از چندی بدینسو حکومت وحدت ملی با تمام امکانات مادی و معنوی که در دسترسش قرار دارد تلاش مینمود تا یکبار دیگر آقای همایون همایون که مخالف سیاست های ارگ ریاست جمهوری است دیگر به کرسی معاونیت اول ولسی جرگه تکیه نزد. هست و بود حکومت همه از زر تا زور در تلاش بودند تا نذیر احمد زی که به گفته خودش از نزدیکان رئیس جمهوری است به مقام معاونیت ولسی جرگه برسد با وجود همه تلاش ها آقای احمد زی به این مقام نرسید، کامیابی آقای همایون همایون و ناکامی آقای نذیر احمد زی پیام های متفاوتی با خود دارند پیروزی آقای همایون را مردم از زاویه نگاه میکنند که وی بطور علنی با ارگ در تضاد بوده روی این اصل وکلا با وی رای بیشتری دادند و ناکامی نذیر احمد زی را آگاهان طور تفسیر میکنند که وی بطور علنی گفته بود من از حکومت دفاع میکنم این دفاع باعث ناکامی وی گردید نه تنها این پیروزی و این ناکامی در سرخط اخبار قرار دارد از سوی دیگر حوادث یک هفته اخیر شهادت سربازان در تخار و کندز و شهادت سربازان کماندو در ولسوالی بالا بلوک ولایت فراه دامن زدن به نفاق و شقاق قومی و مذهبی در ولایت غزنی انتقادات شدید از عملکرد های حکومت بخصوص صحبت های را که شخصیت های مطرح در سالروز وفات مارشال محمد قسیم فهیم و سالروز شهادت استاد عبدالعلی مزاری از طرف دیگر سخنان غیر مسئولانه اخیر آقای گلبدین حکمتیار که گفته است چند ولایت را به طالبان بدهید علاوه بر این که بر نگرانی‌های مردم افزوده است، حکومت، شخصیت ها و جریان های سیاسی را در روزهای دشواری قرار داده است. چگونگی برخورد عقلانی با چنین شرایطی برای رفع بحران بی اعتمادی به وجود آمده، آزمونی سخت برای تمامی جریان های تاثیر گذار در این کشور در اخیر سال ۱۳۹۶ است. سالی که پیش از این، از سوی مقامات این کشور نیز سال سخت و پر چالش به لحاظ امنیتی و تهدیدهای ناشی از گروه های تروریستی خوانده شده بود.
به باور بسیاری از آگاهان اگر بجای رسیدگی منطقی و به دور از نگاه های قومی و سمتی به نارضایتی های عمومی در افغانستان برخورد دیگری صورت گیرد، بحران بی اعتمادی موجود وارد مرحله عیمق تری خواهد شد که می تواند ادعای تازه نیویارک تایمز مبنی بر این که حکومت افغانستان در آستانه فروپاشی قرار دارد را تایید کند.
در صورتی که افغانستان به این سمت پیش رود، باورها بر این است که برندگان اصلی این آزمون سخت، گروه های تروریستی و حامیان شان خواهند بود؛ آنانی که همواره در جهت ویرانی افغانستان گام برداشته اند. متاسفانه با گذشت هر روز افغانستان از یک‌سو در عرصۀ سیاست ملی و بین المللی به انزوا میرود و از سوی دیگر حکومتداری امنیت اقتصاد روابط اجتماعی و سیاسی چه در داخل نظام و چه در بیرون نظام کشور در وضعیت بدی قرار دارد. در حال حاضر برعلاوه فساد فراگیر در کنار ناامنی‌های گسترده این سرزمین را تبدیل به بزرگترین تامین کنندۀ مواد مخدر در جهان ساخته است که نزدیک به ۹۰ درصد مواد مخدر غیرقانونی جهان در افغانستان تولید می‌شود . در حال حاضر کشور با چالش‌های زیادی روبه‌رو است. افغان‌ها به دلیل وضعیت خراب اقتصادی و امنیتی اجتماعی پا به فرار از کشور نهاده‌اند. طی سال ۱۳۹۶ بیش از ۳۵۰ هزار افغان از راه‌های خطرناک به اروپا رفتند و در داخل کشور نیز هزاران تن مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شده اند.از همه مهم‌‌تر، وضعیت امنیتی کشور با چالش‌هایی خطرناکی روبه‌رو شده است و همه روزه حدود ۱۰۰ الی ۱۵۰ تن از افغان‌ها را این جنگ قربانی می‌گیرد. از یک‌سو گروه داعش در افغانستان با گذشت هر روز تقویه می شود و از سوی دیگر، صلح با طالبان نیز با چالش‌هایی گونه‌گون مواجه است. که هیچ نتیجه ای را با در نظرداشت پیشنهاد تازه ای آقای رئیس جمهور با خود نخواهد داشت چون طالبان و حامیان شان سر مست و مغرور و ما با نبود استراتیژی دقیق در سرنوشت صلح و جنگ دچار ایم تردیدی وجود ندارد که حضور نیروهای خارجی در کشور از یک سو و این همه چالش‌ها از سوی دیگر، حاکمیت موجود کشور را به چالش کشانیده است.در یک‌ونیم دهۀ گذشته زمینه به فساد اخلاقی در کشور سنتی ما نیز مساعد شده فساد مالی و اداری به جایی رسیده که اکنون افغانستان در ردۀ نخست کشورهای فاسد جهان قرار دارد و در کنار این همه، تعصبات قومی زبانی و مذهبی نیز در کشور شعله‌ور شده است. بدبختانه با گذشت ۱۷ سال هنوز هم حکومت افغانستان و نیروهای امنیتی این کشور وابسته به امریکا و کشورهای عضو ناتو هستند.ظاهراً حملۀ امریکا بر افغانستان برای سرکوب شبکۀ القاعده و طالبان صورت گرفت، ولی به باور من حکومت ایالات متحده اهداف درازمدت خویش در منطقه را دنبال می‌کند. اگر انگیزۀ حمله بر افغانستان تنها مبارزه با تروریزم بود همین تروریزم با گذشت هر روز نیرومند تر چاق تر و جنایتکار تر شده است تعدادی از ولسوالی ها را از دست داده ایم راه های ترانسپورتی ما مصئون نیست و ده ها مشکل دیگر برخی تحلیلگران به این نظر اند که اهداف امریکا در این منطقه حصار رقبای این کشور مانند چین و روسیه است که تا هنوز به این اهداف دست نیافته و منابع آسیای میانه نیز به دست آنان تا کنون نیافتیده است.
اکنون با گذشت ۱۷ سال از آغاز عملیات نظامی امریکا در افغانستان، تنها چیزی که برای امریکا دست‌آورد محسوب می‌شود، این است که جنگ در افغانستان جریان دارد و امریکا حضور فضایی و زمینی نظامی در منطقه دارد. اگر جامعۀ جهانی قصد حل و فصل قضیۀ افغانستان را دارد، پس تنها راه‌حل مسئلۀ افغانستان، اجازه دادن به خود افغان‌ها می‌باشد تا برای رسیدن به آشتی ملی تلاش کنند و با هم مشکلات‌شان را حل نمایند خود حکومت انتخاب نمایند و خود تصمیم بگیرند در غیر آن این جنگ را بزودی پایانی نخواهد بود.
