ظاهراً بحث مذاکرات صلح با طالبان مسلح از وضعیت پراکنده بیرون شده و در یک مسیر واضیح و در چارچوب قابل بحث قرار می گیرد.
از ۱۷ سال به اینسو بحث مذاکرات صلح با طالبان بدون وقفه ادامه داشته و امتیازات بزرگ مالی و سیاسی این روند به بازی گران داخلی، منطقوی و جهانی آن می رسد، اما در این مدت اندک ترین فرصت برای آغاز یک روند واقعی و موقف واحد صلح خواهی میان حکومت افغانستان و جامعه جهانی به وجود نیامد. این پراکنده گی در بحث صلح باعث شد تا در کنار دوام حمایت پاکستان از طالبان برای رسیدن به اهدافش در افغانستان، طالبان توانستند با برقرار ی تماس با کشورهای دیگر در منطقه، در بدل حمایت ها و امتیازات مالی، اهداف این کشورها را نیز در افغانستان تامین کنند.
اما از سه سال به اینسو مسیرهای مشخصی برای رسیدن به آدرس واقعی صلح دنبال شد و این مسیرها توانست آشفته گی در روند صلح را به یک موقف واحد سوق داده و وحدت نظر میان افغان ها و جامعه جهانی به وجود بیاورد.
مرحله نخست این تلاش ها برجسته ساختن نقاط مورد اختلاف و مشکلات در روابط میان کابل و اسلام آباد بود که سر آغاز حمایت های پاکستان در چهار دهه گذشته از گروه های مخرب در افغانستان بوده و این گروه ها، به ویژه طالبان مسلح به یک گروه نایب اسلام آباد مبدل شد و زمینه جنگ نیابتی پاکستان در افغانستان را فراهم ساخت. اما تلاش های پیهم در سه سال گذشته این وضاحت را نزد جامعه جهانی به وجود آورد که پاکستان برای رسیدن به اهدافش از طالبان مسلح و تروریزم به عنوان ابزار استفاده می کند و اکنون نام پاکستان در مجالس بین المللی به عنوان دولت حامی تروریزم مطرح است، که نمونه بارز آن قرار گرفتن نام پاکستان در لست خاکستری گروه مالی است که در کنار وارد کردن محدودیت ها در معاملات مالی برای این کشور، نام پاکستان شامل دولت های حامی تروریزم نیز گردید.
نشست علما در اندونیزیا و سپس نشست علمای جهان اسلام در عربستان سعودی که با نشر اعلامیه یی دوام جنگ در افغانستان را حرام خوانده و جهاد خطاب کردن این جنگ را خلاف احکام اسلامی اعلام کرد. از سوی دیگر، اعلام امتیازات از سوی رییس جمهور غنی در کنفرانس کابل به طالبان در صورت پیوستن به روند صلح و آتش بس حکومت افغانستان به مناسب عید سعید فطر، سبب وحدت نظر میان افغان ها شده و تمامی بهانه های طالبان در رابطه به موجودیت موانع داخلی صلح را بر طرف کرد.
حال طالبان پیشنهاد داده اند که آنان حاضر اند برای پایان دادن به جنگ افغانستان با ایالات متحده امریکا مذاکره کنند، تا در کنار بحث روی چگونگی حضور ایالات متحده در افغانستان، در رابطه به برخی شرایط نیز گفتگو کنند.
بحث روی چگونگی حضور ایالات متحده امریکا در افغانستان اساساً از پیشنهادات رییس جمهور غنی در کنفرانس کابل نیز بود و حکومت افغانستان اعلام کرد که حتی حاضر است در رابطه به این خواست طالبان که این گروه آن را اساس بحث شان در مذاکرات صلح میدانند گفتگو کنند.
با اقدامات اخیر حکومت افغانستان برای ایجاد فرصت ها جهت آغاز مذاکرات صلح و زمینه سازی برای ادغام دوباره طالبان با روند سیاسی، ظاهراً بهانه طالبان برای دوام جنگ نیز پایان یافته و حال این گروه میخواهد روی نقاط اختلافی و پر تنش خود با ایالات متحده گفتگو کند.
در حال که ایالات متحده امریکا اعلام آماده گی کرده که حاضر اند در مذاکرات با طالبان اشتراک کنند، اما شرط گذاشته که این مذاکرات باید به رهبری و مالکیت افغان ها برگزار شود، بحثی که استقلال و حاکمیت افغانستان در آن در نظر گرفته شده و میتواند متضمن تطبیق کامل توافقات صلح با این گروه شود.
حکومت افغانستان نیز ایالات متحده امریکا را شریک بحث جاری جنگ و صلح افغانستان میداند و بر حضور واشنگتن در هر بحث مرتبط به صلح تاکید کرده است، اما گذشته از بحث حضور ایالات متحده امریکا در افغانستان، بحث های دیگر صلح با طالبان همه آن بر می گردد به مسایل داخلی افغانستان و تنها حکومت افغانستان میتواند به نماینده گی از افغان ها با طالبان به این توافقات برسد.
زیرا نیاز است تا طالبان به عنوان بخشی از جریانات جنگ های داخلی که در نتیجه کنفرانس بُن اول از سهم گیری در ساختار دولت و قدرت بیرون ماندند، حال وارد این جریان شده و با ترک جنگ و سهم گرفتن در ساختار سیاسی، نقش شان را در ثبات، امنیت، اصلاحات سیاسی و رشد و شگوفایی اقتصادی کشور بازی کنند.
این توافقات زمانی ممکن است که حکومت افغانستان به عنوان یک کُل و نماینده مردم افغانستان چنین فرصتی را فراهم کند، زیرا تصمیم نهایی در رابطه به شریک ساختن طالبان در قدرت و دادن امتیازات به این گروه بر می گردد به تصمیم جمعی مردم افغانستان و این تصمیم بر می گردد به حکومت منتخب افغانستان.
———————
