هرکه ناموخت ازگذشت روزگار
نیز نامـوزد ز هیــچ آمـوزگـار
رودکی
ا
از چند روز به اینطرف طی محافل و نشست های بخاطر روز ۲۶ دلو (خروج قوای شوروی از افغانستان) در کابل و ولایات، از فداکاری و مقاومت مردم در راه دفاع از این سرزمین تجلیل صورت می گیرد. بدون شک افغان ها در طول تاریخ؛ شهامت و شجاعت شان را بخاطر حفظ استقلال وطن دربرابر بیگانگان ثابت ساخته اند؛ چنانچه شکست قوای انگلیس و شکست قوای روس در گذشته ها نمونۀ بارزی ازاین فداکاری هاست. ازینرو حرمت گذاری و یادآوری از همچو پایمردی ها و استقامت مبارزان راه آزادی قابل تحسین میباشد.
و اما اینک اضافه از بیست سال میشود که قوت های امریکائی و ناتو با شرکت اضافه از ۴۱ کشور بیگانه هنوز در افغانستان حضور دارند که هرگاه وضعیت فعلی و سابقه را در موجودیت قوت های شوری درافغانستان به زیر ذره بین مقایسه قرار دهیم، تفاوت ها و همگونی های زیر را خواهیم یافت:
– اتحاد شوروی سابق، به تنهائی و بدون فیصلۀ سازمان ملل به افغانستان هجوم آورد، اما امریکائی ها بعد از هجوم، پای پیمان ناتو را نیز به افغانستان کشید و فیصلۀ سازمان ملل را نیز اخذ نمودند؛
– در زمان مداخلۀ شوروی ها، افغانستان زیر سلطۀ سیاسی و اقتصادی یک کشور و دولت آنوقت محتاج و گوش به فرمان یک کشور بیگانه بود، اما در زمان مداخلۀ امریکائی ها و ناتو، افغانستان زیر سلطۀ سیاسی و اقتصادی ۴۱ کشور و دولت اینوقت محتاج و گوش به فرمان ۴۱ کشور بیگانه میباشد؛
– در زمان مداخلۀ شوروی ها، تلفات جانی و خسارات مالی هنگفتی را مردم افغانستان متحمل شدند، درحالیکه از بیست سال بدینسو نیز ما شاهد تلفات جانی و خسارات مالی هنگفت مردم کشور خویش بوده ایم.
– در زمان دولت تحت الحمایۀ شوروی ها در افغانستان، سطح فساد اداری و بی عدالتی در حد نهایت نازل قرار داشت. در حالیکه در زمان دولت موجودۀ تحت الحمایۀ ۴۱ کشور، فساد، غارت دارائی عامه و بیعدالتی به اوج خود رسیده است.
– در زمان دولت تحت الحمایۀ شوروی ها، بیکاری در سطح نازل قرار داشت، در حالیکه در زمان دولت موجودۀ تحت الحمایۀ ۴۱ کشور، سطح بیکاری به اوج خود رسیده است.
– هم در زمان دولت تحت الحمایۀ شوروی و هم در زمان دولت کنونی (تحت الحمایۀ ۴۱ کشور) فضا، زمین و سرحدات کشور ما در اختیار ما نه، بلکه به اختیار خارجی ها قرار داشته است.
– در زمان حاکمیت دولت تحت الحمایۀ شوروی، سیستم تجارتی و انحصاری دولتی حکمرفا بود و نرخ ها کنترول می شد و کارکنان دولتی علاوه از معاشات ماهانه، از حقوق کوپون ماهوار مستفید می شدند. اما آزادی بیان و رسانه ها نهایت محدود و محصور بود. در حاکمیت فعلی سیستم بازار آزاد حکمفرما بوده، نرخ ها کنترول نمیشود و کارکنان دولتی جز معاش ماهانه چیزی را به نام حقوق کوپون نمی شناسند. اما آزادی بیان و رسانه ها حتی تا سطح انارشی ارتقا یافته است.
– در دولت تحت الحمایۀ اتحاد شوروی، انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری وجود نداشت. اما در دولت کنونی سیستم انتخاباتی طوری وجود دارد که جز قدرتمندان زر و زور آن هم با انجام هرگونه تقلب، کسی دیگری ولو متصف با بهترین و بالاترین صفات فهم، دانش، تعهد، صداقت و قدرت رهبری باشد؛ دران راه یافته نمیتواند.
طوریکه گفته آمدیم جهات مثبت جمهوریت تحت الحمایۀ امریکا و پیمان ناتو در طول ۲۰ سال در افغانستان، غیر از سند فیصلۀ سازمان ملل در مورد مداخلۀ نظامی قوای امریکا و پیمان ناتو به افغانستان و آزادی بیان و رسانه ها به شکل افراط، چیزی دیگری بهتر از زمان دولت تحت الحمایۀ شوروی ندارد.
استقلال و آزادی یک کشور به حرف و شعار نه، بلکه عدم وابستگی آن از لحاظ نظامی، اقتصادی و سیاسی میباشد. درحالیکه ما تا اکنون از لحاظ نظامی در شرایطی قرار داریم که قوت های ناتو و نظامیان امریکائی به دفاع از قوت های نظامی کشور، همه روزه با مخالفان می جنگند، ازلحاظ اقتصادی ۳۵٪ بودجۀ عادی و ۷۵٪ بودجۀ انکشافی ما مربوط به کمک های حامیان خارجی ما میباشد و تمویل اردو، پولیس و امنیت دولتی توسط سستیکا، صورت میگیرد، پس آزادی و استقلال ما در کجاست.
علاوه بران، کلانترین دلیل و اختلافی را که مجاهدین کشور با دولت سابقه داشتند این بود که شوروی ها افغانستان را اشغال کرده اند، شوروی ها کافراند و دولت آنوقت دست نشاندۀ شوروی ها بوده و جهاد با آن ها روا بود.
اما حالا هم ۴۱ کشور غیراسلامی دراینجا حضور دارند و افغانستان را از لحاظ سیاسی و اقتصادی اشغال کرده اند و دولت های که طی بیست سال درینجا کار کرده اند، دست نشاندۀ همین ۴۱ کشور بوده و هستند. نمیخواهم بگویم که چرا با اینها جهاد روا نیست؛ اما میخواهم بپرسم که آن همه غیرت و پایمردی و احساسات ضد کفر و جهاد که منجر به خروج قوای سرخ از افغانستان شد، چرا طی این بیست سال با پذیرش و شعار همان مبارزان، تحت عنوان گویا کمک جامعۀ جهانی با افغانستان، موضوع جهاد با کفر و الحاد به تاق نسیان گذاشته شد؟
