بسیاری از دوستان و هموطنان عزیز ما غبار را با کتاب مشهور «افغانستان در
مسیر تاریخ، ۱۳۴۶ « او می شناسند، غافل از اینکه او چندین دهه پیش، نخستین
جریده هفتگی «ستاره افغان، ۱۲۹۸ « را در دوران امان الله و تاریخ سازی جعلی
برای کشوری بنام افغانستان را با نگارش دو رساله مهم زیر نام های «افغانستان
و نگاهی به تاریخ آن، ۱۳۱۰ « و «تاریخچه مختصر افغانستان، ۱۳۱۱«
در دوران نادرشاه بنیاد نهاد (مانند کشف آریانا، باختر، خراسان، پیشینه ۴۰۰۰
ساله برای کشور افغانستان، پیشینه ۲۵۰۰ ساله برای قوم پختون و…)! و آن هم
در زمانی که نه حبیبی بود، نه کهزاد، نه پشتو تولنه و نه انجمن تاریخ…
جهت مطالعه مقاله به لنک زیر کلک نمائید:
نوشته غبار در صفحه نهم جلد اول افغانستان در مسیر تاریخ :
( آریانا قدیمى ترین نام افغانستانِ امروزى است که از عهدِ اوستا یعنى هزار سال قبل از میلادِ مسیح تا قرن پنجم میلادى در طول یکهزار و پانصد سال بر این مملکت اطلاق میشد .
نام خراسان که به معنى مشرق و مطلع خورشید است ، از قرن پنجم میلادى تا قرن نوزدهم میلادى یعنى به مدت ١۵٠٠ سال بر این کشور اطلاق میگردید .
در قرن نوزدهم میلادى نام ( خراسان ) به اسم تازه ى
( افغانستان ) تبدیل شد . در قرن دهم میلادى کلمه ى ( افغان ) که معرب ( اوغان ) بود ، در موردِ قسمتى از قبایلِ پشتونِ کشور در آثارِ نویسندگانِ اسلامى پدیدار شد و به تدریج مفهوم آنرا وسیع تر کردند تا اینکه در قرن هیجدهم میلادى حاوى کلیه پشتون هاى کشور گردید .
و امّا نام افغانستان : این نام براى بار اول در قرن سیزدهم میلادى در مورد قسمتى از ولایات شرقى کشور بکار گرفته شد و در قرن چهاردهم میلادى این اسم مخصوص علاقه ى تخت سلیمان و ماحول آن در مشرق کشور بود . در قرن هجدهم میلادى از دریاى سند تا کابلستان و از کشمیر و نورستان تا قندهار و ملتان ، مسکن افغان ها خوانده شد . بلاخره در قرن نوزدهم نام ( افغانستان ) به صفت نام رسمى کشور برگزیده شد . )
کمالى صاحب !
شما نباید دروغ هاى آقاى لعلزاد را قبول کنید . خود تان به صفحه نهم جلد اول افغانستان در مسیر تاریخ مراجعه کنید و ببینید که مرحوم غبار در مورد نام هاى وطن ما چه نوشته . آقاى لعلزاد یک آدم دروغگو و دشمن غبار و آزادگى است و بس.
این هم نوشته غبار در صفحه نهم جلد اول افغانستان در مسیر تاریخ :
( آریانا قدیمى ترین نام افغانستانِ امروزى است که از عهدِ اوستا یعنى هزار سال قبل از میلادِ مسیح تا قرن پنجم میلادى در طول یکهزار و پانصد سال بر این مملکت اطلاق میشد .
نام خراسان که به معنى مشرق و مطلع خورشید است ، از قرن پنجم میلادى تا قرن نوزدهم میلادى یعنى به مدت ١۵٠٠ سال بر این کشور اطلاق میگردید .
در قرن نوزدهم میلادى نام ( خراسان ) به اسم تازه ى
( افغانستان ) تبدیل شد . در قرن دهم میلادى کلمه ى ( افغان ) که معرب ( اوغان ) بود ، در موردِ قسمتى از قبایلِ پشتونِ کشور در آثارِ نویسندگانِ اسلامى پدیدار شد و به تدریج مفهوم آنرا وسیع تر کردند تا اینکه در قرن هیجدهم میلادى حاوى کلیه پشتون هاى کشور گردید .
و امّا نام افغانستان : این نام براى بار اول در قرن سیزدهم میلادى در مورد قسمتى از ولایات شرقى کشور بکار گرفته شد و در قرن چهاردهم میلادى این اسم مخصوص علاقه ى تخت سلیمان و ماحول آن در مشرق کشور بود . در قرن هجدهم میلادى از دریاى سند تا کابلستان و از کشمیر و نورستان تا قندهار و ملتان ، مسکن افغان ها خوانده شد . بلاخره در قرن نوزدهم نام ( افغانستان ) به صفت نام رسمى کشور برگزیده شد . )
بخدا تاریخ تا چه حد در قضاوت خود دقیق و بی رحم است. محترم غبار از شخصیتهای پرافتخار افغانستان میباشد. خصوصا” اثر تاریخی او افغانستان در مسیر تاریخ یک اثر بسیار گرانبها و با ارزش میباشد. یاد ما باشد که همین کتاب تاریخ او هم در زمان حیات غبار چاپ و نشر نگردید. معنایش اینست که چرخ قدرت دولتی افغانستان بدست آدمهای وحشی و دشمن خرد و انسانیت و آزادی بوده است. او از ترس این کار را نکرده بود. ولی بعد از مرگ او بعد لغو نظام پوده شاهی شرایط چاپ “افغانستان در مسیر تاریخ” مساعد میگردد.
اما میر غلام محمد غبار باوجود “افغانستان در مسیر تاریخ” نمیتواند از این بار مسئولیت و دروغبافی و در خدمت فاشیزم افغانی قرار گرفتن، خودرا خلاص نماید. غبار خود میدانست که افغانستان با سرحدات موجود آن در زمان امیر عبدالرحمان خان، نام افغانستان را به هدایت انگلیس به خود گرفته است. ولی اینکه باز هم دانسته به این دروغبافی مبادرت ورزیده است. قابل تاثر و تاسف میباشد. از طرف دیگر او از ملت افغان نام برده است. در حالیکه خود میدانست که افغان هویت یک قوم از اقوام ساکن افغانستان میباشد. تحمیل این هویت بر دیگر اقوام مثل ازبک و تاجک و هزاره و دیگران، بیانگر برتر شمردن و اکبر شمردن قوم افغان و ضعیف و زیر دست و اصغر شمردن اقوام غیر افغان میباشد. که این کار ضد اسلامی و ضد اخلاقی میباشد. اگر غلام محمد غبار به اصالت حقیقت اهتمام میداشت، مرتکب چنین اشتباه نمی شد.