مبارزین و بزرگ مردانی که برای عدالتخواهی و تأمین عدالت در جامعه می رزمند، دشواری های آن را می دانند و خطراتش را نیز به جان می خرند.
لطیف پدرام یکی از جمله رهبران برازنده ی تحقق عدالتخواهی در افغانستان/خراسان است. او داعیه دار و صدای رسای اقوام ستم دیده ی کشوریی است که در آن جعل، استبداد و بی عدالتی اجتماعی مظاهر و جلوه های روشن و غیر قابل انکاری دارد. در کشوری که شوونیسم و تفوق طلبی بیداد می کند، ایستادن در برابر نابرابری و حق تلفی شجاعت و صداقت می خواهد. صدای عدالتخواهانه ی پدرام مربوط و منوط به یک قوم و تبار خاص نمی شود، او برای تاجیک، هزاره، پشتون و اقوام دیگر کشور عدالت و قانون محوری و حقوق شهروندی برابر می خواهد، چیزی که به مذاق و سرشت شوونیست های قومی سازگاری ندارد. از این رو از او خو ش شان نمی آید. همانگونه که در مجلس نمایندگان این جاهلان بر وی تاختند، ناسزا گفتند و هتاکی کردند. گناهش هم این بود که به خاطر حوزه ای ساختن انتخابات پارلمانی در ولایت غزنی که با هدف به قدرت رساندن یک قوم خاص طراحی شده اعتراض کرد. این یک مساله ای بسیار روشن است، کسی که برای عدالتخواهایی مبارزه می کند نمی تواند شوونیست باشد؛ زیرا روح و جوهر عدالتخواهی با تفوق طلبی و برتری جویی کنار نمی آید. عدالت بالطبع و بالذات شامل همه ی ساکنان یک سرزمین باید شود-که عدالت نامیده شود در غیر آن نامش بی عدالتی و تعدی است.
بنابر این، این عجیب نیست که همه ی شوونیست ها از “الف” تا “ی” که خواهان تفوق طلبی و انحصار قدرت یک قوم خاص در کشور اند-بر ضد پدرام باشند. البته این مساله واضع شود که حساب برادران پشتون جدا از شوونیست های این قوم است؛ زیرا باران فقر، جنگ و بی عدالتی یکسان بالای تمام اقوام کشور باریده و هیچکس از آن مستثنا نبوده است.
دسته جات تفوق طلب و انحصارگر بالاتر از منافع شخصی و خانوادگی شان چیزی دیگری در سر ندارند. استفاده ابزاری از نام قوم و دین فقط روپوشی است برای تداوم و غضب هرچه بیشتر منابع قدرت و ثروت. اکنون زمان می طلبد که همه ی عدالت خواهان از هر قوم و تباری که هستند زیر چتر عدالت و برابری گرد آیند و بر ضد نابرابری، تبعیض و انحصارگری مبارزه کنند. من شخصن عضو کنگره ملی نیستم، اما عضو فعال جنبش عدالتخواهی پدرام و امثالش هستم و خواهم بود. عدالت از هر گلویی که فریاد شود-با او همصدایم، برایم فرقی ندارد که از کدام قوم تبار است.
