خبر و دیدگاه

جنگ افغانستان؛ طولانی ترین جنگ تاریخ معاصر انسانی

andishmand_1
محمد اکرام اندیشمند

۳۷ سال جنگ در افغانستان که هنوز ادامه دارد، یکی از طولانی ترین جنگ ها در تاریخ معاصر جامعۀ انسانی است.

در سحرگاه روز جمعه هفتم ثور ۱۳۵۷ که در دامنۀ کوه علی آباد کابل بمباران فرقۀ ریشخور و نواحی آنرا توسط بم افگن های کودتاچیان حزب دموکراتیک خلق نظاره می کردم و تا آخرین روزهای سال روان ۱۳۹۴ که بر سر سقوط و تسخیر ولسوالی چهارده و دشت ارچی قندوز  و بر سر فتح و تسخیر این تپه و آن تپه، این ولسوالی و آن ولسوالی، این منطقه و آن منطقه، این جنگ ادامه دارد،  ۳۷ سال می گذرد.

در ۳۷ سال قبل که من و هم نسلانم  شاهد آغاز جنگ بودیم، امروز و پس از ۳۷ سال جنگ مداوم، نسل سوم در افغانستان این جنگ را نظاره می کنند و با این جنگ بزرگ می شوند.

در این جنگ ۳۷ ساله که سه نسل از درون آتش و ویرانی آن سر برآوردند دو نکتۀ شگفت آور و معماگونه به نظر می رسد که هنوز تعریف ناشده و مخدوش باقی مانده اند:

  1. عقلانیت در جنگ
  2. گنهکاری پاکستان

در این طولانی ترین جنگ یک کشور و در تمام این ۳۷ سال که هنوز آتش جنگ مشتعل است، طرف های مختلف جنگ، انگیزه و اهداف جنگ را نه با عقلانیت که با احساسات و عواطف تبیین و تحلیل می کنند. بدون تردید غیبت و فقدان عقلانیت یکی از عوامل بسیار کلان در دوام جنگ افغانستان است که اکنون به عنوان طولانی ترین جنگ در تاریخ معاصر جامعۀ انسانی و در میان تمام کشورهای جهان شناخته می شود.

نکتۀ دومی که از شگفتی ها و معمای جنگ افغانستان است، به نقش مجرمانۀ پاکستان در این جنگ بر می گردد. تمام حکومت ها و حاکمان کابل و حتی مخالفان و متقدان سیاسی آنها در این ۳۷ سال به استثنای امارت طالبان، پاکستان را مقصر و مجرم اصلی این جنگ معرفی می کنند. از زمام دار تا سیاستمدار و نویسنده و از تحلیل گر عضو جامعۀ مدنی تا وکیل پارلمان،  انگشتان خود را بسوی پاکستان دراز می کنند که پاکستان عامل اصلی جنگ و بی ثباتی در افغانستان است. اما معمای حل ناشده در این جا به دو نکتۀ غیرقابل پاسخ بر می گردد:

یک؛ چرا پاکستان لعنتی عامل جنگ و بی ثباتی افغانستان است و در این ۳۷ سال، طولانی ترین جنگ را علیه افغانستان رهبری می کند؟

دو؛ اگر پاکستان عامل اصلی جنگ افغانستان است و بدون رفع این عامل، این جنگ پایان نمی یابد، راه حل چیست و با پاکستان چه باید کرد تا افغانستان از شر و کابوس این جنگ نجات یابد؟

 

نوشته های مشابه

‫۳ دیدگاه ها

  1. تاحال باسپری نمودن بیش از سه دهه از درد ورنجی که پاکستان بر مردم افغانستان روا داشته و تحمیل نموده است، نخبگان سیاسی افغانستان باید دانسته باشند که هدف پاکستان به زیر یوغ کشیدن مردم افغانستان میباشد. وپاکستانی هابه صراحت در مصاحبات داخلی خود این هدف خودرا بیان داشته اند و گفته اند که افغانستان را آنها بحیث گنج میشناسند و آرزو دارند تا کلید این گنج را دراختیار داشته باشند. در اینصورت و اینکه تجربه این هدف آنهارا به اثبات رسانده است، بازهم سهل انگاری و امید خوبی داشتن از پاکستان حماقت محض و خیانت محض بحساب می آید. اصلا بزرگوار اندیشمند باید سوال را صریحتر طرح میکرد که برای ختم جنگ افغانستان بردگی پاکستان را قبول کنیم ویا پاکستانرا بحیث دشمن خطرناک شناخته و آنچه در توان داریم علیه آن بکار بریم؟ فقط جواب به این سوال کلید ختم جنگ را بدست خواهد داد.

  2. درست است که پاکستان نقش اصلی را در ویرانی افغانستان بازی میکند. دولت افغانستان بیش از ۱۳ سال میشود که به پای پاکستان می افتد و عذر میکند تا اگر پاکستان رحمش بیاید و بگذارد که افغانستان منحیث یک کشور همسایه زندگی بدون اغتشاش داشته باشد. حتی آقای غنی سند بردگی را هم زیر عنوان تفاهم نامه امنیتی مخفیانه امضا کرد ، ولی بازهم میبینیم که پاکستان از تخریب افغانستان توسط مزدوران خود بنام طالبان دست نمی بردارد. سوال شما که راه حل چیست یک سوال خیلی منطقی و بجا میباشد. که جواب دقیق برآن میتواند توسط نخبگان سیاسی افغانستان که دریک کمیسیون منسجم شوند، بعد از مطالعه و ارزیابی این کمیسیو توسط این کمیسین ارایه شود. ولی من خودم به این سوال جواب ساده دارم:
    – دارندگان چرخ قدرت دولتی افغانستان با افکار شئونستی فاشستی برتری جوئی قومی و انحصار قدرت توسط یک قوم وداع نمایند.
    – طور صریح و واضح خط مرزی دیورند را برسمیت بشناسند.(اگرچه این خط یک خط شناخته شده مرزی میباشد اما بخاطر قطع بهانه پاکستان، بهتر است بجرئت اعلان شود)
    -باز هم اگر پاکستان در روش خویش با افغانستان تغیر وارد نکرد، پاکستان منحیث دشمن صریحا” اعلان شود. تا مردم افغانستان همه پاکستان را منحیث دشمن بشناسند. مثلیکه کیوبا امریکا را در وقتش مثل دشمن شناخت و اعلان کرد. البته پاکستان هرگز از امریکا کرده قوی نمیباشد. همانطوریکه کیوبا توانست پیش برود افغانستان هم خواهد توانست پیش برود. البته قابل ذکر است که قطع رابطه کیوبا با امریکا هیچ گزندی به امریکا رسانده نمیتواند ولی قطع رابطه ما با پاکستان، پاکستانرا به تباهی خواهد کشاند.
    -قوتهای زیادی را در خط سرحدی میان پاکستان و افغانستان جا بجا کرد، تا اشخاص نفوذی و اجیران پاکستان نتوانند براحتی به افغانستان گذر نمایند.
    البته زمان شاه و زمان داوود خان و زمان حکومت حزب دموکراتیک خلق، پاکستان نقش و نفوذی در دولت ما نداشت و تا این حد خرابی هم کرده نمیتوانست. با وجودیکه کشورهای غربی همه در زمان حکومت حزب د. خ. با پاکستان همدست بودند. من نمیدانم یکتعداد از افغانان ما مثل گلب الدین، فاروق وردک و دیگران مثل آقای کرزی و حالا آقای غنی چرا نمیتوانند از پاکستان زدگی خودرا خلاص سازند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا