یک روز از اعلام کرزی برای تهیه طرح مذاکره با طالبان در کنفرانس لندن نگذشت که، ساحه‌ی گسترده جنوبی ارگ شاهد بزرگترین حملات تروریستی پس از هشت سال گردید. و چندین ساعت ارگیان و وزارت‌خانه های نزدیک آن را از دود انفجار و صدای گلوله های پیهم اشباع کرد.
همزمان با شروع انفجار و حملات تروریستی در دیوار جنوبی ارگ، آقای کرزی داشت نشست خوشی سوگند وفاداری چهار ده تن از وزیرانش را در داخل ارگ پر پا می کرد؛ اما، «برادران»اش محفل خوشی وعیش او را برهم زدند. در این میان این جشن برای متصدیان امور امنیتی کشور که آن ها نیز برای گل گذاری خود را آماده کرده بودند، تلخ‌تر تمام شد. چرا که تمامی آمادگی و ادعا شان برای تامین امنیت حتا در روز ادای سوگند کابینه‌ی «ناقص» ناقص از آب بیرون آمد و هم‌چنان برای کنترول اوضاع و مدیریت جنگ با حمله کنندگان محفل خوشی را ترک کردند. هنوز صدای فیر ها و انفجار ادامه داشت که آقای کرزی در یک نشست مطبوعاتی حضور یافته و به مردم اطمینان برگشت اوضاع به حالت عادی را داد. او هم‌چنان با روش ویژه و کلمات منحصر به فردش حملات انتحاری دیروز را به شدت محکوم کرد؛ ولی آن را کار «بیرونی و «درونی» ها خواند.
حمله‌ی روز دوشنبه گروه طالبان به پایتخت کشور از حمله های استثنایی از لحاظ تلفات نیرو های امنیتی و ملکی و تخریب تاسیسات دولتی نیست؛ ولی از لحاظ آمادگی ها، گستره و ابعاد، و ظرفیت مقاومت افراد جنگجو جداً از استثنایی ترین ها از نوع خودش به شمار می رود. پیش از این نیز حملات «مهم» مشابهی در مراسم برگزاری جشن هشت ثور- روز پیروزی مجاهدین- چندماه بعد در یک روز هوتل سرینا و وزارت عدلیه و مالیه و بعد ها هم وزارت فرهنگ و … صورت گرفته بود.
این حمله که با حضور و ارتباط سخنگوی طالبان با رسانه ها به صورت مکرر همراه بود، با ابعاد و ابزار های چون جنگ تبلیغاتی، نشانه روی نقطه های استراتژیک حکومت، فیر های موشکی، افراد بیشتر و توان رزمی بالا تنظیم و به اجرا در آمد.
سخنگوی گروه طالبان در جریان انفجار ها چندین بار به رسانه ها از طریق تلیفون صحبت کرد و در ضمن به عهده گرفتن این حمله، از وارد شدن ۲۰ تن از نیرو های انتحاری شان به داخل پایتخت و انجام حملات انتحاری و تخریبی بالای وزارت های داخله، دفاع، وزارت مالیه و بانک ملی افغانستان خبر داد. قرار آخرین گزارشی که نهاد های امنیتی کشور از چگونگی و تلفات حمله‌ی اخیر در یک کنفرانس مطبوعاتی داشتند، تعداد تلفات ملکی و نظامی را پنج تن و تعداد زخمی ها را ۷۰ تن عنوان کردند. اما شاهدین عینی و آگاهان می گویند، تلفات انسانی بسیار بالاتر از این است که در رسانه ها گفته می شود.
هم‌چنان در این حمله تلفات سنگینی به مردم عادی و بازرگانان وارد شد؛ طوری که فروشگاه پنج طبقه‌یی جوار وزارت عدلیه، مسما به فروشگاه بزرگ افغان با تمام تجهیزات و کالای های تجارتی حریق و ساختمان فروشگاه به صورت کل آتش گرفت. ده ها باب دوکان دیگر در اطراف و دورتر از آن همراه با شیشه های ساختمان ها و تاسیسات دولتی و غیر دولتی شکسته و از بین رفتند. گفته می شود موتر مملو از مواد انفجاری که در جلو ساختمان مرکز تجارتی گلبهار در جاده‌ی وزارت خارجه منفجر شد، ضد زره بوده است.
این خبر را در همان لحظه خبرنگار یکی از رسانه ها که در محل رویداد بود گزارش داد و گفت که این موتر از چند خط امنیتی گذشت و با فیرهای نیرو های امنیتی نیز توقف نکرد؛ ولی انتحار کننده وقتی خود را در محاصره دید موترش را انفجار داد. در پیوند به این مساله و چند روز پیش از این حمله رییس مجلس نمایندگان در یک جلسه‌‌ی رسمی مجلس گفته بود که شش موتر ضد گلوله توسط گروه طالبان دزدیده شده و جهت حملات انتحاری بالای نماینده ها و… استفاده می شوند.
حمله‌ی دیروزی با موج واکنش ها و داوری های مردم عادی، تحلیلگران کشور و سران کشور های خارجی روبه‌رو گردید. واکنش های بیرونی در برابر این حمله از مقر سازمان ملل متحد شروع تا امریکا، آسیا و اوروپا گستره بروز داشت. در سطح داخلی نیز با واکنش ها و تلقی های زیادی همراه بود و در کل بسیاری از قاعده ها و آمادگی ذهنی و… در برابر نیرو های دهشت و ترور را که هر ازگاهی از سوی مقام های مسوول و برخی از مدعیان دروغین صلح و ثبات ساده لوحانه و ناسنجیده بیرون می شد، برهم زد.
این حمله در حالی صورت گرفت که آقای کرزی برای «حذف» نهایی نام ملا محمد عمر از لست سازمان ملل و انتقال طرح مذاکره با طالبان و تصویب این طرح، آمادگی رفتن به انگلستان و شرکت در کنفرانس لندن را می گیرد. او یک روز پیش از این حمله در باره این کنفرانس با دیوید ملیبند وزیر خارجه ی انگلستان بحث و گفت وگو کرد و اظهار امیدواری نمود که بتواند روی چهارچوب مذاکره با طالبان و همکاری های بیشتر و موثرتر کشور های کمک کننده به افغانستان به نتایج بهتر دست یابد. در عین حال، پیش از اعلام تهیه طرح مذاکره باطالبان در حضور ملیبند، و پیش از حمله روز دوشنبه، او بیشتر از ده بار از گروه های ترور خواسته بود تا دست از جنگ کشیده و به دولتش بپیوندند.
او حتا به سران طالبان و شخص ملا عمر واژه «برادر» را به کار برده تاکید کرد که تا یک ملیون بار آماده است از «برادران» خود بخواهد وارد مذاکره با حکومت افغانستان گردند. اما:
– هرچه دست کرزی به سوی «برادرانش» به هدف مذاکره وصلح درازتر شد آن ها قسمت بیشتر دست اورا قطع کردند. هر قدر نشست ها و زمینه های پر مصرف داخلی و بیرونی برای مذاکره و مصالحه با گروه های دهشت افگن بیشتر هموار گردید، به موازات آن و در پاسخ به آن با حملات انتحاری و انفجاری و ایجاد فضای رعب و وحشت استقبال گردید. آقای کرزی و مشاورین سطحی اندیش او هیچگاهی به این نتیجه نرسیدند و یا هیچگاه سر عقل نیامدند که آیا پیوسته اعلام مذاکره با نیروهایی‌که با ده ها دستگاه و خرگاه این طرف و آن طرف وابسته و منافع کلان آن ها را کوه به کوه کشور پاسبانی و حمل می کنند پیشکش کردن، منطقی خواهد بود؟
آیا اصلاً نفس اعلام مذاکره و صلح با طالبان و امیدواری در این زمینه، عقلانی، حساب شده و یاهم عملی است؟ آخر چرا ما نمی فهمیم که فلسفه ی تشکیل و حضور و حیات طالبان طوری نیست که آن ها با این سرو قیافه‌یی که این دولت وابسته و… دارد و با این قانون و شعار و وضع فعلی که این دولت به خود اختیار کرده است، جمع شدنی نیست. آخر چرا ما نباید این درک و تشخیص را پس از ده ها بار به زمین خوردن و رسوا و شرمنده شدن، دریافت نکنیم که نمی شود و اصلاً نمی توان با برنامه ها و دید گاهای درون جیبی، قومی و تیمی و شخصی، آرزو و هوس آوردن صلح و ثبات و زمینه های آرامش و رفاه را برای کشور کرد، و یک بخش بزرگ جامعه را از بلای کشنده و نابود کننده این قاتل ارزش های قرن نجات داد.
– گستردگی حمله‌ی دیروز به وضوح نشان می دهد که این حمله به سادگی و بدون آمادگی های بیرونی و خانگی به هیچ صورتی امکان پذیر نیست. چگونه دست های نیرومند در این زنجیره ی کلان انتحار و انفجار از سوی آدرس های متعدد خارجی و داخلی را دخیل ندانست و باور کرد که بیست تن از نیرو های دهشت افگن با موتر های مملو از مواد انفجاری به سهولت از ده ها کمر بند امنیتی گذشته وارد کابل شده و حملاتی به این گستردگی را سامان می دهند. هردو پهلوی این ادعا را شخص آقای کرزی در کنفرانس مطبوعاتی دیروز و در سخنرانی های مختلفش اظهار کرده است.
پیش ازین نیز او از حمایت و انتقال نیرو های دهشت افگن توسط خارجی ها را اعتراف کرده بود و هم‌چنان برخی از شاهدین و تحلیلگران نیرو های انگلیسی را متهم به همکارهای مالی و نظامی به گروه های جنگجو می کنند و شواهدی را نیز ارایه کردند. برخی تحلیلگران نیز از همکاری برخی بخش های امنیتی کشور با گروه های دهشت افگن سخن می گفتند. به هر صورت عبور تروریست ها از کمر بند های امنیتی با موتر های مملو از مواد انفجاری، سازمان دهی حمله‌ی گسترده با مدیریت و قابلیت بالا در حضور هزار ها نیروی نظامی خارجی و داخلی، حدس و گمان های جدی را در زمینه های دخالت طرف های نیرومند و در عین حال خاموش و پنهان را در این گونه حملات بالا می کشد.
ادامه دارد..
