این لکه ننگ و خجالت ثروت های نامشورع در افغانستان هر چند گاهی در نشریات و رسانه های گروهی داخل و خارج از افغانستان پیش کشیده می شود، و تا کنون هم هیچ یک از شخصیت های معروف حکومتی متهم به فساد برای ملت جواب قانع کننده ای نداده اند گوئی ملت افغان حق ندارد بداند که حقیقت در کجاست آیا در طول حاکمیت ۱۰ ساله آقای کرزی ، این حضرات و خانواده هایشان از راه نامشروع، و غارت ثروت های ملی، معاملات پشت پرده با شرکت های خارجی و داخلی، و یا تجارتی با اخذ رشوت یا اختلاس چقدر صاحب ثروت شده اند و چقدر پول ها را دزدیده اند.
هدف از این نوشته هرگز و هر گز تهمت زدن به فردی، یا خانواده ای معین و مشخص نیست.تهمت و افتراء زدن و شخصیت و حرمت فردی یا خانواده ای را به منجلاب کشیدن کاری عاقلانه نیست اما بر عکس خوانندگان گرامی باور دارم می دانید که رشوت و اختلاس یکی از پست ترین رفتاری است که از کسی یا کسانی سر میزند بار بار در جامعه شناسی سیاسی، به این نکته تاکید نموده و می نمایند که دموکراسی، نظام کامل و بدون عیب نیست، اما معا یب اش نسبت به نظام های استبدادی و تمامیت خواه کمتر است. در نظام دموکراتیک ، وطر فداران این نظام، با آبرو حیثیت مردم و حتی رهبران سیاسی خود ، بازی نمی کنند، بلکه آبرو وحثیت هر شهر وند در پناه قانون است.اما این نکته را نیز نباید فراموش کرد،که همان نظام دموکراتیک، به هر شهر وند این حق و اجازه را می دهد ، که بداند ، فلان شخص حکومتی ، یا صاحب فلان موسسه صنعتی و یا تجارتی ،و حتی یک شهروند ساده ، از چه طروق مشروع و نا مشروع به ثروت و مکنت رسید است.در کشور های دیگر هر شهروند حق دارد بداند که فلان شهروند ، چقدر به دولت مالیات می دهد؟ اگر این چنین قانونی در افغانستان می بود و عملأ اجرا می شد معلوم می شد فلان قدرت مند و یافلان وزیر و وکیل که همه آبا و اجداد اش و شرایط زندگی و مالی او را می شناسند، چگونه امروز به چنین ثروت و مکنت رسیده است؟
از آنجائیکه هدف این مقاله، هرگز تهمت و خدشه دار کردن، حرمت و شخصیت هیچ انسانی نیست، ولی در عین حال نیز دفاع از حقیقت و عدالت است، حل معمای ثروت های نامشرع در جمهوری اسلامی افغانستان را که اغلب نیز در افکار عمومی ملت افغان جایگاه ویژه ای دارد که باید در باره توجه جدی مبذول شود آگاه هان می دانند که شرافت و حیثیت یک رهبر مربوط به فضیلت سیاسی آن است که انجام می دهد در اینجا بطور کلی به یک اصل اشاره می کنم و امیدوارم چه امروز و چه فردا این اصل بخش از اخلاق و رفتار اساسی سیاست مداران و رهبران وطن ما قرار گیرند یکی از دانشمند بزرگ دنیا گفته است.
:مبارزان آزادیخواه برای رسیدن به اهداف خود ، دو وظیفه دارند ۱-به ملت خود دروغ نباید بگویند.۲- با سوء استفاده از مقام و شهرت خود، از راه نامشروع ثروت نیاندوزند. ضرب المثلی است در فرانسه ،که میگویند: اگر می خواهی انسان ها را بشناسی ، ببین با پول چه رابطه دارند منظور از فضیلت سیاسی این است که مبارزان سیاسی باید از فضیلت سیاسی برخودار باشند آیا زمام داران ما دارای چنین فضیلت سیاسی هستند گرچه حکومت افغانستان در ظاهر می کوشد تا این لکه ننگ رشوت و اختلاس را از دامان خود دور بسازد یا حد اقل آنرا مانند طوق لعنت به گردن خارجی بیندازد به باور ما این عملکرد ها هرگز نمی توانند گره را از این مشکل باز کند به نزد ما اگر صداقت باشد.
راه حل این معما، بسیار ساده است. هروز در ممالک مختلف جهان ، این چنین اتهاماتی به یک فرد و یا یک خانواده ای زده می شود . در کشور هائیکه نظام دموکراتیک و استقلال قوا و آزادی مطبوعات حاکم هستند، مطبوعات آزاد و روزنامه نگاران متخصص روزنامه نگاری می توانند با تحقیق همه جانبه این نوع معما ها را ، ولو بعضأ بامشکل ،ولی د رنهایت حل می کنند. معمای واترگیت، که در آن رئیس جمهور منتخب ملت آمریکا ریچارد نیکسون ، دستور داده بود که ماموران اف- بی- آی، به ظاهر در لباس لوله کش از مقر حزب دموکرات آن کشور جاسوسی کنند این عمل غیر قانونی با پشتکار و شجاعت دو روزنامه نگار واشنگتن پست آمریکا بنام های کارل برنشتاین و باب وودوارد پی گیری شد و در تاریخ آمریکا با عنوان مسئله واترگیت ثبت گردید و در نهایت یکی از مقتدر ترین رئیس جمهور آن کشور ، بخاطر بیان کذب و دروغ به ملت خود ، در ۸ ماه اوت ۱۹۷۴ «مودبانه » مجبور به ترک قدرت گردید قدرت دموکراسی های جهان نیز در این نکته است ،که مطبوعات آزاد و استقلال قوه قضائیه ،تا اندازه ای مانع آن می شوند که حاکمان به ملت خود دروغ بگویند ، ویا ثروت های خود را از نهاد های دولتی و ملی حتی اداره مالیات پنهان نگاه دارند مردم افغانستان همه این آقایان تازه به ثروت رسیده را ،فامیل وار از اصل و نسب می شناسند . پدرشان ، مادرشان پدر کلان شان شهر و قریه شان ، محل اقامت شان برای ملت افغان ، مثل روز روشن آ فتابی، مشخص است. حتی بعضی از این آقایان در سوانح های خود ، با تمام خیره سری می نویسند ، که از خانواده فقیر بوده اند ،و در کجا درس خواند ه اند حالا سخن را کوتاه می کنیم ، در باره فرزندان و برادرزاده هاو و خواهر زاده ها وفامیل خانواده مقامات عالی رتبه صحبت نمی کنیم ،که هر کدام ، شغل و منصب بسیار بلند بالائ دارند . آیا انتصاب به این وظایف،ناشی از تحصیلات در رشته مربوطه ،و تجربیات کافی حرفه ای بوده است؟ قضاوت را به خوانده گان می گذاریم، در یک نظام دموکراتیک و قانون مدار ، اصل بر برائت شهرواندان حاکم است ، مگر آنکه خلاف آن ثابت شود. آبرو و حیثیت هر شهروند ، در پناه قانون است . هیچ فردی حق ندارد ، فردی را ولو در هرمقام ، مورد اتهام و افترا قرار بدهد. در عین حال نیز در نظام های دموکراتیک، مطبوعات متعهد و مسئول در پناه همان قانون آزاد هستند ، که در صورت داشتن دلیل ویا دلایل مستند، متخلف چپاولگران ثروت های ملی را که در حال حاضر در نظام حضور فعال دارند نه تنها به ملت، بلکه به قوه قضائی مستقل ، وشایسته نام معرفی کنند به شرط که قوه قضایه سر جوال نگیرد بی جهت نیست که در دموکراسی ها ی مدرن ، مطبوعات را قوه چهارم ( سه قوه مجریه مقننه قضائیه می نامند منتها تجربه ۱۰ سال حاکمیت موجود زیر لوای دموکراسی ، دستگاه و نظام حکومتی افغانستان را تبدیل به جعبه سیاه هواپیما کرده است. جعبه سیاه در هواپیما ها ، یک سیستم بسیار پیچیده الکترونیکی است ، که تمام پارامتر های پرواز را در آن ثبت میکند. متخصصین تا این جعبه را باز نکنند ، از این پارامتر های ضبط شده ، هیچ آگاهی ندارند. اگر آقای رئیس جمهور صادقانه می خواهند ، در مقابل این همه اتهامات متعدد در حکومت خویش در طول این ۱۰ سال ، از فضیلت سیاسی خود مردانه دفاع کند یک راه بیشتر وجود ندارد . و آن تنها راه این است ،که آقای رئیس جمهور با آن مقام سیاسی و قدرت ایکه در درون این جعبه سیاه دارد ، رسمأ اعلان نماید که تمام روزنامه نگاران افغانی و خارجی داخل کشور ،کاملأ آزاد هستند ، که در بارهً ثروت من و خانواده ام بشمول مقامات عالی رتبه دولتی در تمام سطوح ، با کمال وجدان و صداقت ، تحقیق نمایند،من به تمام وزارتخانه ها ،و سازمان های دولتی ، نظامی و انتظامی ،و بانک های دولتی و خصوصی ، قوه قضائیه، دستور می دهم، که در این تحقیق ، نه تنها به این روزنامه نگاران و روزنامه ها مشکلاتی ایجاد نکنند، بلکه در این تحقیق نهایت همکاری را نیز با آنها داشته باشند . اگر سازمانی، وزارتخانه ای ،در این تحقیق، با روزنامه نگاری، همراهی نکردند، آن روزنامه نگار عینأ آن مطلب را، برای افشاءو معرفی آن متخلف و آگاهی آفکار عمومی ملت افغان بدون سانسور، د ر روزنامه های معتبر درج و نشر نمایند، تا بلاخره معلوم شود، که نه تنها ما و خانواده ما بلکه در نظام ما مسئولان عالی رتبه نظام، در راستای خدمت به مردم صادق اند من از جناب رئیس جمهور دوستانه یک تقاضا دارم.
در این چند هفته آینده ، رسمأو علنأ، در سطح کشور، چنین دستوری را صادر فرماید جهت برسی فساد روزنامه نگاران با شرف و عادل افغانی بدون کوچکترین، بغض و کینه ،و با احترام کامل، به شرف و حیثیت این خانواده های محترم، تحقیق را شروع نمایند ،معلوم می شود، که همه این اتهامات آیا بی جاو بی پایه است یا یک حقیقت اما اگر آقای رئیس جمهور چنین د ستوری را صادر نکردند، و مصلحت را برآن دیدند، که ملت را نادان حساب نموده و به چشم شان خاک بزنند آن حرف جداگانه است.
