رکوع و سجده سمبول آزادی

از نگاه جامعه شناسی دین اسلام آمد تا اول انسان متمدن شود. دوم با اخلاق  زندگی کند و سوم به عدالت رویه کند. و در شروع نماز  را بنیاد  اساسی و محور یا ستون دین اسلام قرار داد، چنانچه پیامبر ( ص) فرموده است که نماز ستون دین است. خداوند به نماز ما نیازمند نیست و ما نماز را برای خود میخوانیم. در مورد نماز زیاد نوشته شده است و اما مطلب را که درین کوتاه نویس میخوانید این است که در نماز دو ادای انسان ساز است که تبارز یک واقعیت زندگی انسانی است و آن دو عبارت اند از رکوع و سجده است.  مردم جهان به وجه های گوناگون عبادت میکنند و اما عبادت ما با رکوع و سجده است .

رکوع که تعظیم به ذات پروردگار است به انسان آزادی میبخشد. یعنی به هیچ موجود دیگر شما سر تسلیم خم نکنید مگر الله سبحان و تعالی.  رکوع که شکل سمبولیک دارد شما را از هرگونه بندگی انسانی به شمول متکی بودن به ایدیولوژی های خود ساخته انسانی آزاد میکند.  رکوع شما را از هرگونه بند ها مانند مادی پرستی ، شخصیت پرستی قوم پرستی و هر گونه اندیشه خود ساخته آزاد میکند. و درین ادا است که دین یعنی آزادی. آزادی را تمثیل می کند. دین یعنی متکی به آن ذات که ما را خلق کرد و نیازمندی های ما را میداند. از قلب های ما آگاه است. رزق و روزی ما به دست اوست. از پیش او آمده ایم و دوباره به او بر میگردیم. کسی که رکوع نه می کند هنوز معنی آزادی واقعی را ندانسته است  و متکی به دیگران است. سر به دیگران خم میکند. تصور میکند که کار و روزی و همه زندگی اش در دست یک آمر و یا ریس و یا پادشاه و یا هر صاحب قدرت دیگر است. خالق را فراموش میکند و خودش را أسیر می سازد در حالیکه خدا او را آزاد آفریده است. دو تا از حضرات بزرگوار اسلام حضرت عمر ( رض) و حضرت علی ( رض) هر دو گفته اند که خداوند شما را آزاد آفریده است چرا میخواهید برده باقی بمانید. بلی امروز ما برده سرمایه دار شده ایم . ما برده سود بانکی شده ایم . ما برده نفس های که اصلا باید آزاد باشد ، شده ایم . ما برده ماشین شده ایم و ما برده مادی پرستی شده ایم و مهمتر از همه برده غرب زدگی شده ایم که این نه تنها خود مارا از نگاه فرهنگی اسیر کرده است کشور های ما اسیر شده است و اما از اسارت خود بیخبر و  غافل  هستیم. حتی آنانیکه نماز خوان هستند چون معنی واقعی رکوع را ندانسته اند اسیر و برده شده اند. یعنی چنین تصور نشود که آنهای که نماز خوان هستند حتما  اسیر نیستند زیرا اینها معنی رکوع را ندانسته اند. آنکه رکوع براستی میکند آزاد واقعی است. متکی به هیچ شخص و سرمایه و نظام خود ساخته نیست مگر ذات اقدس الهی.

وقتی سر به سجده می نهیم اینجاست که نه تنها پرستش آن ذات اقدس الهی را می کنیم اعتراف می کنیم که ما جز همین طبیعت هستیم و از خاک آمده ایم و دوباره خاک می شویم . سجده هم ، ما را به یک واقعیت بس حیاتی می رساند و آن آزادی طبیعی است زیرا سجده است که می گوید که ما تنها از پیش او آمده ایم و دوباره نزد او بر میگردیم انا لله و انا الیه راجعون. متکی بودن به ذات سبحان یعنی آزادی. آزادی در اسلام در قبال مسولیت  و در مقابل ذات اقدس الهی است و این مسولیت مدنی ، اخلاقی وعدلی است . وقتی ما تقلید کنیم دیگر آزاد نیستیم . وقتی دیگران برای ما و کشور ما تصمیم گیرند دیگر   آزاد نیستیم . سجده یعنی تو یک موجود طبیعی هستی و  خالق طبیعت و خالق تو هر دو یکی است . سجده یعنی  قانون خدا و قانون طبیعت هر دو یکی است و هرگاهی که این قانون خلقت را نادیده گرفتی خودت را اسیر می سازی و آزادی تو به نام سرمایه داری ، دموکراسی بی بند وبار ، ایدیولوژی ، قوم پرستی ، شخصیت پرستی و مادی پرستی  مصالحه میشود  حتی که فکر کنی که مسلمان هستی و نماز خوان هستی . رکوع و سجده. دو ادای آزادی است و اما ننگین این است که  أکثریت  بدون اینکه  مفهوم واقعی آزادی را دانسته باشند  داد از آزادی می زنند.