هنوز اندکی فرصت است زودتر به خود آیید
تاریخ بشریت از آغاز تا کنون شاهد پیروزی ها و شکست های بیشماری از صاحبان قدرت و جنگ افروزان و جنگجویان در نقاط مختلف جهان بوده است. هر جنگ و هر صلحی را انجامی است و در هر مقطع زمانی، برنده و یا بازنده‌یی دارد.
در شرایط حساس کنونی افغانستان که بقای سیستم موجود، به فداکاری های نظامیان دلیر کشور وابسته‌گی مستقیم دارد، در نهایت امر، رهبری و مدیریت مدبرانۀ این نیروها، سرنوشت برد و باخت (پیروزی و شکست) را تعیین خواهد نمود. در رهبری و مدیریت نیروهای مسلح، سه اصل عمدۀ اراده، روحیه و اعتماد برای پیروزی از اهمیت زیاد برخوردار میباشد.
این اصول زمانی به اعتقاد تبدیل میشود که رهبران نظام از رئیس جمهور شروع تا قدمه های بعدی اشخاص و افراد شامل سیستم دولتی و آنهای که در زیر چتر نظام جمهوریت زنده‌گی میکنند و دران ذینفع اند با بسیج فرزندان و وابسته‌گان شان در یک صف واحد و معتقد به پیروزی، مدبرانه و خردمندانه، روحیۀ صفوف قوت های مسلح خویش را تقویت و استحکام بخشند و تا شکستاندن آخرین سنگر دشمن، به قوت ایمان و اعتقاد و ارادۀ محکم به خاطر دفاع از تمامیت ارضی کشور، دفاع از منافع ملی، دفاع از حقوق زنان و دفاع از عدالت و دموکراسی مؤفقانه به پیش بروند.
اما هرگاه موضوع رهبری و حمایت از نیرو های رزمندۀ کشور، صرف در حد شعار باقی بماند و آن عده رهبران دولتی و سیاسیون شریک قدرت که خود را ظاهراً مدافعین سرسخت نظام وانمود میکنند، ولی در عمل فرزندان و وابسته‌گان نزدیک شان سهمی در دفاع از کشور نداشته و بیرون از کشور زنده‌گی میکنند و اینها در اصل میخواهند به خاطر منافع شخصی، سلیقوی و گروهی و طویل ساختن زمان قدرت سیاسی و اقتصادی شان، آتش جنگ را مشتعل نگه دارند و موجبات تلفات قوت های مسلح و فرزندان این سرزمین را فراهم سازند؛ دراینصورت با حکمفرما شدن ضعف اراده و اعتماد و ضعف روحیه، دیگر اعتقادی به پیروزی وجود نخواهد داشت. اگر تا اکنون از تجارب تاریخی درس عبرت نگرفته باشیم و تا کنون با تداوم رهبری نابخردانه و نامدبرانه زمینه های نفاق، پراگنده‌گی و گسترش فضای بی اعتمادی را مساعد سازیم، بدین معنی است که نیروی انسانی مدافع، وسایل و تجهیزات نظامی و منابع مالی را قصداً ضایع میسازیم و در نهایت به شکست حتمی مواجه میشویم.
پس ای رهبران دولتی و ای سیاسیون شامل در قدرت! اگر نمیخواهید تاریخ گذشته تکرار شود؛ هنوز که فُرصت اندک در اختیار است، سرنوشت کشور و نظام را به نابودی سوق ندهید، از خودخواهی ها و خودکامگی های خویش بگذرید، اتحاد، همدلی و اعتماد ایجاد نمائید. هم در حرف و هم در عمل از دستاوردهای نظام موجود دفاع نمائید، روحیۀ پیروزی را در صفوف قوت های مسلح دلیر کشور تقویت بخشید! یقین کامل دارم که دراینصورت هم در میدان کارزار جنگ و هم در میدان سیاست و هم در میدان صلح، پیروزی ازان مردم افغانستان خواهد شد.
