نمی دانم: امروز دهم نوامبر، روز جهانی علم« ساینس» را بر خود و شهروندان آرامگاه های خراسان بزرگ؛ تسلیت بگویم یا تهنیت؟
زمانی که در این روز به تاریخ درخشان و شکوهمند تمدن خراسان می نگرم و پیامبران بزرگ علم، امثال: ابوریحان بیرونی خوارزمی، ابن سینای بلخی، ابونصر پارابی« فاریابی»، زکریای رازی، ابوحاتم مظفر اَسفِزاری، ابوحامد محمد غزالی، خداوندگار بلخ، امیر علی شیر نوایی و بهزاد هروی را به یاد می آورم بر خود می بالم و با شعف و وجد می خواهم فریاد برآورم؛ که روز علم و ساینس بر مردمان خراسان بزرگ فرخنده و مبارک باد.
اما همین که به یاد حال و روز امروز افغانستان می افتم، سپهر بلند این رویای طلایی، غرور انگیز و فخر آفرین به یکبارگی فرو می ریزد و از حقیقت تهی می شود، تو گویی سرابی و خوابی و خیالی بیش نبوده است، اینجاست که باید با خشم تمام فریاد برآورد: روز علم بر ابناء امروز خراسان تسلیت بادا!
آورده اند که بعد از نزول «آیه ۳۸ سوره محمد»، پیامبر اسلام دست روی شانه‌ی سلمان فارسی گذاشت و فرمود: « علم و ایمان اگر در ستارهٔ ثریا هم باشد، مردانی از سرزمین فارس« فلات ایرانشهر تمدنی و بلاد خراسان بزرگ» آنرا در اختیار خواهند گرفت»
«فضرب بیده على کتف سلمان الفارسی ثم قال
لو کان الدین (او العلم) معلقا بالثریا لتناوله رجال من ابناء الفارس»
ابن کثیر
این پیش بینی حضرت محمد(ص) در بستر تفکر فقهی و کلامی مکتب و تفکر خرد گرای امام اعظم ابوحنیفه فراهم گردید و از عصر عباسیان درخشیدن گرفت، با ظهور امپراطوری سامانیان و برآمدن دانشمندان برجسته در تمام عرصه ها به حقیقت پیوست.
اما ناگهان از قرن نهم هجری با افول رنسانس هرات، آهسته آهسته خورشید علم به غروب ایدی رفت و اکنون کار ما به جای رسیده است، که به جای جستجوی علم و ایمان؛ تا ستارهٔ ثریا به دنبال جهل و تعصب و تنفر و چماق تکفیر و قتل و غارت و انتحار و انفجار و انکار می رویم، تو گویی ما را برای تثبیت مکتب جهل و نهادینه نمودن بستر شرارت آفریده اند!
روز علم بر اهالی قبرستانهای مان فرخنده و مبارک باد و بر آدم های آدم مانند روزگارمان، و خودم تسلیت باد.
اگر این یادداشت، شما را حداقل برای پنج دقیقه به تفکر وادارد که چرا به این حال و روز دچار شده ایم، معجزه کرده است.
