چقدر گریه توان کرد، در این غم بدو چشم
کاش سر تا قدمم، دیده گریان بودى
خبر شهادت فرمانده جوان و جسور، فواد اندرابى، مایه تأثر و تألم عمیقم شد.
و پیوسته به این مى اندیشم و از خود میپرسم که ما چرا قربانى میدهیم ؟
ما در کجاى این حاکمیت قرار داریم و چه سهمى از قدرت بما اختصاص دارد تا بخاطر حفظ آن از زنده گى جوانان برومند خویش اینگونه مایه گذاریم.
در حالیکه خطوط دوست و دشمن مشخص نیست. وفاق ملى، مشارکت سیاسى، عدالت اجتماعى، توازن قومى، سمتى و زبانى در کشور وجود ندارد. رهبران حکومت پوشالى وحدت ملى و اپوزیسیون جبون و ذلیل آن در اعطاى القاب برادر و مخالف سیاسى به قاتلان مردم، و براى جلب توجه و ترحم طالبان خون آشام و درنده خو، کودکانه از هم سبقت مى گیرند و با تضرع و کُرنش از تروریستان مى خواهند تا در قدرت سهیم شوند.
آیا براى نظامى که به قیمت فداکارى و جانفشانى جوانان غیور و فداکار ما رویکار آمده، اما پیوسته در حذف ولى نعمتانش کوشیده و براى خشنودى اربابان غربى و باداران پاکستانى اش، نه تنها در تصفیه آنها از رهبرى سکتور نظامى، بعنوان حسن نیت عمل نموده بلکه در لجنزار قومگرایى غوطه ور است، لازم است هر روز جوانان غیرتمند خودرا قربانى کنیم؟
آیا این نظام فاسد و دولتمردان خاینش، ارزش آنرا دارند تا شخصیت هاى کارآزموده و کدر هاى مجربى چون فواد اندرابى را به این ساده گى از دست داد و ملتى را در سوگ شان عزادار ساخت؟
اگر بحث وطن مطرح است. چرا آنانیکه خون میرویس خان و احمد شاه بابا در رگ هایشان جاریست و ادعاى وارثان اصلى این سرزمین را دارند، در این راه پیشقدم نمیشود؟ آنهایى که حتىٰ شکست مفتضحانه و مضحک شانرا در ریاست پارلمان با تفوق طلبى قبیلوى و برترى جویى بدوى نمى پذیرند. و چنان تنگ نظرند که احدى را جز، خیل و تبار خود شان تحمل ندارند.
من هیچگونه دلیل موجه ى بدفاع از این نظام فاسد نمى بینم که با هر بهانه تروریستان همتبارش را از زندان رها مى کند تا فواد هاى دیگرى را بخاک و خون کشند.
آیا جبر تاریخ است تا اندرابى ها بزیر خاک روند تا اصولى ها بر افلاک رسند؟
اگر از گذر زمان و غدر دشمنان عبرت نگیریم. مطمئن باشید که فردا تابوت فواد دیگرى را بدوش خواهیم کشید و پس فردا، جنازه ى فرمانده دیگرى را دفن خواهیم نمود.
