خط قرمز طالبان ظاهرا خروج امریکا از افغانستان و تسلیمی کلید ارگ از دست غنی به امارت طالبان تحت مدیریت پاکستان است.
خط قرمز غنی حکومت ائتلافی زیر چتر پشتونولی زیر ماشین جنگی، مالی و سیاسی امریکا است.
اما خط قرمز امریکا چی است؟
به باور این قلم خط قرمز امریکا
” فرار آبرومندانه” از باتلاق افغانستان است. این در حالیست که طالبان و پاکستان، هم چنان روسیه، ایران و چین طرفدار فرار زلت بار امریکا از باتلاق افغانستان اند.
فرار ذلت بار یعنی چه؟
فرار ذلت بار یعنی تسلیمی بدون چون و چرا کلید ارگ به امارت طالبان در تحت مدیریت پاکستان است.
” فرار آبرومندانه” یعنی چه؟
فرار آبرومندانه اینست که طالبان و دولت کابل در کنفرانس نظیر بن ۲۰۰۱ در محوریت سازمان ملل یعنی یک لخدر ابراهیمی جدید باهم بنشینند و دولت موقت تشکیل بدهند. بدین گونه امریکا کلید ارگ را بطور رسمی به ریاست ملا هیبت الله و ریاست اجراییه تحت مدیریت اشرف غنی در تحت امر پاکستان تسلیم نمایند. در نتیجه راه ” فرار آبرومندانه” امریکا از باتلاق افغانستان فراهم خواهد شد.
اما به نظر می رسد پاکستانی ها در جستجوی امتیازات بیشتر مالی سیاسی و معاملات فرار تر از گفتگو های صلح با امریکایی ها اند. زیرا پاکستانی ها زیر فشار های سیاسی و مالی آمریکا و بی اعتمادی بی سابقه قرار دارند. مذاکرات صلح طالبان با یک فرصت طلایی برای اعتماد سازی و امتیاز طلبی پاکستانی ها با امریکاییها است.
به بیان دیگر پاکستانی ها به این سادگی دختر قیمت بهای طالبی شانرا به طلبگاری خلیلزاد نخواهند داد.
پاکستانی ها خوب می دانند که چگونه “طویانه کمر شکن” برای دختر ناز طالبی خود از عاشق پولدار امریکایی بگیرند.
پاکستانی ها نمی خواهند طالبان و دولت کابل زبان مشترک پشتونولی بطور رسمی پیدا کنند. از همین خاطر است که مانع مذاکرات مستقیم میان ارگ و طالبان میشوند.
مذاکرات مستقیم‌میان ارگ و طالبان در واقع ابتکار عمل و امتیازات را از پاکستانی ها خواهند گرفت. ازینرو پاکستانی ها به کمک سعودی ها، امارات متحده عربی مانع مذاکرات مستقیم میان ارگ و طالبان میشوند.
تمام تلاشهای امریکایی ها به رهبری خلیلزاد در مذاکرات با طالبان و پاکستانی ها اینست که آنها تضمین بدهند، که از افغانستان منافع امریکا مورد تهدید قرار نمی گیرد. طالبان و پاکستانیها با مهر در قرآن و با تضمین خادمین حرمین و شریفین حاضر به این تعهد میان تهی خواهند شد.
آمریکاییها دقیقا تلاش دارند که از مودل خروج شوروی سابق مطابق به مذاکرات ژنیو ۱۹۸۸ استفاده کنند.
در آنوقت گرباچوف و ریگن توافقات ژنیو را میان حکومت نجیب و پاکستانی ها امضا کردند و شوروی ها از افغانستان خارج شدند.
روسها در تحت رهبری پو تین در انتظار سر نوشت شوروی سابق برای آمریکاییها اند. تصادفی نیست که پوتین با طعنه می گوید ۱۷ سال است که آمریکا در افغانستان حضور دارد و نیمی از کشور در تحت تسلط طالبان قرار دارد و آمریکاییها هر سال وعده خروج از افغانستان می دهند ولی نمی روند. روزی سر انجام مجبورند بروند.
آیا آمریکاییها تاریخ شوروی ها را در افغانستان تکرار خواهند کرد؟
