چنان که معلوم است، تیم ثبات در اختلاف نظر درونگروهى خویش مى جوشند و توافق نظر چندانى با هم ندارند. تیم دولت ساز هم با اغتنام از فرصت در ارگ حکمرانى مى کند. طالبان منتظر وفاى بعهدِ امریکا نشسته اند و امریکا هم چشم براه تفاهم ارگ و سپیدار است. اما روزها، هفته ها و ماه مى گذرد، اما هیچ گشایشى در اوضاع رونما نمیشود.
ارگ با لجاجت نه به رقیب سیاسى اش، از در انعطاف پیش مى آید و نه هم گره توافقات امریکا و طالبان را مى گشاید. جامعه جهانى از بن بست سیاسى موجود خسته و بستوه آمده. زمزمه هاى وجود دارد که داکتر عبدالله با سرخورده گى از مطالبات شعارى، خودبزرگ بینى، افزون طلبى و عدم واقعبینى برخى از متحدان بى درایتش که نه در فکر راه حل بلکه در پى عقده گشایى هاى شخصى اند، از یکسو و از کلنجار رفتن با حاکم متعصب و متقلب ارگ که با چنگ و دندان قدرت را قبضه کرده و بهیچ مشارکتى باور ندارد و تمکین نمیکند، و مضافاً با درنظرداشت دیدگاه بازیگران بیرونى به این نتیجه رسیده که در مشوره با جناح هاى مختلف سیاسى داخلى، رایزنى با قدرت هاى منطقوى و جلب نظر امریکا، انگلیس و اتحادیه اروپا، عطاى انتخابات را به لقایش بخشیده، پیشنهاد تدویر کنفرانس بزرگِ متشکل از تمام جناح هاى داخلى بشمول طالبان را زیر نظر کشور هاى ذیدخل و ذینفوذ در قضیه افغانستان، که به نحوى میتوان نام ( بُن دوم ) را بر آن گذاشت، مطرح نماید. که در آن کنفرانس، نتیجه انتخابات باطل شده، تمام جناح ها روى یک حکومت مؤقت به توافق برسند. ظاهراً امریکایى ها که در فکر جمع نمودن خاطر شان از غایله افغانستان اند، بى تمایل به چنین طرحى نخواهند بود تا راه تفاهم شان با طالبان و زمینه خروج دلخواه شانرا از صحنه افغانستان هموار سازد.
بارى داکتر عبدالله از نهایت دلزده گى از کج اندیشى و برخورد غیر مسئولانه برخى از متحدانش گفته است که اگر از لجاجت، کارشکنى و پُر توقعى دست برندارند، شوراى بزرگى را فراخوانده، تمام قضایا را به آنها واضح ساخته، یا با تصمیم و شرایط معقولِ مورد نظر آنها، با ارگ کنار خواهم آمد، یا خود را کنار کشیده، راه را براى سیاست پیشه گان عجول و پُر طمطراق باز خواهم نمود تا دیده شود که، گره دست را چگونه با دندان باز خواهند نمود.
