سیاست استعمارى قبیله گرایان

( فیلِ در گِل مانده را، شاه فیل مى باید کشید )

هر چند از نقطه نظر علم روانشناسى، زنان با داشتن شخصیت عاطفى در مقایسه با مردان از صلابت و قاطعیت لازم در امور مدیریت و رهبرى برخوردار نیستند. اما امکان دارد بدلیل مردسالار بودن جوامع و سیطره انحصارى مردان در طول تاریخ، زنان بنابر اقتضاء و یا اجبار جایگاه اجتماعى شان کرکتر منفعل، انعطاف گرا و اطاعت پذیر را کسب نموده اند.

انگلیسها زمانى که تسلط مستقیم شانرا در جنوب شرق آسیا از دست دادند. غالباً تداوم منافع استعمارى شانرا در این منطقه، در وجود زنان سیاستمدار مى دیدند و به نحوى در بقدرت رسیدن آنها ممد واقع مى شدند.

تصادفى نیست که ایندرا گاندى در هند، بینظیر بهتو در پاکستان، خانم اکینو در فیلیپین، شیخ حسینه واجد در بنگلدیش و نمونه هاى دیگرى به همین ترتیب به ریاست جمهورى یا نخست وزیرى کشور هایشان رسیدند. که به این گسترده گى در هیچ جاى دیگر جهان نظیر نداشته.

سیاستمداران قبیله گراىِ دستپرورده انگلیس نیز در افغانستان با الهام از ارباب استعمارى شان، این سیاست را در سایز و مقیاس کوچکتر در افغانستان پیاده مى نمایند.

غنى بعنوان سیاستمدار ماکیاولیستى که در پنج سال حکومت نامشروع اش، به بهانه سیاست جوانگرایى، هم نسلان خود را از متن به حاشیه رانده و از گردونه ى عملى سیاست کنار زده. طیف وسیعى از جوانان بى تجربه و یا کم تجربه را در اداره کشور بالا کشیده که بشدت اطاعت پذیرند و اراده و ابتکارى از خود ندارند. که سمعاً و طاعتاً گوش به فرمان دساتیر حاکم مستبد ارگ اند.

موازى با این، زنان و دختران جوانى را هم در رأس مقامات عالیه تؤظیف نموده که از همه جالبتر تعین دو خانم جوان که جز اطاعت بى چون و چرا از خودش، هیچگونه تحصیل و تجربه مسلکى در زمینه نظامى ندارند در معینیت وزارت خانه هاى دفاع و داخله مقرر نموده، تا بمصاف جنگجویان خشن، خون آشام و وحشى بروند که براى زنان هیچگونه ارزش و حقوقى قائل نیستند.

علاوتاً او با تحقیر سایر اقوام، مردان جنگدیده، مجرب و کارآزموده آنها را سبکدوش و خانه نشین ساخته، زنان بى تجربه شان را بمشاغل سنگین و دشوار نظامى مى گمارد تا نه تنها با اطاعت و فرمانبردارى شان، دساتیر و هدایات حاکمان قبیله گرا را اجراء نمایند، بلکه در گوش نسل هاى فردا نیز، لالایى نفرخدمتى، خانه سامانى، مطیع و رعیت بودن را زمزمه کنند.

در حالیکه اوضاع و احوال آشفته و بحرانى کنونى کشور ما که بقول غنى با ٢۵ شبکه مخوف تروریستى مواجه است، ایجاب مى نماید تا مردان جنگ آزموده، آبدیده در مشقات و مصائب بمصاف ددمنش تروریستى بروند که هر روز از مردم ما قربانى مى گیرند و گوشه ى از وطن ما را بمخروبه مبدل مى سازند.

البته که زنان نیم پیکره جامعه اند و باید به جایگاه شایسته و بایسته شان نائل آیند. اما نه در مدیریت میادین نبرد و یا رهبرى جنگ و آشوب که با شخصیت ظریف و لطیف عاطفى و احساسى شان سنخیت و همخوانى ندارد.