حکومت به اصطلاح وحدت ملی با همه ی قباحت هایش یک حُسن نیز دارد، آن این که اقوام افغانستان را بصورت عام و تاجیکها را بطور خاص از خواب زمستانی بیدار کرده است.
رهبران، بزرگان و نخبه های تاجیک با هر طرز تفکر و ایدئولوژی که بوده و اندیشده اند، نسبت به وحدت ملی و واژه ی”ملی” آرمان گرایانه و خوشبینانه اندیشده اند. در حالی که رهبران و نخبه های پشتون نسبت به وحدت ملی و واژه ی ملی، قوم گرایانه، همراه با شک و تردید و از آن بحیث ابزازی برای برآورده ساختن اهداف استراتژیک استفاده کرده اند. این روش از بدو تاسیس افعانستان تا امروز با جلوه ها و مظاهر گوناگون رونمایی کرده و حالا در حکومت وحدت ملی به شکل بسیار مسخره آمیز و رسوای آن تبارز کرده است. وجود این حکومت نه تنها که به وحدتی میان اقوام و تبار های کشور منجر نشده، بلکه تضاد و اصطکاک های قومی، زبانی و سمتی را در افغانستان به شکل بسیار بی سابقه افزایش داده است و آن را تا لبه ی پرتگاه تجزیه و جدایی میان اقوام و تبار های کشور پیش برده است. افشا کردن و پرده برداشتن آقای رحمت الله نبیل رییس پیشین امنیت ملی از تقلب سازمان یافته در انتخابات ۹۳ به وضاحت نشان داد که از رییس دولت (آقای کرزی) گرفته تا همه ی سران آن برای به قدرت رساندن یک رییس جمهور پشتون دست به تقلب و خیانت ملی زدند. ماحصل و برآیند آن همه تقلب برای افغانستان چه ارمغانی آورد؟ یک حکومت نامشروع، غیر دموکراتیک، شدیدن متعصب و در تمام ابعاد غیر ملی.
هم چنان سندی که در این اواخر از معینیت ارشد امور امنیتی وزارت داخله به رسانه ها و شبکه های اجتماعی درز کرد، افتضاحی بود که چهره اصلی این حکومت و سردمداران آن را بیشتر از پیش عریان و نمایان ساخت. مانفیست “مخکش” و دیگرانش در جای خودشان بماند.
از این رو، وحدت ملی تنها یک نام و یک شعار نیست که با گفتن و نوشتن آن در روی کاغذ تحقق یابد. وحدت ملی ارزشی است که با از بین بردن تبعض و تعصب، بی قانونی، بی عدالتی و تعمییم و گسترش عدالت، قانون، برابری و مساوات در تمام امور یک جامعه صورت عینی و عملی می یابد. وحدت ملی یعنی دوست داشتن و ارزش نهادن به آنچه در یک کشور ملی و مشترک است و می تواند زمینه های وحدت و همسویی را در میان اتباع کشور فراهم آورد.
امروز ما در مواردی از قانون اساسی کشور مشکل داریم. در حکومتداری خوب مشکل داریم، با سرود ملی کشور مشکل داریم. با انتخابات در کشور به دلیل تقلب و فریب حاکمان ما مشکل داریم. در توزیع عادلانه ی منابع قدرت و ثروت ملی مشکل داریم، با نماد ها و الگوهای ملی خود مشکل داریم. و در بسا مواردی دیگر.
با این همه، باز هم می توان ادعای وحدت ملی را داشت؟ چرا مردم و بلاخره اقوام و تبار های قومی، زبانی و مذهبی کشور را به نام وحدت ملی فریب دهیم؟
بنابر این، این وحدت و این حکومتی که به نام وحدت ملی خاک در چشم مردم می پاشد، به پشیزی هم نمی ارزد. جا دارد و خیلی به موقع است که وحدت ملی و واژه ی ملی ( به معنی واقعی کلمه) که بتواند وحدت، همدلی،همسویی، برابری و عدالت واقعی را در جامعه و میان اقوام کشور ایجاد و تعمیم کند را از نو تعریف کنیم.
