به نظر رایان کروکر سفیر سابق امریکا در افغانستان توافقات خلیلزاد با طالبان در دوحه مثل معاهده پاریس در مورد خروج امریکا از جنگ ویتنام است.
وظیفه خلیلزاد باید تشویق طالبان مذاکره با دولت کابل باشد نه توافق با طالبان و یا پاکستان در غیاب دولت کابل.
خلیلزاد از نتایج توافقات با طالبان خیلی راضی است و این را می توان در تویت وزیر خارجه امریکا آقای پمپو دید، ولی خلیلزاد می گوید هیچ توافقی صورت نگرفته و بدون حضور دولت کابل هیچ توافقی صورت نمی گیرد. خلیلزاد دروغ میگوید.
اعلامیه وزارت دفاع پاکستان مسله را حل شده پنداشته آمریکاییها را دلداری می دهد که خروج شان از افغانستان را شکست فکر نکنند و باید مثل دوست از افغانستان خارج شوند.
به نظر می رسد که بحث بر سر مکانیزم خروج امریکا از افغانستان است و هم چنان حکومت موقت بحیث مکانیزم مشروع و آرام انتقال قدرت از حکومت کابل به طالبان بر سر میز مذاکره طرفین قرار دارد.
تصادفی نبود که غنی اخیرا در یک واکنش تند گفت:” طرح حکومت موقت یک طرح احمقانه است” و چنان گفت: ” این طرحِ یک مامورِ( امریکایی) که او را حتا شاگرد نمی گیرم” است. منظور غنی خلیلزاد است.
بزرگترین دست آورد پاکستانی ها در توافقاتِ سری دوحه تعیین مدتِ زمان خروج نیروهای امریکایی از افغانستان است.
شوروی ها در توافقات ژنیو ۱۹۸۸ با جانب آمریکا و پاکستان توافق کردند ولی زمان خروج را مشروط گذاشتند، ولی در کمتر از یک سال در فبروری ۱۹۸۹ از افغانستان بیرون شدند و حتا روز خروج آخرین سرباز شان از افغانستان را با دولت نجیب در میان نگذاشتند. روسها برای خروج راحت با مجاهدین شمال توافقات آتش بس در مسیر راه های خروج از شمال عقد کردند.
آتش بس میان امریکاییها و طالبان عین سناریوی زمان آخر شوروی ها است که با هر فرمانده مجاهدین بطور جداگانه عقد می کردند و دولت نجیب را حتا در جریان قرار نمی دادند.
بدون شک پس از حل تمام جوانب توافقات میان آمریکا و پاکستانی ها در پشت پرده به طالبان اجازه می دهند که با دولت افغانستان رو در رو صحبت کنند و دولت کابل را در جریان توافقات قرار بدهند.
مذاکرات رو در روی دولت کابل با طالبان “خینه بعد از عید” خواهد بود!
+++++
