طالبان چند ماه قبل که لاف از شکست ابرقدرت جهان و ناتو می زدند ولی حالا با گردن پتی و مظلوم نمایی حرف از بزرگی و مرحمت امریکاییها می زنند. این نمایانگر شکستن غرور کاذب و قدرت نمایی آن ها می کند.
واقعیت تلخ اینست که فقر و گرسنگی نه تنها طالبان مغرور و هر مغرور دیگری را می تواند به زانو بیاورد. طالبان اولین کسانی نیستند که زانو به دربار ثروتمندان جهان می زند اکثریت رهبران گذشته افغانستان چه چپ و چه راست بد تر از طالبان دست به تضرع و چاپلوسی به کشور های ثروتمند دشمن زده اند. فراموش نکنیم که کرزی دست نشانده سرسپرده امریکا در روز های اول حکومت خود بدون اجازه و چاپلوسی به امریکایی ها حتا به تشناب نمی رفت، ولی وقتی پایش به قدرت و ثروت امریکایی محکم شد، خود را شیر معرفی می کرد و حرف از قشتی نرم با امریکا می زد. حتا تا آنحدی در مقابل ولینعمت خود گستاخ شده بود که می گفت ما به پیمان استراتژیک امریکا ضرورت نداریم. “امریکایی ها به ما نیاز دارند نه ما به امریکایی ها. افغانستان خیلی یک کشور مهم در منطقه است و ما نباید خود را ارزان بفروشیم” این در حالی بود که در روز های اول قدرتش در کاخ سفید افغانستان را بحیث چک سفید به بوش پیشنهاد کرد.
اما او خروج امریکا را جشن شکست نامید و از چین خواست که هرچه زود تر جایش را پر کند.
اما چند ماه گذشت نه خیری از چین به طالبان رسید و نه از روسیه و یا ایران و پاکستان. دوباره احتیاج به دربار ” غول ثروتمند” سابق شد و با بی شرمی از آمریکاییها خواست که پس به افغانستان بیایند.
شاید روزی برسد که از گرسنگی طالب طالب را بخورند و حتا از بوسیدن پای غربی ها هم شرم نخواهند کرد.
تاریخ ثابت ساخته از افغانستان گرسنه هیچ تهدیدی متوجه جهان و حتا همسایگان اتفاق نخواهد افتاد. برخلاف هر زمانی رهبران و حکومت افغانستان شکم شان سیر شد صدای لاف و تکبر شان گوش فلک را کر می کند.
اگر فشار های اقتصادی غرب بر طالبان ادامه یابد، طالبان دموکرات خواهند شد و تن با باز کردن مکاتب دخترانه و کار زنان و حکومت فراگیر خواهند داد. برعکس اگر پول های سرشار برای چرخاندن ماشین ترور و وحشت شان سرا زیر شود، حتا با خدا هم اعلام تکبر و جنگ قدرت خواهند داد.
