رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند و چنین هم نخواهد ماند
پس نیم سده بحران آفرینی فاجعه بار، سر انجام امریکا در اندیشه دگردیسی راهبرد خود در افغانستان افتاد:
نشانه هایی دیده می شود دال بر این که ترامپ در صدد تغییر استراتیژی در افغانستان برآمده باشد. دلیل این امر نومید شدن نهایی امریکا از پاکستان به خاطر گرایش فزاینده نزدیکی ان کشور به چین و ناکامی کارزار افغانستان در کل و نیز ضرورت همسویی با روسیه و ایران برای رویارویی با چین است.
گمان می رود که ترامپ خواستار همکاری روسیه و حتا ایران برای رهایی از باتلاق افغانستان گردیده باشد. شاید دیدار با پوتین گام نخست در این راستا باشد.
همین گونه تصادفی نیست که وزیر خارجه امریکا چراغ سبز داده که امریکا حاضر است با ایران گفتگو کند.
ترامپ در صدد است تا هزینه های بحران مزمن افغانستان را تا جای امکان کاهش بدهد و تراز تعهدات امریکا در قبال رژیم کابل را پایین بیاورد.
اگر چنین باشد، احتمال دگرگونی هایی در عرصه سیاست خارجی و داخلی رژیم حاکم بر ارگ هم می رود. از جمله مشارکت دادن بیشتر اقوام باشنده شمال در کاست قدرت و اصلاح ساختار نظام.
اگر چنین باشد، زمینه برای اعاده موقف بی طرفی سنتی افغانستان هم تا حدی فراهم می شود.
برخی از آگاهان بازگشت دوستم را هم در همین راستا می دانند. گمان می رود که ترامپ در بازدید میر ضیایف از واشنگتن، مساله بازگشت دوستم و مشارکت دادن بیشتر ازبیک ها را در کاست قدرت در افغانستان نهایی کرده باشد.
منتفی نیست که راهبرد کنارآیی با طالبان و نشست اخیر علمای اسلامی در ریاض برای ترغیب طالبان به همکاری با دولت افغانستان هم در زیر همین داربست باشد.
خواهی ، نخواهی روزی فرا خواهد رسید که امریکا، اروپا، روسیه، هند و ایران در یکسو و پاکستان و چین در سوی دیگر بر سر افغانستان در خاک این کشور بجنگند.
من این را چند سال چند سال پیش در نوشته هایم بارها پیش بینی کرده ام. این جنگ یک جنگ بس دراز، فرسایشی و ونبار خواهد بود.
فرجام این رویارویی هم روشن است: افتادن بخش های شرقی و جنوبی کشور به دست پاکستان و چین.
ایتلاف امریکا، اروپا، هند، روسیه و ایران به سختی خواهند توانست شمال و غرب افغانستان را نگهدارند. اما کار مناطق شرقی و جنوبی تمام است. چون خان ها و روحانیون قبایل در برابر پول چین تسلیم محض خواهند بود.
