به پیشواز بهار که می آفریند و می آفریند
کــه تـضـادهـا بــه هـــمــدیــگـر کـنـار آیـد کـنـارآیـد
چـه خــوب اســت گرکــه فتنه هــا قــرار آید قرارآیـد
و دیــگر جــنـگ و جــهل و کیـن سفر بندد سفر بندد
و خــلق خـســـتهء افــــغـــان بـیآســـایــد بـیـآســـایـد
کـــبوترهای خوشبـختی هــزاران مـــژده هــا دارند
از آن صـــلح که نزدیـک اسـت و برکشور فـراز آید
و دیـگر مادران را چـشم گریــان و پریــشان نـیست
بخـنـدد کــودک افـــغـان ســرودش ســـــــازگار آید
چه خوش گرجنگ خاموش و اندر میهن آتـش نیست
هــزاران طــــفل و مــادر زآتـــشِ جـنـگ کــنار آیـد
و تــوپ و تانک از مـام وطـن دافـع شـــــود دافـــع
هــمـه مـــردان آمـــاده اگـــــــر روز نــثـــار آیـــــد
نـه فــیـری بـر بــرادرو نـه دیـگر خـانهء ویــــران
نــدای صــــلح برلــبها بـیــکـدیــگر کــــــنار آیـــد
و مــردان و جــوانان جــوهر هـمــت بدســت آرنــد
کــه هــمــت بـهر احـــیای وطن حـتما بـکار آیــد
ســـــیاهی ها شـود روشــن به عـــزم مـــردم دانــــا
جــوان و عــالـم و عــاقل به رسـتــن انـتـــظــار آیـد
وایــن جــنـگ نـکوهـیده بـتاریخ بـســــپـرد مــردم
و بــعد از دوره تاریـــک صـــبح نـوبهــــــار آیـــد
کـه دیـگر بـاز رفـیـقـانـم بگـیـرنـد دســتـی هــمـدیـگـر
بــســوزنــد دســتـی را اگــر قـــصـدی شـکـار آیــــد
دعــای ما به مــردانی که جــان و تـــن فـدا کردنـد
بــروز رستــخـیز آنـان به صــدها افــتـــــخار آیــــد
چـه خوش گـرزودتر لـطف خــدا گردد نصـیــب ما
که ایـن رحـم خـــــداوندی به هـمرای بهـــار آیــــد
همــگان آشـــتی جـویان بدور یـکدیــگر چـرخــنــد
چــو”آریـن” هـا سـرود خـوانـان بـسـوی نـوبهـار آیــد
