فرمانروای طالبان بر مردم افغانستان شبیه دست برد وصی خائن؛ بر مال وجان زیردستان اش است، همانطور که وصی های خائن که اموال ایتام و بیچاره ها را بالا می کشند و از رشد و بلوغ زیردستان خود می هراسند، همینگونه طالبان نیز از رشد فکری و علمی مردم افغانستان بیم دارند.
از آنجایی که علم و دانش، عامل ایجاد روحیه ی آزادی خواهی رشد فکری و دادخواهی در جامعه می شود، طالبان برای بقای خود ناگزیر به بازسازی فرهنگی و علمی جامعه به اندازه عبا و قبای خویش هستند و ناچارند برای ادامه ی حیات نظام استبدادی و تک قومی خویش، جامعه را به مسیر جهل و نادانی انحراف دهند.
طالبان مانند همه ی نظام های استبدادیی که تاریخ به خاطر دارد، مشکلی با آموزش موعظه های دینی و اعتقادی که رابطه انسان با خدا را تنظیم نموده عامل روشنگری و دیگر اندیشی در انسان نمی شود ندارند،
علوم دینی به شیوه که در شبه قاره هند، به خصوص در مدارس دیوبند آموزش داده می شود نه تنها عامل بیداری در انسان ها نمی شود، بلکه ابزاری می شود جهت مشروعیت بخشیدن به نظام های استبدادی دینی که؛ زاییده تفسیر نادرست از دین است، استبدادی که با یدک کشیدن دین، دو اصل آزادی و برابری را که عین اسلام و عین سعادت هستند پایمال می کند، از اینرو داعیه ی مذهبی پشتیبان نیرومندی است برای استبداد سیاسی و حکومت تک قومی طالبان که، به کمک آن می توانند با ساختار سازی علمی و فرهنگی طبق امیال خویش رابطه جامعه را بر مبنای فلسفه ی بیم و تسلیم با نظام خویش تنظیم نمایند.
طالبان از شیوه فراگیری دانش به گونه عصری آن، بخصوص تدریس علوم که عامل بیداری جامعه شود و به انسان بفهماند که چه حقوقی دارد و چگونه آن را بدست آورده میتواند می هراسند، دانشی که از آن در موعظه های آسمانی به عنوان اصلاح آدمی یاد شده است.، از اینجاست که علمای استبداد بخاطر جلوگیری از بلوغ فکری جامعه؛ مفهوم اصلاح را به عبادت خلاصه، و معنای فساد را به نافرمانی از حاکم مستبد گره زده اند.
طالبان منحیث یک جریان مستبد دینی جدا از این قاعده نیستند که، نظام های استبدادی و خودکامه خود را در برابر قشر تحصیل کرده و روشنفکر کوچک احساس نموده از جامعه ی که به رشد علمی و بلوغ فکری رسیده باشد می هراسند، ابن خلدون در پیوند به توان خویشتنداری استبداد در برابر علم و روشنفکران گفته است ” تنها متملقان راه می یابند، و نگاه نظام های استبدادی نسبت به جامعه های تحول یافته به لحاظ علمی، شبیه احساس دو قطب متضاد است ” نظام های استبدادی از میان افراد روشنفکر و دانش آموخته جامعه تنها به متملقان اجازه ورود در بدنه ی خویش را می دهند.
رابطه علم و استبداد در پیوند به مساله جلب مردم به اردوگاه خویش؛ از آغاز پیدایش تاریخ تا کنون تنش آلود و جدال برانگیز بوده است، زیرا هردو از مردم سرباز می گیرند، از آنجایی که علم و دانش به بالا بردن سطح بینش جامعه کمک نموده عامل رهای انسان از بیم و عدم تسلیمی به استبداد می شود، نظام های مستبد تلاش می ورزند به هر وسیله و ابزار که می توانند فرصت های پیشرفت علمی جامعه را به بهانه های گوناگون به آتش بکشند،ُ طالبان ادامه ی جدال تاریخی استبداد و علم است که، هزینه ی آن را در عصر پیشرفت شگفت انگیز علم، مردم افغانستان می پردازد .
نظام های استبدادی نظیر طالبان می دانند که؛ اطاعت پذیری و هراس جامعه از آنها ناشی از عدم آگاهی مردم نسبت به حقوق که بالای نظام سیاسی خود دارند می شود، و اگر میزان دانش، سطح علمی و بینش اجتماعی جامعه بالا برود، دیگر نمی توانند مردم را در زنجیر افسانه های جن و ستارگان بسته نگه دارند، به اندازه ی که مردم از نظام های مستبد هراس دارند بیشتر از آن نظام های استبدادی از بیداری مردم می بیم دارند، بیداری که بدون علم ودانش ممکن نیست، از اینجاست که طالبان از یک طرف در تلاش محروم کردن نیم از جامعه از فراگیری دانش هستند، و از سوی دیگر با دست کاری در نصاب آموزشی، در پی بی محتوا ساختن تعلیم برای نیم دیگرجامعه که آن را می توان فرهنگ سازی استبداد نامید.
خلاصه این که با علمی سازی جامعه است که می توان، هیولای استبداد را به زمین کشید، و نظام های استبدادی را با سیاسیون مستبد و دلالان دینی اش به نا بودی سوق داد، از اینجاست که گفته می توان علم ستیزی در ادبیات طالبان نبرد مقدسی است برای ادامه حیات نظام استبدادی دینی این گروه.
The only way to liberate the Afghanistan from these terrorists is the only none pashtun tribes because in these past years we were witnessed that pashtuns mostly support Taliban and even now , south and east of Afghanistan did not raise their voices against Taliban due to schools bans on Girls.
Even some their Pashtuns political analyst support them in Europe and West.