در دهم ماه دسامبر سال ۱۹۴۸ اعضای کشور های شامل سازمان ملل متحد با درس گرفتن از جنایات فاشیسم هتلری باهم در پاریس یکجا شدند تا سندی را طرح و به تصویب برسانند که در روشنائی آن سند، میدانِ امکاناتِ زندگی پربار و با حرمت برای مردمان ساکنین سیاره زمین میسر باشد.
این سند بدون کدام رای مخالف از طرف نمایندگان کشور های عضو که از تمام نقاط جهان و تمام ادیان و باور ها نمایندگی میکردند طی قطعه نامه نمبر ۲۱۷به تصویب رسید. به این حساب این یگانه سند نوشته شده معتبر در روی زمین میباشد که بدون مخالفت نمایندگان کشور های مختلف جهان با داشتن ادیان، افکار ، ایدئولوژی و باورهای مختلف به امضا رسید. کشور هائیکه در تصویب آن رای ممتنع دادند عبارت بودند از:
-اتحاد شوری سابق و اقمار آن که دارای ایدئولوژی سوسیالزم علمی بودند.
– کشور افریقای جنوبی که در آن وقت ابر سیاه اپارتایت آنرا پیچانده بود.
– کشور عربستان سعودی که خود را مبدا و پاسدار دین اسلام میداند که در دین اسلام یکنفر مسلمان حق ندارد به تغییر دین خود بپردازد و یا حقوق زنان را با مردان مساوی بداند.
از جمله سه کشور متذکر ه اتحاد شوروی سابق و کشور افریقای جنوبی به کوتاهی خود پی پرده و راه عقل و خرد را پیش گرفتند و خودرا با خطوط درشت احکام این اعلامیه برابر ساختند اما کشور عربستان سعودی تا هنوز با خطوطِ درشتِ این اعلامیه جهانی هم آهنگی نشان نداده است.
کشور محبوب ما افغانستان خودرا در ظاهر طرفدار اعلامیه جهانی حقوق بشر میداند ولی در عمل با اتخاذ سیاست برتری جوئی قومی توسط زمامدارانِ گماشته شده و سیاست بازان شکم پرست و مسخ شده خطوط درشت این معتبرترین سند جهانی را نقض و زیر پا مینماید.
عجب اینکه کشور ایران بجای پیشرفت در هم آهنگی با این اعلامیه پس رفت داشته واز زمان برقراری حاکمیت دین در این کشور با خطوط درشت این اعلامیه مخالفت و نا هم آهنگی نشان داده شده است. حیرت آور تر اینکه در حدود دوهزار و چهارصد و پنجاه سال قبل از قطعنامه ۲۱۷ ملل متحد، کوروش بزرک(۵۸۵-۵۲۹ قبل از میلاد) اعلامیه حقوق بشر را در استواانه سفالی نوشته و به بشریت عرضه داشته بود. بجا میباشد که در اینجا چند ماده از اعلامیه حقوق بشر کورش کبیر را که افتخار بشریت میباشد نقل نماییم.
این چند ماده که از استوانه سفالی زمان کوروش کبیر که در موزیم لندن نگهداری میشود و بزبان انگلیسی مدرن ترجمه شده و این قلم از زبان انگلیسی مدرن آنرا به فارسی برگردانده ام نقل نمایم. تا خوانندگان گرامی ببینند که طرح اعلامیه جهانی حقوقِ بشرِ ملل متحد ریشه در حقوق بشر کوروش کبیر برامده از فرهنگ فارسی داشته است.
۱- اعلام میدارم که من به آداب و سنن جاری و ادیان ملتهای قلمرو امپراطوری خود احترام میگذارم. حکمرانان من هرگز نمیتوانند ساکنین منطقۀ حکومت خود را بدیده سبک ببینند و یا توهین نمایند.
۲- بدینوسیله غلامی را منع اعلام میدارم. به حکمرانان دستور میدهم که تبادل و خرید و فروش زن و مرد را به عنوان برده در حوزه فرمانروای مربوط خود منع قرار دهند تا شود این رسم نا پسندیده در سراسر جهان نابود گردد.
۳- اگر کسی ظلم را بر کسی روا دارد. من خودرا مکلف میدانم که انتقام مظلوم را از ظالم بگیرم و ظالم را به جزای عملش برسانم.
۴- امروز من آزادی عقیده و دین را اعلام میدارم. همه آزاد اند هر دینی را که بخواهند بپذیرند و در هر جائیکه بخواهند ساکن شوند و کار و زندگی نمایند. به شرط اینکه به حقوق دیگران صدمه وارد نگردد.
با مطالعه اعلامیه حقوق بشر کوروش کبیر و اینکه در کتاب مقدسِ یهودیان [تورات_عهد عتیق (اشعیای نبی_ فصل چهل و پنجم) ] کوروش بزرگ را بعنوان برگزیده خداوند و نجات دهنده توصیف نموده است، گیچ میشوم و در ذهنم این سوال پیدا میشود: آیا در دنیا مردمانی پیدا خواهد شوند؟ که باغهای پر حاصل وسبز و خرم و زیبا ی خود را به باغهای بی حاصل و پُر از شتر خار دشت های عربستان مبادله نمایند؟ باور کردن جوابِ این سوال خیلی دردناک بنظر می آید.
جهت مطالعه متن اعلامیه جهانی حقوق بشر ملل متحد به لینک زیر کلک بفرمائید:
