جنرال بابه جان، یکی از خبره‌ترین و کارکشته ترین مهره های نظامی مردم ما، به عنوان فرمانده امنیت بدخشان تعیین شد. بدخشانی که عقب جبهه ی مقاومت در برابر طالبان بود، در سال های پسین دستخوش ناامنی و جای برای گسترش افراطگرایی شده است، انتظار می‌رود که با حضور این فرمانده مقتدر و دلسوز، مشکلاتش حل شود.
بدخشان شمال شرقی ترین ولایت افغانستان و یکی از ولایت های پرنفوذ کشور، با داشتن ۲۸ شهرستان (ولسوالی) و چهارمین ولایت بزرگ با ۴۴۰۵۹ کیلومتر مربع مساحت، به شمار می رود.
اما این ولایت به دلایلی می تواند زمینه‌ای برای رشد شورشیان و گروه‌های تخریبگر باشد. در کنار فقر و بیکاری به عنوان اصلی ترین مشکل بدخشان، یکی از آن مشکلات هم دشوارگذر بودن اکثر مناطق این ولایت است که نبود جاده های پخته و اسفالت شده، مانع دسترسی به تمام مناطق آن می شود. این مشکل در فصل سرما، نزدیک به شش ماه طول می کشد و از آغاز ماه مهر/میزان و تا پایان اسفند/حوت، عملا دسترسی به هفتاد درصد بدخشان کمتر ممکن است.
از این رو، گشت و گذار گروه های مسلح، قاچاقچیان و افراطگراها، در میان شهرستان های بدخشان به سادگی ممکن است. چون نیروهای امنیتی به قدری نیستند که مرزهای بین شهرستان ها را پوشش امنیتی بدهند. این کار سبب می شود که نیروهای تخریب گر، به خوبی بتوانند در کوه ها و دره های پوشیده از درخت میان شهرستان ها پنهان شوند و هر از گاهی برای اخلال امنیت عمل کنند. بنا بر این، برای فرمانده جدید بدخشان که می خواهد در بدخشان امنیت تأمین شود، افزایش نیروهای امنیتی برای پوشش مرزهای شهرستان ها و شناخت دقیق اراضی و عوامل ناامنی بدخشان، ضروری است.
همچنان، هم مرزی بدخشان با ولایت ناامن نورستان و کشور پاکستان، سبب نفوذ شورشیان در این ولایت شده است که درگیری های شهرستان وردوج، جرم و یمگان در کنار عوامل محیطی اش، ناشی از ورود شورشیان از نورستان و پاکستان به بدخشان دانسته می شود.
مشکل دیگری که مضاعف بر مشکلات طبیعی و حضور شورشیان در ناامنی بدخشان شده است، کم توجهی مقامات محلی بدخشان به نارضایتی های محلی و رشد افراط گرایی در قالب های مختلف آن، می باشد. متأسفانه در چند سال پسین، عواملی در دولت کرزی از یک سو و شماری از نمایندگان بدخشان در پارلمان از سوی دیگر، خود عمدا به ایجاد گروه های شورشی در بدخشان تلاش کرده اند.
منافع سیاه حلقات طالب‌پرور در حکومت و منافع محلی برخی از قدرتمندان در قاچاق مواد مخدر، قاچاق اسلحه و نیز تسلط بر منابع محیطی، سبب شده است که عمدا قسمت های از بدخشان برای رشد مافیا و افراطگرایی حیا‌ت‌خلوت ساخته شود. بنا بر این مبارزه با این دشواری‌ها قاطعیت و تدبیر می طلبد که با شناخت از عملکرد آقای بابه جان، انتظار می رود، با جدیت در برابر این چالش ها بایستد.
در سوی دیگر، بدخشان ظرفیت فراوان برای آبادانی، رشد و امنیت دارد. به صورت طبیعی مردم بدخشان به آموزش و رشد اجتماعی تمایل دارند و با فراهم شدن زمینه، نشان داده اند که می تواند در کاروان رشد و ترقی پیشاپیش حرکت کنند. ۵۰ درصد نفوس بدخشان را جوانان تشکیل می دهد، این یعنی بیش از ۵۰۰ هزار جوان که آماده ی خدمت، آموزش و رشد اند.
در ۱۳ سال پسین، انتظار می رفت که با کمک های هنگفت جهانی، رهبران سیاسی کشور برای تمام نیروی جوان افغانستان، برنامه ی بریزد که متأسفانه مثل دیگر زمینه ها در این زمینه ی خاص هم کمترین کاری نشد.
اکنون، اگر دولت مرکزی بنا بر تعصب و گرایش های غیر ملی، نمی خواهد به ولایت ها توجهی کند، می باید رهبران سیاسی بدخشان، برای رشد و چگونگی استفاده ی بهینه از نیروی جوان تدبیر کنند که می تواند عامل توسعه و آرامی بدخشان و کشور شوند.
چون بدخشان، به صورت طبیعی، ولایتی است که همزیستی مسالمت آمیز، زندگی با همی و دیگر پیش زمینه های ثبات و صلح در آن وجود دارد، کافیست از آن استفاده شود.
با تذکر این چند نکته، برای جناب جنرال بابه جان، این فرمانده شجاع و دلسوز، کامگاری تمنا دارم و برای مردم بدخشان عزیز آرامی و سعادت.
