عالی جنابان! مردم سخت محروم از امنیت و مظلوم واقع شده در تحقق عدالت و متشتت افغانستان برای این که به حقوق کامل ملی و انسانی شان برسند به آن شیوه با این طرح ها و این برنامه های که حکومت وحدت ملی روی دست دارد هرگز نمی رسیم اگر میخواهید ملت در پهلوی شما قرار گیرد و دنیا مجازی جای دشنام دادن به رهبران حکومت نباشد لازم و ضروری است که از رئیس جمهور گرفته تا رئیس اجرائیه و بلاخره همه مردم افغانستان بر روی یک سکوی سیاسی، منسجم و متحد شوند. بدون اتحاد و هم آهنگی و هم سوئی مردم، این سرزمین هرگز ممکن نیست شما رهبران یک کار سیاسی بزرگ که نتایجی مثبت برای این کشور با خود داشته باشد انجام دهید. چنین اتحادی که من پیشنهاد میکنم هرگز شکل نه خواهد گرفت تا همه مردم افغانستان ندانند که چه می خواهند دولت چه میکند وظایف حکومت چیست وظایف ملت چیست فعلا چنین بنظر میرسد که هیچ کسی بشمول مسئولین حکومت وحدت ملی نمی دانند که برای به حرکت درآوردن جامعه متوقف شده چه کنند و چه بخواهند و دست به چه اقداماتی بزنند تا امنیت حاکم شود عدالت تحقق یابد دست مداخله گران کوتاه شود چون هیچ کس در فکر چنین چیزی نیست و همه به دنبال اهداف شخصی و فردی هستند و هر حرکتی که می کنند فقط در محور یکسری خواسته ها و منافع شخصی دور می زند و غالبا اکثریت در فکر این هستند که چطور و با چه زد و بند های صاحب چوکی و مقام می شوند تا به مقدار هرچه بیشتر پول برسند تا جائی که بعضی ها برای رسیدن به مقام و منزلت عالی دولتی و به دست آوردن پول دست به خیانت های ملی هم می زنند، خیانت های بزرگ مانند جاسوسی و مخبری بر علیه کشور و مردم خود در این راه مبارزه و تلاش نیز مینمایند بعضی از این خیانت کاران ثروت های بدست آورده را تبدیل به خانه، موتر و خانه های مسکونی در ترکیه دوبی و کشور های دیگر مینمایند تا به دیگران نشان بدهند و به گویند که مثلا موفق شده اند. که چنین ثروت را بدست آورند عالی جنابان این طرز فکری غلط و منفی و تباه کننده است که برای فلج کردن یک جامعه کافی است. اذهان اکثریت مردم افغانستان تقریبا به دور همین دایره منافع شخصی دور می زند. همه هرکار و اقدامی را فقط برای شخص خود و یا خانواده شان انجام می دهند. این روش خوبی برای درست کردن یک زندگی موفق نیست چون همین روش است که امروز مردم افغانستان را در محیط زیستش منفرد و بدون پشتوانه حقوقی و ضمانت قانونی کرده است. این روش زندگی انسجام جامعه را در هم می شکند بطوری که همدردی نه در کل جامعه بلکه در بین افراد یک خانواده هم از بین می رود تا جائی که پدر با فرزند، برادر با برادر و پسر عموها و پسرخاله ها هم نمی توانند در صورت لزوم با یکدیگر همدردی کنند حتی در بین رهبران موجود چنانچه دیده می شود هم دردی ها فقط در رابطه با منافع شخصی و صد درصد خودخواهانه انجام می پذیرد و نه بر اساس منافع جامعه و حس بشر دوستانه. در چنین جامعه خودخواه و پول پرستی اگر کسی سرو وضعش خوب باشد و امید نفعی از او برود با فردی به خاطر منافع شخصی هم دردی و هم کاری صورت می گیرد. اگر در کسی امید نفعی نباشد و او در بعضی شرایط نیاز شدید به همدردی و تعاون دیگران داشته باشد کسی با او همدردی و همکاری نمی کند البته استثنا وجود دارد و تر و خشک یکسان نیست اگر چنین ادامه پیدا کند و نتیجه این می شود که در جامعه ای فقیر نظیر جامعه افغانستان فقط تعداد کمی از آدم های پولدار و صاحب امید با یکدیگر هم دردی و هم کاری می کنند و بقیه مردم جامعه از نعمت هم دردی یکدیگر محروم گشته و به صورت انسان هائی متنفر، ناراضی و گریزان از یکدیگر درمیآیند و در نتیجه آن جامعه ای متشتت و متفرق از هم بوجود میآید که اگر مردم چنین جامعه ای این عیب بزرگ خود را یعنی فقط بفکر خود بودن را در خود از یین نه برند و بفکر اجتماعی شدن نیفتند هرگز به حقوق انسانی، عدالت اجتماعی و عزت ملی نه خواهند رسید. برای بر طرف کردن این عیب مهلک خودخواهی تنها یک راه وجود دارد و آن اینکه برای این حکومت و این مردم بی برنامه و بی هدف یک برنامه استراتیژیک ملی جهت رسیدن به خوشبختی داده شود و واحد های اجرائی این برنامه متشکل از متخصیصین پاک دامن علماء و روشن فکران، معلمین و دانش آموزان در مرکز هر شهر و هر ولایت تشکیل شود. همه این برنامه که هدفش ترقی و تعالی جامعه بی حرکت و متوقف شده است باید پروسه وار در یک مجرای قانونی حرکت کند بدین معنی که هیچ یک از برنامه های مرحله ای در دست اقدام به هیچ عنوان مخفی و پنهان از نظارت نهادهای مردمی اطلاعاتی و انتظامی حکومت نباشد بلکه هر تصمیم پیش از اقدام روی کاغذ پیاده شود و یک نسخه آن به اطلاع مردم رسانیده شود و چون هیچ موضوعی که مخالف با قانون یا عدالت و یا امنیت ملی باشد در آن برنامه وجود ندارد امید است که به مانعی برخورد نه کند و اگر هم بکند از آن حتما عبور خواهد کرد و به راهش ادامه خواهد داد و این به شرطی است که این حکومت خود را به یک حکومت دمکرات و پاسخگو باشد چون در جامعه ای که عدالت محترم شمرده می شود حق با قانون و طرفداران آن خواهد بود و نه با عناصر ضد قانون و حامیان آن و امید است که رهبران حکومت وحدت ملی بخود آیند و در جهت همکاری ملت دست و آستین برزنند
اگر برای به اجرا در آوردن یک چنین برنامه جامع ملی همه مردم آن جامعه نه تنها برای بذل وقت و مال بلکه برای دادن جان هم آمادگی کامل پیدا کنند هیچ دلیلی باقی نمی ماند که مردم چنین جامعه ای به سعادت و عزت فردی و اجتماعی نه رسند و بسوی ترقی و تعالی جهش نه کنند. اگر این برنامه جامعی که در اینجا ارائه می شود توسط مردم افغانستان با فداکاری و مخلصانه اجراء گردد و از روی سکوی نهضت عدالت، پرش بزرگ بسوی هدف یا روشن تر به گویم بسوی خود گردانی انجام شود با نتایج مثبت و پرباری که از آن بدست میآید همه تنگنا های مالی، فشارهای روحی، نارضایتی ها، نا امنی ها حسدها، کینه ها، نفرت ها و بگومگو های دشمنانه ای که در زمان فقر و بی برنامگی این حکومت بخاطر کاریابی برای تحصیل یافته گان بخصوص قشر جوان زندگی تمام مردم جامعه را در هم پیچیده است به پایان خود خواهد رسید و همه مردم آزادانه و طبق مبل خود سرگرم انجام کاری مفید در یک برنامه جامع بسوی آینده ای بهتر و شکوفا خواهند شد. در اینصورت هیچ کسی وقتی نه خواهد داشت که آن را صرف بگو مگوهای بی فایده و تنفر انگیز کند چون همه این عادات منفی رشد کرده در وجود انسان ها، زائیده فقر در یک جامعه بی برنامه است.که این حکومت از آن جمله است.
آقایان:
پیشنهاد بنده اینست که مردم محروم و ستم زده افغانستان همه بدون کمترین تردیدی عدالت خواه هستند یعنی فقط عدالت را برای همه زمینه سازی کنید و نه چیز دیگر. عدالت چیزی است که هر انسانی به آن نیاز دارد و تمام مصایبی که انسان امروزی گرفتار آنست به خاطر بی عدالتی و فزون طلبی است. انسان های فزون طلب در هر جامعه ای موجود هستند که هرگز به حق و سهم خود قانع نمی شوند و برای رسیدن به بیش از حق خود دست بهر کار ناروا و غیر قانونی هم می زنند و بدین ترتیب آسایش و امنیت جامعه را مختل می نمایند. مردم چامعه به منظور اجرای عدالت و سالم نگه داشتن محیط زیست خود لازم است در مقابل عناصر فزون طلب چه در مقام و منزلت دولت باشند و چه در جای دیگری ایستادگی نمایند و بدون ملاحظه، رفتار غلط شان را به آنان توضیح دهند و سد راه فزون طلبی غیر قانونی شان گردند و این موضوع برای سالم نگه داشتن جامعه خیلی مهم و اقدام به آن امری ضروری است تا جائی که از وظایف هر یک از افراد جامعه بشمار میآید چون تنها عوامل حکومت ظالم نیستند که پا بر روی عدالت می گذارند بلکه افرادی غیرحکومتی هم در پایمال کردن عدالت نقش به سزائی دارند. جلوی اینگونه افراد به هر ترتیب ممکن باید ایستاد و آنان را قانع به حق شان کرد. در میدان سیاست، عدالت خواهی تنها حربه برنده و پیش رونده ای است که نمی شود به آن حمله کرد، ایراد گرفت و یا محکوم نمود. چون هر کسی که مخالف عدالت خواهی شود خودش به عنوان یک ظالم شناخته خواهد شد که مبارزه با چنین شخص ضد عدالتی خود شکل قانونی پیدا خواهد کرد و جریان ضد عدالت چه به وسیله فرد باشد ویا بوسیله یک سیستم، در برابر عدالت و عدالت خواهان محکوم به شکست خواهد شد. پس عدالت خواهی کار مبارزه را در صحنه سیاست آسان تر خواهد کرد و نه تنها در سطح منطقه بلکه در سطح جهان هم انسان های با وجدان از یک جریان عدالت خواهانه حمایت خواهند کرد همان طوری که تمام دنیای بیدار و با وجدان از نهضت های عدالت خواهانه دفاع میشود چون در عدالت خواهی هیچ ضرری متوجه انسان های دیگر نخواهد شد بلکه بوسیله آن جلو ضررهائی که توسط جناح های فزون طلب و بی عدالت به جامعه وارد می شود گرفته خواهد شد. پس ا جرای عدالت در جامعه کاری بسیار ضروری و برای هر انسان با وجدانی یک فریضه به حساب میآید. مردم شریف افغانستان بیائید هم خود و هم زمامداران ما خودخواهی و خود پرستی را کنا ر بگذاریم و عدالت خواه شویم و با این موضع گیری درست سیاسی، مشکلات جامعه خود را به حد اقل به رسانیم و بدون اینکه ضرری متوجه دیگران کنیم جلو ضرر را از سوی دیگران نسبت به خود به گیریم. با منافعی که با اجرای عدالت حاصل می شود بسنده کنیم و خوشبختی را در همین بدانیم چون اگر بحق خود و یا به عدالت بسنده نه کنیم مجبور خواهیم شد فزون طلبی کنیم و در این صورت با به چنگ آوردن مقدار بیشتری از ثروت که طبعا حق دیگران است سعادت دیگران را پایمال کرده ایم و اگر همین روش غارت گرانه ادامه پیدا کند دیگرانی در جامعه پیدا می شوند که از ما زور بیشتری دارند و حقه بازی بیشتری بلد هستند در این صورت حق ما به وسیله اینها پایمال میگردد و در مجموع نتیجه این می شود که مردم یک جامعه همه در حال تجاوز به حقوق یکدیگر بوده و در پریشان کردن یکدیگر کوششی مسابقه وار خواهند کرد و در چنین جامعه ای امکان انسجام و اتحاد از بین خواهد رفت و نهایتا جماعتی فزون طلب و زورگو بر کل جامعه مسلط می گردند و حقوق ملیون ها نفر از توده های مردم را به راحتی از بین میبرند و به این کار خود آنقدر ادامه می دهند که در نتیجه آن یک ملت، به تمام معنی فلج و خوار و بی مقدار می گردد. همین حالت کشنده و زجرآوری که سردمداران جناح خشونت و انحصار طلب با فزون طلبی های خود به تمام ملت افغانستان تحمیل کرده اند و به این آسانی ها هم مثل این که حاضر به اجرای عدالت نیستند و بی پروا می روند تا این کشوررا تبدیل بیک آتشفشان کنند و غافل از این حقیقت هستند که قانون عقوبت خدا این آتشفشان را خیلی زود تبدیل به گردبادی از آتش خواهد کرد و قبل از هر کسی دیگر خود این خود خواهان زورگو و هرآنچه را که جمع کرده اند درهم پیچیده و هم چون خاشاکی در کام خود فروخواهد بلعید.
ملت افغانستان برای دفع ضرر از خود و جلب منافع شرعی و قانونی اش احتیاج به قبول عدالت و اجرای عدالت در جامعه افغانستان دارد تا برای رسیدن به تمام حقوق انسانی خود آزادی های لازم را با گذشتن از مجرای قانون بدست آورد. وقتی که ملت افغان به آزادی بیان و حق اظهار نظر رسیده حالا تنها و تنها از حکومت وحدت ملی فقط عدالت می خواهد و نه چیز دیگر. و حکومت وحدت ملی اگر حقیقتا آن طوری که در جریان کمپاین انتخابات گفته اند و حالا در بیانیات خود اظهار میدارند و می گویند ما یک حکومت عادل و دموکرات هستیم اگر چنین باشد تمام آن مطالباتی را که تحت عنوان عدالت قرار می گیرند به مردم افغانستان به اثبات براسانند.
در اخیر میخواهم پیشنهاد را مطرح کنم اگر با نظری باز و خداپسندانه به آن نگریسته شود تمام مصیبت ها و جنجال های داخلی افغانستان برای همیشه به پایان خود خواهد رسید و این نیک نامی نصیب این حکومت خواهد شد و در طول تمام حیات سیاسی افغانستان کاری بی سابقه خواهد بود و اینست پیشنهاد:
هیچ شکی نیست که اجرای عدالت در کشور مورد تقاضای همه مردم افغانستان است و شکل عملی آن اینست که مرکز قبل از هر چیز دیگر مردم پشتون، تاجیک ، هزاره ، ازبک ترکمن ، ایماق ، بلوچ و اقوام و ملیت های دیگر در حکومت وحدت ملی از حقوق مساوی برخوردار باشند امتیاز طلبی ها کنار گذاشته شود تا همه بدانند ما در این حاکمیت جای پای داریم .
