پشت آدرس شان سرگردان بودید. حالا که آدرس و همه چیز معلوم است و با آنها پای میز مذاکره می نشینید چرا ابتکار جریان صلح را به دست نمی گیرید آیا شما مانند “شکاری که شیر را می پالید، جای پای شیر را به کار داشتید و یا خود شیر را”؟ شما که میگفتید بخاطر تأمین صلح و ختم جنگ قربانی میدهید. کجاست قربانی تان؟
حالا مردم ما چهره های دروغگو، عوام فریب و ریاکار، مفسد و ماکیاولستی تان را بخوبی تشخیص داده اند. اگر زنده ماندیم، منتظر روزی هستیم که محاکمۀ شما را به چشم سر مشاهده کنیم، ان شاءالله.
سعیدی صیب محترم! تشکر. مشکل این سرزمین بنام افغانستان حل نمیشود تا که قوم اکثریت به حق واقعی خویش نرسد، اکثریت یک قوم ناراض است. همرایش ظلم عظیم شده، نزدیک به پنجاه کشور با تمام تکنالوژی جمع شورای نظار این قوم کشته و میکشه. مثال، قوای استرلیایی در اروزګان. شما بزرګار هیچ چیری نوشته نګردی، تقبح نکردی، و نه چیزی ګفتی در میزهای بنام مدور. سعیدی صیب، اکثریت یک قوم خیلی، خیلی، خفه است. همین بعضی ها که در قدرت است نمایندګی از این قوم نمی کند. اینها پراشوتی است. بلی اکثریت قوم ناراض است، خفه است، صدایش شنیده نمی شود. به امید صلح وافعی که تمام مردوم و اقوام حقوق مساوی داشته باشد. تشکر