روز دوم ماه مبارک رمضان، ماه برکت و فضیلت ماه توبه و دست کشیدن از گناهان و ماه خیر و برکت، ماه که مومنین خداوند از بام تا شام با لب های خشک و شکم گرسنه عبادت خداوند منان را به جا می آورند و از بارگاه ایزد منان طلب مغفرت و بخشش گناهان شان را می کنند، ماه که قشر متمول و سرمایه دار جامعه به دستور دین مبارک و انسان ساز اسلام، در سدد کمک به مستضعفین و بیچاره گان اند و کوشش می کنند از این قشر دستگیری به عمل آورده و خود را در ثواب و فیض این ماه شامل سازند، ماه که در آن قرآن کتاب هدایت بشر نازل گردیده و مؤمنین را به درستکاری و راستکاری دعوت و برای نیکوکاران سزای بهشت و بدکاران سزای جهنم را وعده داده و مؤمنین را برادر یکدیگر خطاب و به کمک و یاری یک دیگر تشویق و ترغیب می نماید.
درست در روز دوم همین ماه زیاد تر از ده تن از شهروندان بی گناه کشور از سوی گروه متحجر، سفاک و خون آشام طالبان و اجیران و دست پروردگان آی اس آی در شهر قندوز به شهادت رسیدند، آری اینبار این مزدوران بیگانه، روزه داران را هدف حمله انتحاری خویش قرار دادند، افرادی را که به منظور لقمه نانی خانه ای خویش را ترک و به خانواده خود وعده داده بود تا برای افطار آنها خرما و میوه ایی بیاورند، و یکجای با همدیگر دور سفره افطار بنشینند اما دریغ که قصی القلب های زمان و خون آشامان تاریخ این نان آوران را به بسیار بیرحمی و قصاوت تمام به شهادت رساندند و خانواده های آنها به جای خورما و میوه در عالم از اندوه و درد جنازه های خون آلود نان آوران خویش را تسلیم شدند چقدر درد آور و مصیبت بار است زمانیکه چشم انتظار عزیزت باشی به این تصورکه با دستان مملو از میوه و خرچ از دروازه حویلی ات داخل شود و تو به تبسم به استقبال وی بشتابی اما ناگهان وقتی در را بگشایی با پارچه های خون آلودش مواجه شده مات و مبهوت این صحنه غم انگیز را در عالم از بی باوری به نظاره بگیری، چقدر غمین است که عزیزت را کسی از تبار خودت و از جنس خودت از تو بستاند و تو فقط نظاره گر باشی و بس. آری همین روز بود که قاتلان دد منش و دیو صفت که از مدارس آنسوی دیورند وارد شده بودند و آی اس آی تربیت و تعلیمش داده بودند و واسکت انتحاری به تنش پوشانده بودند با فشار دادن دکمه ای تعداد از همشهریان ما را به عزا نشاندند و عزیزان شان را از آنها بیرحمانه ستاندند البته این پایان راه و پایان کار هم نیست این قصه ای غمگین و تلخ است که از سی سال بدین سو گاهگاهی در این کشور تکرار می شود، اما غمگین تر آن است که زیر نام دین و شریعت غرای محمدی، دین عدالت مهور و عدالت پسند اسلام این عمل صورت می گیرد و در مدارس دینی از سوی ملا امامان آی اس آی این افراد تربیه میشوند در مدارس که به جای فقه و قرآن و شریعت، چگونه کشتن و دریدن را به آنها می آموزانند و به آنها می آموزانند که با فشار دادن دکمه ای انتحاری به تو هیچ آسیبی نمی رسد و تو مصؤون می مانی اما افراد و اشخاص دور و برت کشته می شوند، اعترافات چند تن از این کودکان مؤید بر این ادعا است که از ورای رسانه ها به نشر رسید.
اما امروز خوشبختانه خانواده های افغانستانی متوجه این امر شده اند که کودکان شان در آن سوی خط دیورند در مدارس دیوبندی ها، فضل الرحمن و حقانیه حملات انتحاری را آموزش می بینند، از رفتن و پیوستن کودکان شان در این مدارس جلوگیری نموده و نمی گذارند که دوباره به مراکز تروریستی برگردند این امر باعث شده که مدارس متذکره به قلت شاگرد دچار شده به همین منظور امروز در اقصا نقاط کشور چوچه های آی اس آی یا همان طالبان، مدارس دینی را مسدود و می خواهند اطفال که آرزوی کسب علوم دینی را دارند، راهی آن طرف خط دیورند سازند تا شکار آی اس آی شده و دوباره به افغانستان غرض ایجاد رعب و وحشت و گرفتن جان روزه دار این سرزمین اعزام گردند.
